Ο Ελληνοαμερικανός Matt Barrett έχει γράψει εκατομμύρια λέξεις για την Ελλάδα. Περνώντας το χρόνο του ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ έχει δημιουργήσει με τα χρόνια ταξιδιωτικές σελίδες στο διαδίκτυο που έχουν γίνει μια μοναδική πηγή όχι μόνο για τους τουρίστες αλλά και για τους Έλληνες. Μία από αυτές και από τις επιτηχημένες είναι για τη Λέσβο και μετρά σχεδόν 30 χρόνια παρουσίας. Και μπορεί τα γραφικά της να φαίνονται πρωτόλεια ωστόσο μπορείτε να βρείτε σε αυτή σπάνιες φωτογραφίες από το παρελθόν της Λέσβου αλλά και νέες ενημερωμένες διαδρομές, βόλτες και κυρίως γεύσεις!
Ο Matt Barret ήρθε για πρώτη φορά στη Λέσβο το 1992 μαζί με τη σύζυγό του, την Αντρέα, η οικογένεια της οποίας καταγόταν από τα Χύδηρα και την Αγιάσο. Τις πρώτες δύο εβδομάδες τις πέρασε, όπως εξομολογείται στα Χύδηρα που τότε υπήρχαν τουλάχιστον επτά καφενεία, όλα γεμάτα με άντρες. «Τις γυναίκες δεν τις έβλεπες μέχρι το απόγευμα, όταν κάθονταν έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους και συζητούσαν μεταξύ τους». Από τότε μέχρι σήμερα ο Matt επισκέφτηκε πολλές φορές το νησί και συνδυάζοντας την αγάπη του για την περιπλάνηση και τους λεσβιακούς μεζέδες δημιούργησε σταδιακά την πιο διάσημη ιστοσελίδα για τη Λέσβο με χιλιάδες επισκέπτες! (https://www.lesvos.com)
O Matt άρχισε να γράφει για την Ελλάδα πολλά χρόνια πριν από την έναρξη του διαδικτύου. Έζησε στην Αθήνα ως παιδί, πρώτα το 1963 όταν ο πατέρας του δίδασκε στο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια από το 1968 έως το 1974 όταν δίδασκε στο Αμερικανικό Γυμνάσιο στο Χαλάνδρι. Αφού μετακόμισε στις ΗΠΑ επέστρεφε στην Ελλάδα τα καλοκαίρια. Έπαιζε κιθάρα στο Old Captain Bar στις Καμάρες της Σίφνου και την ημέρα έγραφε για τη Σίφνο…
«Γύρω στο 1995 ανακάλυψα το διαδίκτυο και έφτιαξα την πρώτη μου ιστοσελίδα με αυτές τις ιστορίες της Σίφνου αναμεμειγμένες με φωτογραφίες και πρακτικές πληροφορίες. Στη συνέχεια έφτιαξα μια ιστοσελίδα για την Αθήνα (www.athensguide.com) και πρόσθεσα άλλα μέρη καθώς τα επισκεπτόμουν. Επειδή ερχόμασταν στη Λέσβο κάθε καλοκαίρι, αυτή έγινε μια από τις μεγαλύτερες ιστοσελίδες μου. (www.lesvos.com). Και επειδή ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα είναι να πίνω ούζο και να τρώω μεζέδες τύπου Λέσβου αυτό έγινε ένα σημαντικό μέρος της ιστοσελίδας μου. Και επειδή σχεδόν σε όλους αρέσει να τρώνε η σελίδα μου για τη Λέσβο έγινε δημοφιλής»!
«Δεν είχα αυτοκίνητο και έτσι καθόμουν περισσότερο στο χωριό, πίνοντας ούζο, τρώγοντας απλούς μεζέδες και προσπαθώντας να συνομιλήσω με τους ηλικιωμένους μερικοί από τους οποίους είχαν περάσει κάποια χρόνια στην Αυστραλία ή στις ΗΠΑ ως μετανάστες. Ήταν σαν να βρισκόμουν στο χωριό του παππού μου στην Πελοπόννησο το 1963. Και απ’ όσο ήξερα όλο το νησί ήταν έτσι. Μια μέρα, που είχα αρχίσει να «τρελαίνομαι», αποφάσισα να κάνω ωτοστόπ μέχρι την παραλία της Σκάλας Ερεσού. Όταν έφτασα εκεί και είδα τα εστιατόρια, τις καφετέριες, τα μπαρ και τον τρόπο ζωής της «αντικουλτούρας» έμεινα έκπληκτος. Είδα και τις δύο πλευρές του νησιού. Από τη μία έχεις την απλή αγροτική ζωή των χωριών και έχεις μέρη όπως η Σκάλα Ερεσού, ο Μόλυβος και η Πέτρα που είναι τουριστικά με τον τρόπο που ήταν οι Κυκλάδες τη δεκαετία του ’70 πριν τον μαζικό τουρισμό. Και από την άλλη έχεις τη Μυτιλήνη που είναι μια πόλη που μοιάζει σαν να είναι από μια εποχή… πριν οι πόλεις γίνουν πολύ μεγάλες. Η Λέσβος είναι ένα πολύπλευρο νησί και κρατά μια καλή ισορροπία μεταξύ γεωργίας και τουρισμού και από πολλές απόψεις σχεδόν σαν μια μικρή χώρα».
