Η Δήμητρα Ελένη «Μηλένα» Κοντού πριν κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2024 μαζί με τη Ζωή Φίτσιου, είχε στο ενεργητικό της δεκάδες συμμετοχές και νίκες σε αγώνες. Μια παιδική αλλά και εφηβική πορεία γεμάτη προπονήσεις, προκλήσεις, υποχωρήσεις που την έφεραν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μας έκανε όλους υπερήφανους. Σήμερα οι γονείς της, μας μιλάνε για την μικρή τους κόρη αλλά και πως βίωσαν και οι δύο, όλη αυτή την μακροχρόνια προετοιμασία για μια διαδρομή που την έκανε χάλκινη σε νεαρή ηλικία. Ποιες ήταν οι αγωνίες; Οι συμβιβασμοί; Το πρόγραμμα; Η καθημερινότητα; Πως επηρεάστηκε όλη οι οικογένεια και πως βιώνουν σήμερα αυτό το όνειρο που έγινε πραγματικότητα…
Περιμένατε ποτέ ότι η μικρή σας Μηλένα θα σας χαρίσει τόση χαρά και ότι θα φτάσει τόσο ψηλά;
Αρχικά, να σας ευχαριστήσουμε για την ευκαιρία που μας δίνετε μέσα από την εφημερίδα “ΠΟΛΙΤΙΚΑ” να παρουσιάσουμε κάποιες πτυχές της ζωής της Μηλένας. Η Μηλένα ξεκίνησε την ενασχόλησή της με την κωπηλασία όταν ήταν περίπου εφτά χρονών. Μέχρι τότε οι εξωσχολικές αθλητικές της δραστηριότητες ήταν αρχικά ο στίβος και μετέπειτα το ποδόσφαιρο. Πού την έβρισκες πού την έχανες κυνηγούσε μια μπάλα ποδοσφαίρου και μάλιστα είχε γραφτεί και σε προπονητική τοπική ποδοσφαιρική ομάδα. Όταν όμως ο μεγάλος της αδελφός ξεκίνησε κωπηλασία «ζήλεψε» και ζήτησε να πάει δοκιμαστικά για κωπηλασία ώστε να δει αν θα της άρεσε. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε την κωπηλασία, δειλά και συγκρατημένα στην αρχή, καθώς ήταν και ηλικιακά αρκετά μικρή. Με το πέρασμα όμως του χρόνου ένιωσε ότι η κωπηλασία ήταν το άθλημα που τη γέμιζε και την ικανοποιούσε πολύ περισσότερο απ΄ όλα τα άλλα αθλήματα κι έτσι άφησε το ποδόσφαιρο και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην κωπηλασία. Βέβαια εμείς όπως και η Μηλένα δεν είχαμε φανταστεί ότι αυτή η αρχή θα είχε στο μέλλον τέτοια πορεία και εξέλιξη. Πιστεύαμε ότι θα είναι για την ίδια μία ενασχόληση που αφενός θα τη βοηθάει στο να ξεφεύγει λίγο και να εκτονώνεται από την καθημερινή πίεση των μαθημάτων του σχολείου και των φροντιστηρίων και αφετέρου να γεμίζει με κάτι όμορφο τη ζωή της στις ελεύθερες ώρες της κάθε ημέρας. Οι προπονήσεις της ήταν σχεδόν καθημερινές και όσο περνούσε ο χρόνος τόσο μεγάλωνε χρονικά και η καθημερινή της ενασχόληση. Όταν πρωτοξεκίνησε η κάθε προπόνηση διαρκούσε περίπου μία ώρα και με την πάροδο των χρόνων κάποιες φορές έφτανε και τις τέσσερις ώρες. Ο Αρίστος Βογιατζής της διαμόρφωνε και όριζε το καθημερινό της πρόγραμμα αλλά η Μηλένα σχεδόν ποτέ δεν έμενε μόνο σ΄ αυτό. Με το που τελείωναν όλες οι ασκήσεις αυτή συνέχιζε με δική της θέληση και με έξτρα ασκήσεις και η προπόνησή της αυξανόταν όλο και περισσότερο. Μάλιστα επειδή είχε και τα μαθήματα που κι αυτά έπρεπε να διεκπεραιωθούν τις περισσότερες φορές την καθημερινή προπόνηση την έσπαζε σε κομμάτια για να είναι συνεπής και με τη μελέτη και του σχολείου της αλλά και των φροντιστηρίων της. Κάπως έτσι κυλούσε η καθημερινότητά της και ξεκινούσε γύρω στις τρεις το απόγευμα από το σπίτι και γυρνούσε πίσω κατάκοπη αργά το βράδυ, γύρω στις δέκα και μισή. Ακολουθούσε ένα γρήγορο μπάνιο, βραδινό φαγητό και αμέσως μετά μελέτη για τις υποχρεώσεις του σχολείου αλλά και των φροντιστηρίων της. Η Μηλένα ήταν και συνεχίζει να θέλει να είναι άριστη σε ό,τι κι αν καταπιάνεται είτε αυτό λέγεται αθλητισμός είτε μάθηση.
