Και το παραμύθι συνεχίζεται, δυο χρόνια μετά. Επετειακή συνάντηση είκοσι ετών. Όχι, τούρτα δεν εκόπη. Λάθος, εκόπησαν και μάλιστα δύο. Αλλά όχι για την επέτειο, αλλά για τα γενέθλια δύο εκ των μελών της λέσχης. Του Ιάσωνα και του Πυγμαλίωνα, των εκλεκτών υπαλλήλων του υπουργείου προστασίας του πολίτη. Τι ασφάλεια που νιώθουμε μ’ αυτούς τους δύο! Όλα αυτά στο Πάρκο, στο ίδιο ιστορικό τραπέζι. Κάπου εκεί, στα τέλη Ιουλίου…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σαράντα προσκλήσεις δόθηκαν φέτος. Οι περισσότεροι ανταποκρίθηκαν. Κάποιοι απαξίωσαν, κάποιοι αρνήθηκαν ευγενικά. Ήρθαν όμως άλλοι, νέο αίμα. Η Φιφίκα, ο Παυλάκης, ο Λούλης ο αξύριστος, η Εφραιμία η ευτραφούλα, ο Σωκράτης ο εφημεριδάκιας, ο Ταξιάρχης ο καρτάκιας με τη μαλλούρα, ο Καλντένο ο ψηλόξανθος ιταλός, ο Ναπολέον ο στρτατηγός και εκπρόσωπος των ενόπλων δυνάμεων, η Ευγενία η μπασμένη, είχε πέραση στα νιάτα της, όλοι έπιασαν από μια καρέκλα και άνοιξαν πηγαδάκια.
Ο Επαμεινώνδας, ο επιχειρηματίας ασεβώς φερόμενος, έκλεινε αδικαιολογήτως το τηλέφωνο στα μούτρα της διοργανώτριας Λουκρητίας της αναγεννημένης, προκαλώντας την έντονη οργή της. Η Ιπποκρατία η γιατρίνα, αρνήθηκε την πρόσκληση καθότι ετεκνοποίησε προσφάτως. Ο Οδυσσέας των γερανών απογοητευμένος που δεν ήρθε, το ‘ριξε στο ποτό και σταφιδιάστηκε . Ο Ιάκωβος ο ιεροψάλτης ζει στην συμπρωτεύουσα, οπότε μας ευλόγησε εκ του μακρόθεν. Η Πανωραία δεν εμφανίστηκε αυτή τη φορά, αν και την είχαμε τη φαγούρα. Η Καυλίτα η ξυλοκάνα, αρνήθηκε ευγενώς την πρόσκληση και διαγράφη από τη λέσχη οριστικά.
Οι πρώτες σαλάτες έφτασαν, καταπράσινες, με λευκή ντρέσινγκ που ανοίγει την όρεξη στις πεινασμένες… Φρεσκοκομμένα ολοζώντανα μανιτάρια ανέμιζαν πάνω στα μαρουλόφυλλα.
- Θανασάκη, με ποια ήσουν ερωτευμένος στο γυμνάσιο και στο λύκειο; Σκούζει απ’ το πουθενά η Πηνελόπη η πρώην ταξιτζού, που έκανε επανεμφάνα σεισμονταρντανό.
Το μανιτάρι μάταια προσπαθούσε να ξεκολλήσει από το μαρουλάκι. Το πιρούνι έπεσε. Μα τι θέλουν τώρα η κλίκα του προέδρου Χαρούλη που τεκνοποιεί ταχέως, της Αγγελικούλας, της Πηνελόπης και των πέριξ αυτών εκαθήμενων; Ο καπελωμένος Θανασάκης, η Κάρλα η κρητικιά, η Ασημίνα η τραυματισμένη και η Άρτεμης η τρίτεκνη είχαν συζήτηση επιπέδου και μόλις τους τη σκάτωσαν. Η Φωτεινούλα η φουρναρού φανερά επηρεασμένη απ’ την κρίση, καθισμένη ανάμεσα στον γίγαντα Πυγμαλίωνα και στην όμορφη Σαβίνα τη ρουχού, δεν έβαζε γλώσσα μέσα. Τι ενέργεια πια…
Το τραπέζι στα δεξιά εξτρέμ ήταν σαν το μουσείο του Λούβρου. Διαχρονικά και αξιόλογα τα εκθέματα. Απ’ τη μια η Νίκη της Σαμοθράκης κυρία στρατιωτικού κι απ’ την άλλη η Αφροδίτη της Μήλου κυρία ιατρού παρακαλώ και δίπλα η Τζοκόντα ή αλλιώς Μόνα Λίζα αν προτιμάτε, με τη διαχρονική της ομορφιά αναλλοίωτη να καίει καρδιές. Ανάμεσα στην Εφραιμία την ευτραφούλα και την Αφροδίτη της Μήλου καθόταν η Ευσεβία η πρώτη (βασιλικός όρος τον έχει εκ γενετής), ανέκαθεν σεμνή και σικάτη! Εκεί ήρθε να προστεθεί και ο Ερμής του Πραξιτέλη, αστειεύομαι φυσικά, η γλυκύτατη Καρδερίνα με την κελαηδιστή φωνή που προσφάτως έγινε μανούλα.
