Η ιστορία του ξενοδοχείου “Λέσβιον” όπως θα τη …διηγούταν ο Ακίνδυνος Δημητράκας (1909-1974) ο άνθρωπος που το 1954 αγόρασε το καφενείο του Βαλάκη όπου δύο χρόνια αργότερα “ανέβηκε” το θρυλικό ξενοδοχείο. Σήμερα 70 χρόνια μετά τα εγγόνια του συνεχίζουν να παρέχουν πρότυπες υπηρεσίες φιλοξενίας σε ένα από τα πιο εμβληματικά κτήρια της προκυμαίας. Η Άννα Ταξείδη μεταγράφει τις διηγήσεις και τα λόγια του παππού της σε μια συγκινητική ιστορία.
“Γεννήθηκα το 1909 στην Αγία Παρασκευή Λέσβου. Μεγάλωσα σε μια αγροτική οικογένεια με έναν μικρότερο αδελφό και τέσσερεις αδελφές. Τα οικονομικά της οικογένειας υποφερτά, αλλά όχι και για να χτίσουν τέσσερα σπίτια…
Τελείωσα το τότε « Σχολαρχείο» και μου έπεσε ο κλήρος για τη ξενιτιά! Ο μικρότερος θα ασχολούταν με τα χωράφια.
Τότε ο «οικιστής» ήταν στην πρωτεύουσα του Σουδάν Χαρτούμ. Έτσι, λοιπόν, 12 χρονών παλικαράκι ξεκινάω για το πουθενά. Ένα μήνα μέσα στο πλοίο για την Αλεξάνδρεια. Γερμένος στην κουπαστή ονειρευόμουν, σκεφτόμουν… ποια πολιτεία με φωνάζει, ποια φώτα με καλούν? Στο λιμάνι μας περίμεναν για τη μεταφορά.
Δουλειά 18 ώρες. Φαγητό κάτι μακαρόνια με κάτι μαύρα που σάλευαν μέσα. Ύπνος στην αποθήκη με άλλους 10…!
Πέρασε πολύς καιρός σ’ αυτή την κατάσταση, όμως το αφεντικό πρόσεξε την εξυπνάδα μου και την εργατικότητά μου και αποφάσισε στα 25 να με προωθήσει, να κοιμάμαι σε δωμάτιο δικό μου, να τρώω κανονικά και να… ονειρεύομαι. . Έπρεπε να κάνω υπομονή και να «καζαντίσω¨ οικονομικά.
Περνούσαν τα χρόνια πότε γρήγορα πότε αργά. Έγινα πια 35 και Διευθυντής σε κάποιο τμήμα της Εταιρείας. Λεφτά είχα μαζέψει αρκετά και είχαν παντρευτεί δυο από τις τέσσερεις αδελφές. « Άντε καιρός και για σένα Άκη» σκέφτηκα. Πήγα μίλησα στο αφεντικό, εκείνος γέλασε και μου έδωσε άδεια για έξι μήνες. Να φανταστείτε πως οι δυο ήταν για το ταξίδι πίσω στο νησί.
Έφτασα στην πολυπόθητη πατρίδα. Οι γονείς συχωρεμένοι… ο αδελφός παντρεμένος, οι δυο αδελφές με παιδιά , οι άλλες δυο περίμεναν τον μεγάλο από την Αφρική! Και εγώ έψαχνα για τη νύφη.
Την Άννα την γνώρισα των Ταξιαρχών στην Εκκλησία. Θεέ μου τι ομορφιά ήταν αυτή. Λέω στον μεγάλο μου γαμπρό αυτή θα πάρω και τον στέλνω προξενητή μαζί με τον παπά.
Περνά ο καιρός και εμείς ετοιμάζουμε γάμο, ώσπου έρχεται ένα τηλεγράφημα από τον εργοδότη «ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΑΛΛΟΥ.» Απολύθηκα! Τώρα τι θα κάνω? Παντρεμένος και χωρίς δουλειά …
Η Άννα ήταν εκεί. “Μη φοβάσαι Άκη, θα τα βγάλουμε πέρα”. Το 1947 φεύγουμε για το Χαρτούμ και ανοίγουμε μια παράγκα παρασκευαστήριο κρασιού “Alakefak” η φίρμα που σημαίνει «για το κέφι σου». Έπιασε το κρασί και η παράγκα έγινε μαγαζί. Όλα πήγαν καλά!
