Μόναχο 2014. Τα διερχόμενα οχήματα σταμάτησαν την κυκλοφορία τους, οπότε διέσχισα το δρόμο. Αισθάνθηκα όμως μια στιγμιαία μοναξιά, κανείς δεν ακολουθούσε. Γύρισα διστακτικά το κεφάλι.
Ήταν όλοι εκεί, στη νησίδα, στη μέση του δρόμου, στις ίδιες θέσεις, όπως πριν, που περιμέναμε το “Γρηγόρη”. Σήκωσα τη μηχανή και τράβηξα μια φωτογραφία. Απλές καθημερινές ανθρώπινες φιγούρες σαν εμάς. Ο δρόμος άδειος. Κάποιο άλλο φανάρι λίγο πριν θα φταίει γι’ αυτή τη διακοπή. Αυτοί εκεί, υπάκουοι στο “Σταμάτη”. Φευγαλέα πέρασε μια σκέψη απ’ το μυαλό: “Μνημόνιο”, “Μνημόνιο”… Ανατρίχιασα! Βρε λες; Έτσι θέλουν να μας “μεταλλάξουν”;;; Κάτι μεταξύ ρομπότ και ζόμπι; Όχι, όχι… Έστρεψα το κεφάλι πάλι προς τα μπρός, αγκάλιασα τη μηχανή μου και έκανα το σταυρό μου που ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω ξανά…