Το Βάπτισμα του πυρός
Η μεγάλη της πρόοδο έγινε όταν ήταν στην τρίτη γυμνασίου και ήρθαν και οι πρώτες σημαντικές πανελλήνιες αθλητικές επιτυχίες , δείχνοντας πως μπορεί να έχει μια ξεχωριστή διαδρομή στην κωπηλασία. Εκεί έγινε και άλλο ένα σημαντικό βήμα στην πορεία της καθώς κάποια στιγμή ήρθε και η πολυπόθητη πρόσκληση από τον ομοσπονδιακό προπονητή της Εθνικής Ομάδας Κωπηλασίας τον Τζιάνι Ποστιλιόνε για να συμμετάσχει στο πρώτο προπονητικό κοινόβιο στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο στον Σχοινιά του Μαραθώνα. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη και η ζωή της άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη. Ζούσε το όνειρο που τόσο πολύ ποθούσε. Οι συνθήκες εκεί δεν ήταν εύκολες, αντιθέτως ήταν ιδιαίτερα δύσκολες, καθώς ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών και όλοι οι συναθλητές και συναθλήτριές της ήταν πάνω από είκοσι. Οι προπονήσεις μέσα στο κοινόβιο ήταν και είναι σκληρές και πολύ πιο απαιτητικές από αυτές που έκανε μέχρι τώρα στον Ναυτικό Όμιλο Μυτιλήνης. Παρ΄ όλα αυτά δεν το έβαλε κάτω και προσπαθούσε να επιβιώσει μέσα εκεί και να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τις παλιότερες και μεγαλύτερες αθλήτριες και ήδη καταξιωμένες που ζούσαν και προπονούνταν για αρκετά χρόνια. Επίσης εκτός από τον τεράστιο όγκο των απαιτητικών προπονήσεων, πρωί και απόγευμα, που διαρκούσε καθημερινά γύρω στις οχτώ ώρες, είχε και το έξτρα βάρος της καθημερινής μελέτης των σχολικών και εξωσχολικών της υποχρεώσεων καθώς η Μηλένα συνέχιζε να είναι μαθήτρια του 5ου Λυκείου Μυτιλήνης και είχε και το βάρος της προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες εξετάσεις της. Επιπλέον ταυτόχρονα η Μηλένα ήθελε και έπρεπε να αποδείξει ότι η πρόσκλησή της από τον Τζιάνι Ποστιλιόνε στη Εθνική Ομάδα Κωπηλασίας ήταν σωστή και να μπορέσει να τον δικαιώσει γι΄ αυτή την επιλογή του. Η Μηλένα καθοδηγούμενη τώρα πια και από τον Ομοσπονδιακό προπονητή της Εθνικής Ομάδας συνέχιζε την ανοδική της πορεία και άρχισε να φέρνει τις πρώτες της διακρίσεις, συμμετέχοντας με την Ελληνική Εθνική Ομάδα Κωπηλασίας σε αγώνες που συμμετείχαν αθλήτριες με μεγαλύτερες ηλικίες. Κάθε αγώνας και κάθε επιτυχία ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση και μία ακόμα επιπλέον ώθηση για να μπορέσει να φτάσει σε όλο και ψηλότερα. Έβαζε στόχους κοντινούς και βήμα βήμα προχωρούσε, μέχρι που κάποια στιγμή έφτασε στον υψηλότερο στόχο που ήταν η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι. Βλέπαμε μια Μηλένα που όσο πλησίαζε τον στόχο αυτόν τόσο περισσότερο δούλευε μέσα από πολύωρες και απίστευτα εξαντλητικές προπονήσεις. Προπονήσεις που έφταναν όλους τους αθλητές πάνω από τα όρια της αντοχής τους. Τελικά όλα πήγαν κατ΄ ευχή και το όνειρο έγινε πραγματικότητα, αφού στην Λουκέρνη της Ελβετίας πήραν με τη Ζωή Φίτσιου την πολυπόθητη πρόκρισή τους. Η χαρά της αλλά και η δική μας η χαρά δεν μπορούσε να περιγραφτεί. Η Μηλένα ζούσε το όνειρό της! Θα ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι.