Το 1954 γυρίζουμε Ελλάδα και με τον μικρούλη μας γιο. Η γυναίκα μου έμεινε στη Μυτιλήνη και εγώ κάθε χρόνο για τρεις μήνες πήγαινα στο Χαρτούμ.
Αβγάτιζαν τα λεφτά και τότε σκέφτηκα να φτιάξω μια επιχείρηση στη Μυτιλήνη. Τι είδους επιχείρηση όμως? Ρώτησα τον κ. Νομάρχη τι χρειάζεται η Μυτιλήνη και εκείνος μου απάντησε ένα ξενοδοχείο. Τότε υπήρχαν μόνο η «Μεγάλη Βρετανία» και το « Αιγαίο».
Πουλιόταν το καφενείο του Βαλάκη στην Προκυμαία και μπόρεσα να το αγοράσω. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, το 1954. Σιγά – σιγά ανέβηκε το ξενοδοχείο και τον Οκτώβριο του 1956 έγινα τα εγκαίνια! Τότε γεννήθηκε και η κόρη μου Έφη. Ένα στολίδι στην Προκυμαία, ένα σημείο αναφοράς για όλους τους Μυτιληνιούς. Αλήθεια και ποιοι δεν πέρασαν από το ξενοδοχείο!
Εγώ συνέχιζα να πηγαίνω στο Χαρτούμ τρεις μήνες το χειμώνα, και το ξενοδοχείο κρατούσε η στυλοβάτης ΆΝΝΑ!
Όμως μετά από τόσα τρεξίματα και σκοτούρες η καρδιά αδυνάτισε και τον Δεκέμβριο του 1974 με πρόδωσε και άφησα την Άννα μόνη με δύο παιδιά και δύο δουλειές.
Τα κατάφερε το θηρίο , και ο λόγος της, στιβαρού επιχειρηματία, σεβαστή από όλους.
Ήταν και ο γιος μου ο Κώστας που ασχολήθηκε με το ξενοδοχείο. Η κόρη μου Έφη, σπούδασε και διορίστηκε καθηγήτρια.
Το 1981 γίνεται η πρώτη ανακαίνιση του BAR. Θύμιζε Γαλλικό boulevard. Κάτι πρωτότυπο για τα δεδομένα της Μυτιλήνης. Μετά υπήρξαν αρκετές μιμήσεις. Εν τω μεταξύ η Άννα αρχίζει να υποψιάζεται πως η κατάσταση στο Σουδάν αρχίζει να γίνεται έκρυθμη και αποφασίζει να πουλήσει την εκεί δουλειά.
Το 1988- 1990 έγινε η μεγάλη ανακαίνιση! Το ξενοδοχείο έπρεπε να εκσυγχρονιστεί για να ανταπεξέλθει στις καινούριες απαιτήσεις των επισκεπτών. Ο Κώστας μαζί με τον γαμπρό του Στάθη ήταν αυτοί που έτρεχαν και έθεταν νέες βάσεις. Νέο κόσμημα στην Προκυμαία! Πόσοι πάλι δεν πέρασαν…
Το 2000 ο Κώστας έφυγε γιατί κουράστηκε και ανέλαβαν η κόρη μου Έφη και ο γαμπρός μου Στάθης. Ο καθένας στον τομέα του κατόρθωσαν όχι μόνο να διατηρήσουν την αίγλη του ξενοδοχείου, αλλά και να την ανεβάσουν ακόμη ψηλότερα.
Το 2006 έρχεται και η Άννα επάνω…
Από τότε μέχρι το 2018 κάθε χρόνο κάτι νέο πρόσθεταν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, ή Άννα και ο Άκης για να διατηρούν το ξενοδοχείο αντάξιο του ονόματός του.
Από το 2018 εως τώρα ο εγγονός μου Άκης με τη σύντροφό του Χαρά δίνουν το δικό τους στίγμα με την τελευταία ανακαίνιση και προσφέρουν στους επισκέπτες του ξενοδοχείου μοναδικές εμπειρίες φιλοξενίας.
Εγώ από κει ψηλά και η Άννα από την άλλη κοιτάζουμε κάτω και καμαρώνουμε και χαιρόμαστε. Τίποτα δεν πήγε χαμένο. Καλή συνέχεια…..”