Τουρισμός
«Όταν πρωτοήρθα, τα πρώτα χρόνια υπήρχαν πολλές πτήσεις τσάρτερ και οργανωμένα ταξίδια και ξενοδοχεία και εστιατόρια που έβγαζαν χρήματα. Όμως ξαφνικά όλα αυτά κατέρρευσαν. Μετά ήρθε η οικονομική κρίση, μετά η προσφυγική κρίση, μετά ο σεισμός και η πυρκαγιά στα Βατερά και ήταν σαν το μόνο πράγμα που άκουγε ο κόσμος για τη Λέσβο να ήταν τα προβλήματα. Ο κόσμος συνέδεσε τη Λέσβο με τους πρόσφυγες και όχι με τις όμορφες παραλίες, το καταπληκτικό φαγητό και όλα αυτά που αγαπούν οι άνθρωποι στο νησί. Αυτό αλλάζει και πάλι και η Λέσβος αποδεικνύει την ανθεκτικότητά της καθώς ο κόσμος ανακαλύπτει ή ξαναβρίσκει το νησί.
Νομίζω ότι ο βιώσιμος τουρισμός, ο οικολογικός τουρισμός, ο τουρισμός περιπέτειας, είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. Η επιστροφή στον οργανωμένο τουρισμό μεγάλης κλίμακας σε μια εποχή που ο μαζικός τουρισμός είναι ικανός να καταστρέψει κάθε νησί θα ήταν λάθος. Ας ελπίσουμε ότι υπάρχουν αρκετοί ενδιαφέροντες άνθρωποι στον κόσμο για να «συντηρήσουν» τη Λέσβο.
Αν σκέφτεστε τη Λέσβο ως δύο διαφορετικά νησιά, εγώ είμαι οπαδός της δυτικής Λέσβου. Αν μπορούμε να μοιραστούμε τις παραλίες, τις πόλεις και τον τρόπο ζωής με το είδος των επισκεπτών που μπορούν να τα εκτιμήσουν, είτε είναι Έλληνες είτε τουρίστες, από την ηπειρωτική χώρα ή το εξωτερικό, χωρίς να τα καταστρέψουμε, νομίζω ότι αυτό θα ήταν καλό για ολόκληρο το νησί.
Ένα σύντομο ακτοπλοϊκό ταξίδι από το Λαύριο στο Σίγρι θα ήταν χρήσιμο. (Και δεν το λέω αυτό μόνο και μόνο επειδή μένω στην Κέα και αυτό με διευκολύνει). Η Μυτιλήνη είναι πολύ μακριά για ένα ταχύπλοο και τα υπάρχοντα πλοία δεν έχουν αρκετές καμπίνες για ταξίδια με διανυκτέρευση. Ένα ταχύπλοο από το Λαύριο που θα κάνει το ταξίδι στο Σίγρι σε 4 με 6 ώρες είναι η λύση. Εν πάση περιπτώσει, γιατί ξόδεψαν τόσα πολλά χρήματα για ένα νέο λιμάνι; Για ένα πλοίο μια φορά την εβδομάδα που λειτουργεί μόνο για 2 μήνες; Αυτό φαίνεται γελοίο.
Η Λέσβος θα μπορούσε να υποδέχεται επισκέπτες σχεδόν όλο το χρόνο και όχι μόνο τον Αύγουστο. Υπάρχουν αρκετά πράγματα να δείτε και να κάνετε και το να μπορείτε να τα κάνετε χωρίς τη ζέστη και τα πλήθη του Ιουλίου και του Αυγούστου είναι μια πολύ πιο ωραία εμπειρία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος τα ξενοδοχεία που δεν έχουν διαθεσιμότητα τον Αύγουστο να κλείνουν τον Σεπτέμβριο/Οκτώβριο επειδή είναι άδεια».
Γαστρονομία
«Δεν είναι μόνο το τι τρώτε. Είναι και με ποιον το τρως. Η κουζίνα της Λέσβου δεν είναι αγνώριστη για όσους γνωρίζουν την ελληνική κουζίνα από άλλες περιοχές. Αλλά και όσοι γνωρίζουν την ελληνική κουζίνα και λένε ή έχουν ακούσει ότι οι καλύτεροι μεζέδες έρχονται από το Βόλο, ή τη Θεσσαλονίκη, ή την Κρήτη πρέπει να βάλουν τη Λέσβο στη λίστα με τα μέρη που πρέπει να επισκεφτούν. Και αν δεν έχουν προχωρήσει πέρα από τον μουσακά, το παστίτσιο και τα τηγανητά καλαμαράκια θα βρουν και αυτά σε αφθονία. Αλλά για μένα, ίσως το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο είναι να κάθομαι σε ένα καφενείο ή εστιατόριο με ένα καραφάκι ούζο και ένα πιάτο με σαρδέλες πάστες, λακέρδα, κεφτέδες ή ακόμα και συκωταριά, που έχει φτιάξει ο ιδιοκτήτης ή η γυναίκα του, ακούγοντας τους ανθρώπους γύρω μου να μιλάνε τη διάλεκτο του χωριού τους και προσπαθώντας να καταλάβω τι λένε!»
