Ο φίλος Τομά από το Παρίσι, άνθρωπος της τέχνης, πολίτης του κόσμου, ήρθε στο νησί μας ως φιλοξενούμενός μας για δέκα ημέρες του Αυγούστου. Ενθουσιασμένος από την ομορφιά του νησιού μας, πάνω στο μεζέ σ’ ένα ταβερνάκι, αραγμένο κάπου σε μια ακροθαλασσιά, εύχεται με γεμάτη ψυχή αλλά και στομάχι… «τι καλά να μην έφευγα την Παρασκευή».
Ήμέρα Δευτέρα, 4 μέρες πριν φύγει, ξεκινά με ένα ασθενές παράπονο για πόνους και δυσκολία εντερικής «έκφρασης». Την επόμενη τον πάμε στο Βοστάνειο στα επείγοντα. Με την ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης και ένα ωραίο τύπο γιατρό περνάμε ακτίνες, αίματα και αξονική, αβίαστα σε 3 ώρες μέχρι να έρθει ο χειρουργός να τον ρωτήσει: Έχετε ανάγκη από άμεση επέμβαση για αφαίρεση της σκωληκοειδίτιδας, θα το κάνουμε ή όχι;
Ευτυχώς ο Τομά επιλέγει, έχοντας μέχρι εκείνη τη στιγμή χτίσει μια πρώτη εμπιστοσύνη για το νοσοκομείο, να μπει αμέσως στο χειρουργείο.
Σε 3 ώρες όλα είχαν τελειώσει. Τον βρίσκω στο κρεβάτι του, περισσότερο χαρούμενο από ότι οι περιστάσεις δικαιολογούσαν και σκέφτομαι πως ο αναισθησιολόγος έκανε καλή δουλειά. Πάω έξω στις νοσοκόμες νυχτερινής βάρδιας να μιλήσω και να βρω τον γιατρό. Όλες τους ευγενικές, κάποιες και με χιούμορ απόλυτα επαγγελματίες και πάνω απ’ όλα, ανθρώπινες. Ο γιατρός λακωνικός και απλός λέει: «Αύριο θα έσπαγε. Ευτυχώς που τον έφερες».
Το πρωί ο Τομά δέχθηκε την επίσκεψη του γιατρού τις περιποιήσεις του νοσηλευτικού προσωπικού και επισκέψεις φίλων, που κατέκτησε με μόλις μία δύο βραδιές ούζου μαζί με τις παρέες μας. Πόση εντύπωση του έκανε το νοιάξιμο και η αυθεντική ανθρώπινη επικοινωνία. Πόσο όμορφα αισθάνθηκε ένας άνθρωπος που μένει μόνος στο Παρίσι, που μέχρι πριν μια εβδομάδα άγνωστοι άνθρωποι συντρέξανε στο πλευρό του έστω και για 20 λεπτά περαστικοί ή με ένα τηλεφώνημα. Αυτοί είμαστε πραγματικά. Αυτοί πρέπει να είμαστε και είμαι ευγνώμων στους φίλους μου που έδειξαν τόση ευαισθησία και αγάπη χωρίς δεύτερη σκέψη.
Την επόμενη μέρα Πέμπτη, ο γιατρός μας λέει πως αποκλείεται να βγει και να πετάξει Παρασκευή πρωί, άρα καλό είναι να ακυρώσει τις πτήσεις του και να κάνει νέα πλάνα. Αμέσως ο Τομά επικοινωνεί με την ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία που είχε το ομαδικό συμβόλαιο από τη δουλειά του και τους δίνει τα απαραίτητα στοιχεία για να κινήσουν τις διαδικασίες. Έχουν υποχρέωση να τον πάνε στο Παρίσι με δικά τους έξοδα, ταξί, τροχήλατο κάθισμα μεταφοράς ασθενών στα αεροδρόμια, κλπ. Του λένε εφόσον έχετε κάνει επέμβαση με τομή θα φύγετε την Τρίτη. Δηλαδή 4 μέρες αργότερα από την προγραμματισμένη μέρα του. Η ευχή του άραγε είχε πιάσει τόπο; Δεν νομίζω να είχε αυτό στο μυαλό του βέβαια.
Όλα καλά. Ο γιατρός την Παρασκευή το πρωί βλέπει τη βελτίωση και υπογράφει το εξιτήριο. Ο Τομά γυρίζει και μου λέει: «Έχω πάει σε νοσοκομεία στη Γερμανία, έχω πάει στη Γαλλία, αυτό εδώ ήταν το καλύτερο από όλα. Όχι γιατί ήταν λουξ, ναι έπρεπε τον καημένο άνθρωπο που υπέφερε στο θάλαμο των τεσσάρων κρεβατιών να τον βάλουν κάπου μόνο, αλλά οι άνθρωποι, το προσωπικό, οι χρόνοι απόκρισης. Το χαμόγελο, αχ αυτό το χαμόγελο. Ό,τι και να έχεις σε γιατρεύει.»
Βγήκαμε από την πόρτα του νοσοκομείου με το εξιτήριο σε χρόνο μηδέν. Πήγαμε σπίτι και περιμέναμε επικοινωνία από την ασφαλιστική για την ώρα της πτήσης την Τρίτη. Είχαμε ένα Σαββατοκύριακο που το πήρε για να ξεκουραστεί. Δευτέρα είχε αρχίσει να ανησυχεί πως κάτι δεν πάει καλά. Τα γρανάζια της μηχανής τους κινήθηκαν μόλις τη Δευτέρα το πρωί και οι διαθέσιμες πτήσεις δεν υπήρχαν πια. Τελικά η παράταση του έδωσε ακόμα 10 μέρες διακοπών όπως ακριβώς είχε ευχηθεί.
Κι εγώ με τη σειρά μου εύχομαι όλοι μας πάνω σε αυτό το νησί να τιμάμε την ευλογία του να μένουμε εδώ με χαμόγελο κι αγάπη μεταξύ μας και να παίρνουμε 5 αστέρια όπως αυτά που έβαλε ο Τ στο Βοστάνειο, το φαγητό και κυρίως στους ανθρώπους μας.
Εις το επανιδείν Τ. Σ.