Αν και ήταν μικρότερη σε ηλικία, μπορείτε να περιγράψετε την αγωνία σας στο τελευταίο χιλιάρι στο Παρίσι;
Αγωνία έχουμε σε κάθε αγώνα που τρέχει και η Μηλένα. Είναι φυσικό να αγωνιάς στην εξέλιξη του κάθε αγώνα καθώς ποτέ η επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη και σίγουρη. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε όπως λέει και η Μηλένα δε θα χρειάζονταν να τρέχουμε σε κανένα αγώνα και τα αποτελέσματα θα έβγαιναν με βάση το παλιότερο ιστορικό και τους χρόνους που έχει ο κάθε αθλητής μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όμως δεν είναι έτσι καθώς όταν ξεκινάνε οι αθλητές στην αφετηρία του κάθε αγώνα όλα μπορούν να συμβούν σε όλους τους αθλητές κατά τη διάρκεια του αγώνα και άρα ποτέ δεν είναι βέβαιο το τελικό αποτέλεσμα. Αν λοιπόν έχεις αγωνία για μικρότερους σε σημασία αγώνες είναι πολύ φυσικό και αναμενόμενο η αγωνία να είναι πολύ πιο έντονη και δυνατή σε έναν τελικό και πόσο μάλλον στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων. Θυμάμαι στον τελικό το πρώτο χιλιάρι του αγώνα που η Μηλένα με τη Ζωή ήταν ελαφρά λίγο πιο πίσω από τις βασικές αντίπαλες και βρισκόταν στην τέταρτη θέση και η αγωνία και η ανησυχία ήταν σε υπέρμετρο βαθμό. Βέβαια και στον προκριματικό και στον ημιτελικό αυτών των αγώνων είχαν εφαρμόσει την ίδια τακτική, δηλαδή να διατηρούνται μέχρι τα μισά του κάθε αγώνα κάπου στις μεσαίες θέσεις και μετά να κάνουν την πολύ δυνατή τους αντεπίθεσή τους και να ξεπερνούν αυτά τα πληρώματα που ήδη προηγούνταν και να καταφέρνουν να παίρνουν κάθε φορά το αποτέλεσμα που τις ενδιέφερε για να προχωρούν στην επόμενη φάση των αγώνων τους. Έτσι είχαμε μια τέτοια σκέψη μέσα μας και την ελπίδα ότι και στον τελικό θα ακολουθούσαν την ίδια δοκιμασμένη τακτική. Μας έλεγαν από πριν ότι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση αγωνιστικά ,σωματικά και ψυχολογικά και πως ένιωθαν ότι είχαν τη δυνατότητα να φέρουν ένα καλό αποτέλεσμα στον τελικό τους αγώνα. Και πραγματικά αυτό που έγινε στα τελευταία εξακόσια μέτρα πριν τον τερματισμό ήταν εκπληκτικό, ήταν απίστευτο, ήταν ανεπανάληπτο. Η δύναμη, η ένταση και η ψυχή που έβγαλαν σ΄ αυτό το σημείο του αγώνα εξέπληξε όχι μόνο εμάς αλλά όλη την κερκίδα και σίγουρα και όλους αυτούς που παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου που μια μεγάλη ομάδα Αμερικάνων θεατών, που βρισκόταν πίσω μας, φώναζαν ρυθμικά το όνομα της Μηλένας και της Ελλάδας. Στο τέλος δεν αγωνιούσαμε πλέον για την κατάκτηση ενός μεταλλίου αλλά το τι χρώμα θα έχει αυτό το μετάλλιο, καθώς η αντεπίθεσή τους ήταν τόσο δυνατή που θα μπορούσαν να πάρουν ακόμα και τη δεύτερη θέση. Τελικά για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου ήρθαν τρίτες και κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο.
-Ποιες προκλήσεις θέτει σε μια οικογένεια η ενασχόληση ενός παιδιού σε ένα τόσο απαιτητικό πεδίο; (Σε επίπεδο σχέσεων, οικονομικά κλπ).
