ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Δ.Ο.Υ. ΝΟΜΩΝ ΛΕΣΒΟΥ ΚΑΙ ΧΙΟΥ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 28ΗΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025
Ο άνθρωπος ζει με οξυγόνο. Ο εργαζόμενος δημιουργεί με οξυγόνο. ΔΥΟ σημαντικοί λόγοι για να συμμετέχετε στην απεργία της 28ης Φεβρουαρίου 2025. 23 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 23:21 Τα μάτια μας τυφλώθηκαν από τη λάμψη μιας ακαριαίας πυρόσφαιρας… το φως χάθηκε. Οι καρδιές μας έλιωσαν…στο πρώτο βαγόνι, στους 1.300 βαθμούς o C. Η ανάσα μας κόπηκε, η λαλιά μας πνίγηκε, δεν είχαμε άλλο οξυγόνο. Μέσα στο βαγόνι ήμουν εγώ, το παιδί μου, ο αδερφός μου, ο γονιός μου, ο φίλος μου. 104 στο Μάτι…57 στα Τέμπη… πόσοι ακόμα;; Έχουν σημασία οι αριθμοί; Αριθμοί χωρίς αξία, ποσοστό αμελητέο σ’ ένα σύνολο εκατομμυρίων. Αυτό είμαστε; Μήπως έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε; Μήπως οι ιδέες μας, οι αξίες μας, τα όνειρά μας έχουν δώσει τη θέση τους σ’ ένα ψηφιακό αποτύπωμα; Εγώ κοιτάζω παθητικά τη ζωή να κυλάει ερήμην μου, μέσα από μια εικονική πραγματικότητα. Εσύ αρπάζεις με βία, πατάς επί πτωμάτων, πουλάς την ψυχή σου, τα θες όλα. Αυτός «σκύβει» μπροστά σ’ έναν αυτόκλητο προστάτη και υποκύπτει σ’ ένα κομμάτι ψωμί, νιώθοντας ότι μόνο αυτό του αξίζει και πρέπει να λέει κι ευχαριστώ. Ο απόλυτος ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής. Ένας πολιτισμός με εμφανή τα συμπτώματα εκφυλισμού και της παρακμής. Εγώ, εσύ και αυτός και ο καθένας στον κόσμο του. Το εμείς πουθενά. Μια κοινωνία σε πλήρη σήψη. Οι θεσμοί σε πλήρη απαξίωση. Η προστασία της Πολιτείας παντελώς απούσα. Οι έννοιες της δικαιοσύνης, της ασφάλειας και της ηθικής, συνώνυμα της κάθαρσης με όρους ζούγκλας.
Καθένας νιώθει μόνος, απελπισμένος, φοβισμένος, οργισμένος νιώθει την ανάγκη να πάρει τον «νόμο» στα χέρια του, απλά για να επιβιώσει, γιατί έχει ξεχάσει να ζει. Τι ελπίδα θα δώσεις σ’ ένα παιδί για το μέλλον του, όταν ο θεσμός της οικογένειας, ο πυρήνας της ελληνικής κοινωνίας έχει αποδιοργανωθεί πλήρως και καταλήγει σκοτωμένο από τα χέρια του ίδιου του γονέα, όταν ακούς τη φωνή του λαού στη Βουλή να λέει, δεν έχω εμπιστοσύνη στην εξουσία και στη δικαιοσύνη; Ποιος φέρει την ευθύνη για την πλήρη αποδόμηση των θεσμών της οικογένειας και της Πολιτείας; Φταίει η Πολιτεία; Η κακιά μας η μοίρα; Οι θέσεις των πλανητών; Η Πολιτεία ευθύνεται στο βαθμό που αντί να βάλει τη ζωή μας φάρο στη σκέψη της και στα σχέδιά της, την αντιμετωπίζει σαν παιχνίδι στα δάχτυλά της. Φταίνε, όμως, μόνο ο αυτουργός και ο συμμέτοχος; ΔΥΟ άνθρωποι μπορεί να φέρουν ευθύνη. Όχι. Φταίνε το ίδιο ή και περισσότερο ο θεατής και ο αμέτοχος. ΔΥΟ πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Το αφήγημα «δε γίνεται τίποτα» είναι η δικαιολογία των νωθρών. Δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε στις δάφνες των κεκτημένων των προηγούμενων γενεών ούτε να περιμένουμε την καλή νεράιδα του παραμυθιού να μας σώσει. Αυτοί που αγωνίστηκαν κάποτε γι’ αυτά που κινδυνεύουμε να χάσουμε σήμερα μέσα από τα χέρια μας δεν ήταν εξωγήινοι, ήταν οι πρόγονοί μας, απλοί άνθρωποι, σε πόλεις, σε χωριά, μορφωμένοι, του μεροκάματου, γυναίκες, άνδρες, παιδιά. Η ιστορία κάνει κύκλους και αυτά που θεωρούσαμε παγιωμένα, θίγονται ξανά, κλονίζονται και αμφισβητούνται από την αρχή. Η θέση της γυναίκας, με την έξαρση των επεισοδίων βίας εις βάρος της μοιάζει να επιστρέφει σε αυτή που ήταν πριν 50 χρόνια, που διεκδικούσε την ισότιμη θέση της μες στην οικογένεια και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός της. Στην εποχή της ψηφιοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης ακόμα δεν έχουν λυθεί προβλήματα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας και θίγονται θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα.
Η ίδια η δημοκρατία, η ελευθερία, η ισονομία, η δικαιοσύνη, κλονίζονται συθέμελα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν μένει ίδιο στο διηνεκές. Ο αγώνας για ανεξαρτησία, δικαιοσύνη και ελευθερία είναι αέναος και σκληρός. Στην αρχή μπορεί να μοιάζει και μάταιος. Θέλει νηφαλιότητα, κουράγιο, πείσμα και πίστη ότι θα έρθει η δικαίωση. Όταν εγώ, εσύ κι αυτός, κοιτάξουμε βαθιά ο ένας στην ψυχή του άλλου και θυμηθούμε την αλήθεια που μας ενώνει και μας δυναμώνει και γίνουμε εμείς όλα είναι δυνατά. Δεν μπορούμε να λέμε … και η ζωή συνεχίζεται … μέχρι να έρθει η σειρά μας. Ας μη θεωρούμε δεδομένο κάτι που στερήθηκε με βία ξαφνικά ένα βράδυ, σε 57 νέους ανθρώπους στο ταξίδι τους στην ελπίδα και το όνειρο. Η ζωή για να αναπνεύσει και να ανθίσει χρειάζεται οξυγόνο. Ανακοίνωση ΔΟΥ.