Αν και μπορεί για τους περισσότερους να φαίνεται απλό και ίσως κάτι αρκετά εύκολο το να έχεις ένα παιδί σου που ασχολείται με τον αθλητισμό για χόμπι και για να περνάει καλά και να εκτονώνεται απ΄ την απαιτητική καθημερινότητα του σε πρωταθλητικό επίπεδο, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και πολλές φορές είναι απίστευτα σκληρές οι καταστάσεις που πρέπει να διαχειριστεί τόσο το άτομο που ασχολείται με τον αθλητισμό όσο και η οικογένειά του. Συγκεκριμένα η Μηλένα από δεκαπέντε χρονών έπρεπε να αποδεχτεί ότι θα αναγκαζόταν να αποχωριστεί την οικογένειά της, το μέρος που ζούσε, το νησί της, τον Όμιλό της, τα αγαπημένα της πρόσωπα και το οικείο σχολικό της περιβάλλον και να προσαρμοστεί στο εντελώς άγνωστο περιβάλλον του Κωπηλατοδρομίου στον Σχοινιά και να συνυπάρξει με πολλά άγνωστα πρόσωπα (αθλητές και προπονητές). Έπρεπε να αλλάξει παντελώς το μέχρι τότε ημερήσιο πρόγραμμά της που ακολουθούσε στο νησί και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα του κοινοβίου που ήταν ενταγμένη. Δύσκολο σημείο ήταν και η ανάγκη να βρεθεί μακριά από το σχολείο της, το 3ο Λύκειο Μυτιλήνης, καθώς τότε ήταν Δευτέρα λυκείου και βρισκόταν λίγο πριν την τελική ευθεία για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Ευτυχώς και με την αμέριστη βοήθεια του διευθυντή και το Σύλλογο των Διδασκόντων του Σχολείου η Μηλένα με απίστευτη οργάνωση του χρόνου της, με θέληση, με υπομονή και με επιμονή κατάφερνε να εξισορροπεί και να συνδυάζει την εξαντλητική οχτάωρη καθημερινή προπόνηση, την παρακολούθηση των φροντιστηριακών μαθημάτων της με τη βοήθεια του διαδικτύου και τέλος την μετέπειτα αντίστοιχη μελέτη και προετοιμασία για την αυριανή ημέρα. Άλλο ένα δύσκολο σημείο που ήταν ιδιαίτερα εμφανές στα πρώτα στάδια των κοινοβίων ήταν ο ανταγωνισμός από πιο παλιές και μεγαλύτερες ηλικιακά αθλήτριες που είχαν και αυτές τον ίδιο στόχο, δηλαδή να κληθούν και να ενταχθούν στα προπονητικά κοινόβια της Εθνικής Ελλάδας Κωπηλασίας. Μέχρι σ΄ ένα σημείο αυτό ήταν αναμενόμενο, καθώς τότε ήρθε ένα κοριτσάκι, από έναν μικρότερο θεωρητικά ναυτικό όμιλο και που θα έπρεπε να είναι ενταγμένο λόγω ηλικίας στην μικρότερη κατηγορία των νεανίδων αλλά παρ΄ όλα αυτά ήταν, μετά από κλήση του Ομοσπονδιακού Προπονητή, ενταγμένη στην κατηγορία των Ανδρών/Γυναικών. Από την αρχή φάνηκε πως αυτή η επιλογή του Τζιάνι Ποστιλιόνε ευαισθητοποίησε ακόμα περισσότερο τη Μηλένα και της έδωσε επιπλέον κίνητρο για ακόμα πιο σκληρή προσπάθεια, ώστε να τον δικαιώσει για αυτή την επιλογή του. Έτσι η Μηλένα όχι μόνο τον δικαίωσε αλλά έκανε πράγματα απίστευτα για την ηλικία της, με αποκορύφωμα την τεράστια επιτυχία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Με τις επιτυχίες της σε Πανευρωπαϊκό και σε Παγκόσμιο επίπεδο απέδειξε τι μπορεί να κάνει και τι μπορεί να καταφέρει με πολλή δουλειά και στοχοπροσήλωση η Μηλένα. Οικονομικά όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη στήριξη από το κράτος. Η Ομοσπονδία κάλυπτε τα έξοδα της μετακίνησής της, της διαμονής της και της διατροφής της, όσο βρίσκονταν στα προπονητικά κοινόβια στον Σχινιά και στους διάφορους αγώνες στο εξωτερικό. Ό,τι άλλα έξοδα προέκυπταν, ρούχα, παπούτσια και συμπληρώματα στην πορεία της αυτή τα καλύπταμε εμείς ως οικογένεια. Βέβαια όσο περνούσε ο καιρός και η Μηλένα ανέβαινε τα αθλητικά σκαλιά και οι απαιτήσεις για όλο και καλύτερη προετοιμασία και ενίσχυση τόσο ανέβαινε και το οικονομικό κόστος. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι από ένα σημείο και μετά ήρθε ο κ. Γιάννης Κοντέλλης, με καταγωγή από τον Ασώματο, που παρακολουθούσε την μέχρι τότε εντυπωσιακή πορεία της Μηλένας, προσφέρθηκε να γίνει «χορηγός» της, δίνοντας μάλιστα μια καλή οικονομική ανάσα σε όλη αυτή την προσπάθεια.
-Με τι μπορεί να «θυμώσει» ένας γονέας κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας ; Μπορείτε να αναφέρετε κάποια παραδείγματα όπου θα θέλατε να έχετε μεγαλύτερη υποστήριξη από τους θεσμούς στην προσπάθεια της Μηλένας;
Θα πιαστούμε, για να απαντήσουμε στη ερώτηση αυτή, από τα λόγια της Μηλένας που σε μία συνέντευξή της είχε πει: «Στην Ελλάδα δυστυχώς το άθλημα της κωπηλασίας αν και είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο, η προπόνηση που γίνεται είναι σε άκρως επαγγελματικό επίπεδο». Πρέπει δυστυχώς να συμφωνήσουμε με τα λόγια της γιατί δεν είναι δυνατό να ζητάς από τον κάθε αθλητή να αφιερώνει ολοκληρωτικά τη ζωή του και να δίνει ψυχή και σώμα για να φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο και όλοι οι κρατικοί φορείς, δήμος, περιφέρεια, υπουργεία και κυβέρνηση,… να είναι απλοί θεατές και μόνο μετά από κάποια τόσο μεγάλη επιτυχία κάποιου αθλητή τρέχουν να φωτογραφηθούν και να εκμεταλλευτούν τη δημοσιότητα και τα μέσα ενημέρωσης. Ευχόμαστε όταν κάποια στιγμή με το πέρασμα του χρόνου θα αρχίσουν να χαμηλώνουν τα φώτα της δημοσιότητας, τότε όλα να μην ξαναγυρίσουν στην παλιότερη κατάσταση και να ξαναβρεθούμε στη μίζερη καθημερινότητα. Ο κάθε αθλητής για να μπορεί να προχωράει δυνατά παρακάτω την αθλητική του ενασχόληση, πρέπει να νιώθει ότι έχει δίπλα του συμπαραστάτες όλους αυτούς που ήδη προαναφέραμε. Ο κάθε αθλητής πρέπει να έχει πραγματική και ουσιαστική στήριξη από τα πρώτα του βήματα και να νιώθει πως έχει δίπλα του ανθρώπους και θεσμούς που τον νοιάζονται και εκτιμούν την προσπάθειά του και ό,τι έχει καταφέρει μέχρι αυτή τη στιγμή. Σημαντικό είναι αυτή η στήριξη να έχει διάρκεια και να όσο ανεβαίνει η επίδοση και οι επιτυχίες του αθλητή αυτή να γίνεται εντονότερη.
-Τι πρέπει να αλλάξει κατά τη γνώμη σας ώστε οι αθλητές μας και οι αθλήτριες μας να έχουν περισσότερες και ίσες ευκαιρίες με αντίστοιχους/ες του εξωτερικού;
Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν και να δοθούν επιτέλους ευκαιρίες στα παιδιά που θέλουν να αθληθούν και να υπάρξουν οι κατάλληλες υποδομές και συνθήκες, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν και γιατί όχι να διακριθούν σε ό,τι είναι αυτό που αγαπούν και που δίνουν όλο τους το είναι καθημερινά. Αν κι από την αρχή ξέρεις πως έχεις να ανταγωνιστείς αθλητές από άλλες χώρες που γενικά έχουν τη δυνατότητα και τις παροχές και τη στήριξη που εσύ εδώ στην χώρα μας ούτε κατά διάνοια μπορείς να έχεις, σίγουρα ξεκινάς με ένα τεράστιο μειονέκτημα και οι προσδοκίες σου ελαχιστοποιούνται. Οι αθλητικές υποδομές, η οργάνωση, η ενθάρρυνση και η βοήθεια του κράτους μέσα από διάφορα οικονομικά και υλικά κίνητρα, οι χορηγίες από κάποιους που είναι εύκολο γι΄ αυτούς να δώσουν, οι νομοθετικές ρυθμίσεις που θα έρθουν να λύσουν προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό σε ανώτατο επίπεδο, είναι μερικά από τα εκείνα τα ζητήματα που απασχολούν, προβληματίζουν, ταλαιπωρούν και φρενάρουν πολλά ταλέντα που θα μπορούσαν να αναδειχτούν και ίσως και να μεγαλουργήσουν στο δικό τους άθλημα. Εδώ είναι το αδύνατο σημείο της ελληνικής πραγματικότητας: «Δεν μπορούμε να πούμε οι δικοί μας αθλητές σε πολλά αθλήματα ότι έχουν ίσες ευκαιρίες για διακρίσεις με τους αθλητές άλλων κρατών του κόσμου». Ευτυχώς όμως στη ζωή της Μηλένας βρέθηκε και ο κ. Αντώνης Τριπιντίρης ο οποίος αντέδρασε άμεσα όταν πληροφορήθηκε πως η Μηλένα ανταγωνιζόταν σε επίσημους πανελλήνιους αγώνες με υποδεέστερη βάρκα από αυτές που είχαν οι άλλες αθλήτριες. Τότε αυτός και χωρίς χρονοτριβή της αγόρασε ένα κωπηλατικό σκάφος τελευταίας τεχνολογίας, το οποίο θα έρθει από την Γερμανία κομμένο και ραμμένο στο σωματότυπο της Μηλένας.
-Πώς είναι για έναν γονέα να βλέπει το παιδί του να προσπαθεί τόσο πολύ για έναν στόχο;
Νομίζω πως η απάντηση είναι πολύ εύκολη και αυτονόητη. Βλέποντας το παιδί σου να κάνει αυτή την τεράστια προσπάθεια, να αφιερώνεται ολοκληρωτικά στο στόχο του, να «πολεμάει» για να καταφέρει να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα νιώθεις περηφάνια, καμάρι και συγκίνηση. Αισθάνεσαι ικανοποίηση καθώς βλέπεις το παιδί σου να ακολουθεί το όνειρό του και με προσήλωση να κάνει τα βήματα που θα το οδηγήσουν σε μια ακόμα καλύτερη στιγμή στην αθλητική του πορεία. Νιώθεις πως μέσα από τον αθλητισμό οικοδομεί ένα λαμπρό μέλλον για την ζωή του καθώς θα έχει αποκτήσει βιώματα, αρετές και προσόντα που σίγουρα θα είναι εφόδια της μελλοντικής καθημερινής ζωής του. Όλα αυτά σε κάνουν πιστεύεις ότι ό,τι δυσκολίες ή αναποδιές κι αν παρουσιαστούν στο παιδί σου στα μετέπειτα βήματά του θα έχει την ικανότητα καθώς θα αποκτήσει και αναπτύξει τους καταλλήλους μηχανισμούς και δεξιότητες ώστε να αντιδράσει κατάλληλα και να ξεπεράσει οτιδήποτε εμπόδιο όσο μεγάλο και δύσκολο κι αν είναι αυτό. Τελικά μέσα από τη ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, εκτός από τα όποια κέρδη έχει από το αθλητικό μέρος έχει ίσως ένα ακόμα μεγαλύτερο κέρδος, αφού θα γίνει ικανότερο στο να διαχειριστεί πολύ πιο σωστά τη ζωή του παρακάτω. Θεωρούμε ότι εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε την καθολική βοήθεια και στήριξη που από την πρώτη στιγμή είχε η Μηλένα από τον ΝΟΜ με τον πρόεδρο Τάσο Μπαλή και όλο το διοικητικό συμβούλιό του.
-Ποιες είναι οι συναισθηματικές διακυμάνσεις μέσα από τις οποίες περνάει καθώς όλη αυτή η προσπάθεια κρατάει χρόνια και με τι πρέπει να είναι «οπλισμένος» ένας γονέας όταν έχει ένα παιδί με ταλέντο στον αθλητισμό;
Σε όλη αυτή τη διαδρομή της Μηλένας όλα τα συναισθήματα θετικά και αρνητικά έρχονται με μια διαδοχή και συνεχόμενη εναλλαγή. Βιώνεις και ζεις χαρές και στενοχώριες, ικανοποιήσεις και απογοητεύσεις, αγωνίες και ανακουφίσεις. Ο αθλητισμός στο επίπεδο του πρωταθλητισμού σε κάνει να γευτείς πολλές στιγμές πίκρας και απογοήτευσης και πολύ λιγότερες στιγμές χαράς. Πολεμάς και κοπιάζεις καθημερινά για να μπορείς να βρίσκεσαι στο καλύτερο αθλητικό, σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο, να στερείσαι όλα αυτά που άλλα παιδιά τα απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα καθημερινά. Αυτά που κάθε παιδί σ΄ αυτή την ηλικία τα αναζητά, τα χαίρεται και τα απολαμβάνει, η Μηλένα δεν μπορούσε να τα βιώσει. Βέβαια σε κάθε περίπτωση που της γινόταν μια τέτοια σχετική ερώτηση η απάντησή της ήταν και είναι: «Είναι επιλογή μου αυτό που κάνω και η ενασχόλησή μου με την κωπηλασία και εξάλλου όλοι αυτοί που έχουν επιλέξει διαφορετικό τρόπο ζωής δεν μπορούν να χαρούν και να βιώσουν ό,τι εγώ απολαμβάνω!». Οι γονείς που έχουν την τύχη να έχουν στη ζωή τους μια περίπτωση όπως αυτή της Μηλένας πρέπει να έχουν υπομονή, να είναι το στήριγμα του παιδιού τους, να είναι έτοιμοι να δώσουν τη βοήθειά τους που θα απαιτεί η κάθε στιγμή και γενικά κάνουν ό,τι πρέπει για να νιώθει το παιδί τους ότι έχει δίπλα του την οικογένειά του όχι μόνο στα εύκολα και στις χαρούμενες στιγμές αλλά πολύ περισσότερο στα δύσκολα και στα στενάχωρα της αθλητικής του πορείας. Εδώ να συνυπολογίσουμε και το οικονομικό κομμάτι, που δυστυχώς έρχεται να προστεθεί σε όλα τα άλλα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Η Μηλένα πολλές φορές αναφερόμενη στο θέμα αυτό έχει πει: «Στην Ελλάδα οι αθλητές ενώ εντασσόμαστε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, κάνουμε επαγγελματικού επιπέδου προπόνηση!».
-Πώς μπορούμε να διαφυλάξουμε αυτό που λέμε λαϊκά «να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα;»
Πραγματικά είναι πολύ εύκολο ένας αθλητής που γνωρίζει κάποια επιτυχία στο άθλημα με το οποίο ασχολείται, να χάσει τα πατήματά του, να χάσει τον προσανατολισμό του και η συμπεριφορά του να αλλάξει και να αρχίσει να θεωρεί ότι λόγω μιας επιτυχία του και επειδή νιώθει τον θαυμασμό από τους γύρω του είναι πολύ εύκολο να θεωρήσει πως είναι ανώτερος και ξεχωριστός σε σχέση με όλους τους γύρω του και ταιριάζει αυτό που λέει ο λαός μας: «Πήραν τα μυαλά του αέρα!» ή « Καβάλησε το καλάμι!». Ο κίνδυνος είναι μεγάλος και θέλει να είσαι πολύ δυνατός χαρακτήρας, να είσαι προσγειωμένος και πάντα να σκέφτεσαι ότι όσο δύσκολα ανέβηκες κι έφτασες σ΄ αυτό το υψηλό και ξεχωριστό σημείο τόσο εύκολα μπορεί να γκρεμοτσακιστείς και να βρεθείς στον πάτο, από εκεί απ΄ όπου ξεκίνησες. Εκτός από τον δυνατό και ακέραιο χαρακτήρα του αθλητή που θα τον βοηθήσει να μείνει όπως ήταν και πριν από την ή τις επιτυχίες του και η οικογένεια πρέπει να μπορεί να σταθεί δίπλα στο παιδί τους και με σωστή καθοδήγηση να το κρατήσει σε σωστό και αποδεκτό τρόπο αντιμετώπισης της όλων αυτών των επιτυχιών του. Την στιγμή εκείνη των επιτυχιών μόνο όταν είναι προσγειωμένος και έχει τη σύνεση για να τις διαχειριστεί, θα μπορέσει να κρατήσει την στοχοπροσήλωσή του και να βάλει στόχους ανώτερους από αυτούς που ήδη έχει κατακτήσει. Μόνο έτσι θα έχει συνέχεια στη ξεχωριστή του πορεία και θα γευτεί στο μέλλον ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες και διακρίσεις. Εξάλλου ο προπονητής της, ο Αρίστος Βογιατζής συνεχώς της τόνιζε και επέμενε μέχρι και σήμερα λέγοντας: «Βάλε στόχο τον Θεό για να φτάσεις όσο πιο ψηλά και πιο κοντά του γίνεται αλλά τα μάτια σου πάντα χαμηλά…».
-Ποιο ήταν το τάμα των κοριτσιών; Εσείς είχατε κάνει κάποιο αντίστοιχο;
Η οικογένειά μας ανέκαθεν πίστευε στον Ταξιάρχη, τον θεωρούμε και τον νιώθουμε προστάτη της οικογένειά μας και είναι αλήθεια ότι πολύ συχνά επισκεπτόμασταν και συνεχίζουμε να τον επισκεπτόμαστε. Μέσα σ΄ αυτή τη χρονική περίοδο η Μηλένα είχε γαλουχηθεί στο να βρίσκεται κοντά στον Ταξιάρχη, να νιώθει ότι σε κάθε στιγμή της ζωής της και ιδιαίτερα στις δύσκολες, ο Ταξιάρχης θα είναι εκεί δίπλα της, βοηθός, συμπαραστάτης και σωτήρας της. Τις ίδιες εξάλλου θρησκευτικές αρχές της εμφύσησε και ο «κωπηλατικός της πατέρας» ο Αρίστος Βογιατζής από την πρώτη στιγμή που την ανέλαβε μέχρι τη στιγμή που την παρέδωσε στα χέρια του Τζιάνι Ποστιλιόνε. Έτσι μεγάλωσε η Μηλένα και αυτή την πίστη την κράτησε και όταν βρέθηκε στις τάξεις της Εθνικής Ομάδας Κωπηλασίας. Πάλευε μακριά από την οικογένειά της, ζώντας μονάχη της από τα δεκαπέντε της χρόνια, εκεί στο αθλητικό κέντρο κωπηλασίας στον Σχινιά. Έμαθε εξ ανάγκης από πολύ μικρή να αντιμετωπίζει όλα όσα καθημερινά της παρουσιάζονταν, γνωρίζοντας πως έπρεπε να αντιμετωπίσει το καθετί με τις δικές της δυνάμεις. Εκεί λοιπόν η επίκληση για βοήθεια από τον Ταξιάρχη ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη. Σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα έγινε ακόμα πιο στενή και θερμή η σχέση της Μηλένας με τον Ταξιάρχη. Τότε ο Ταξιάρχης έγινε ο βοηθός της, ο συμπαραστάτης της, το στήριγμά της. Αυτές τις στιγμές μπορούμε να πούμε ότι η Μηλένα ένιωσε πως ο Ταξιάρχης θα είναι αυτός που θα την βοηθήσει και θα την οδηγήσει με ασφάλεια στο να εκπληρώσει το μεγάλο της όνειρο και να φτάσει στη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Πολλές δύσκολες στιγμές που ήταν στιγμές μοναξιάς και περισυλλογής, η Μηλένα έβρισκε τη γαλήνη και την ηρεμία της σκεφτόμενη τον Ταξιάρχη και νιώθοντας τον κοντά της και τότε «έδωσε υπόσχεση ότι αν τελικά καταφέρει να έχει μια καλή πορεία στην Ολυμπιάδα, θα τον επισκεφτεί μαζί με την συναθλήτριά της τη Ζωή, για να τον ευχαριστήσουν από κοντά για τη βοήθειά του στην όποια επιτυχία τους». Κάπως έτσι αντίστοιχα με τα κορίτσια λειτουργήσαμε κι εμείς. Στις αρκετές ή μάλλον στις πολλές επισκέψεις μας στη Μονή του Ταξιάρχη, η σκέψη και η παράκλησή μας σ΄ αυτόν για να είναι κοντά στην κόρη μας και να τη βοηθάει σε όλη αυτή τη διαδρομή της στις ιδιαίτερα δύσκολες και απαιτητικές στιγμές των αγώνων που πλησίαζαν.
Ανεξάρτητα με την αφοσίωση του καθενός στη θρησκεία θεωρείται ότι η ίδια η πίστη μπορεί να λειτουργήσει ως παράγοντας βελτίωσης μιας απόδοσης αυξάνοντας τη θετική ψυχολογία του αθλητή;
Είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που ο καθένας με τον δικό του τρόπο επηρεάζει άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο την απόδοση και την εξέλιξη του κάθε αθλητή, ώστε να βελτιώνεται καθημερινά και να ανεβαίνει η αθλητική του απόδοση όλο και ψηλότερα. Ανάμεσα σε όλους τους παράγοντες θεωρώ ότι η θρησκευτική πίστη του αθλητή μπορεί να είναι σημαντικός παράγοντας για να έχει αύξηση της απόδοσής του καθώς αυτή η πίστη θα γίνει η έξτρα κινητήρια δύναμή του για να αυξηθεί θετικά η ψυχολογία του. Έτσι θα έχει ένα επιπλέον στοιχείο που θα τον τονώνει στις δύσκολες και απαιτητικές στιγμές, ιδιαίτερα σε στιγμές αγώνων, δίνοντάς του την περίσσια ώθηση για να ανεβάσει ακόμα περισσότερο την απόδοσή του και να γίνεται όλο και πιο δυνατός και ανταγωνιστικός σε συνδυασμό με το φιλότιμο και την ψυχή που διαθέτει ο Έλληνας αθλητής και του δίνει πλεονέκτημα, όπως λέει και ο κ. Ποστιλιόνε. Κλείνοντας νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τον Αρίστο Βογιατζή, ο οποίος πίστεψε, δούλεψε και ανέδειξε το ταλέντο της Μηλένας, καθώς και τον Κώστα Κωνσταντάρα, ο οποίος στήριξε και συνέβαλε με τον δικό του τρόπο στο ίδιο όνειρο!