Οι πίτσες κατέφθασαν καυτές και λαχταριστές. «Σιγά παιδιά, θα ’ρθουν κι άλλες». Και η διάθεση ανεβαίνει! Να φταίει το κρασί ή μήπως οι πίτσες;
- Λουκρητία αναγεννημένη, τι πίτσες παράγγειλες;;;
Στην παρέα της Ασημίνας ήρθε να προστεθεί και η Βαλεντίνα, η τελευταία παρθένα. Δε θα καθόταν όμως για πολύ. Προτεραιότητα στις αφίξεις. Τελευταία έφτασε και η Τζούλια η κατάξανθη καλλιτέχνιδα κατ’ ευθείαν από τη δουλειά… Πάρε κι εσύ ένα κομμάτι να φτιαχτείς λίγο. Μάταια, κάποιοι ήταν μοιραίο να φύγουν. Η Κάρλα η κρητικιά έπρεπε να παραβρεθεί σε γαμοκαταστάσεις, η Άρτεμις η τρίτεκνη έπρεπε να φύγει για να θηλάσει το δεκατετράχρονο της… Της κρίσης τα καμώματα είναι αυτά. Ας κατεβάζαμε κι εμείς λίγο γάλα, να σου ‘λεγα εγώ που θα το πήγαινε το λίτρο η ΔΕΛΤΑ…
- Μη μιλάτε άλλο για παιδιά, επισήμανε σε έντονο ύφος η ξεροψημένη Ασημίνα. Δεκτό το αίτημά της χωρίς ενστάσεις, μην της γυρίσει και κάνα μάτι…
Άντε ώρα είναι, αρκετά ΠΑΡΚάραμε. Ο Καλντένο ο ψηλόξανθος ιταλός είχε πρόταση. Άμεσα αποδεκτή. Όσοι μπορούν περπατάνε, οι υπόλοιποι με τα ασθενοφόρα. Η Αγγελικούλα όπως ακριβώς και πριν δυο χρόνια είχε πρόβλημα. Την έπιασαν τα παπούτσια. Συμπέρασμα, ή το κρασί του Πάρκου έχει μέσα διογκωτικά, ή δες να αλλάξεις νούμερο παπουτσιών…
Απώλειες και πάλι. Να ‘μειναν καμιά εικοσαριά. Ο Καλντένο μας οδήγησε στο βάθος του μαγαζιού. Ήξερε αυτός, κοντά στις τουαλέτες, σου λέει, μεγάλοι άνθρωποι, άλλος μπορεί να ‘χει συχνουρία, άλλος κόψιμο, άλλος πίεση, έ μην ενοχλήσουμε και τους θαμώνες…
Όπα, πλάκωσαν και τα σεκιούριτι. Ο Ιάσωνας ο μπάτσος έφερε την προσωπική του φρουρά, αν και ποιος να τον πειράξει αυτόν και η Σαβίνα η ρουχού με τη δική της φρουρά είχαν αράξει σε τραπέζι πλαγίως διακριτικά. Αν τολμάει ας πλησιάσει παπαράτσι.
Και ο χορός εφούντωνε και το ποτό κατέβαινε ανέρωτο. Ο Προκόπης ο σαρδέλας επιθεωρούσε μην πέσει κανα ποτήρι κάτω, μην σκιστεί κανα καλτσόν. Ε, ελεύθερο παιδί είναι, ποιος ξέρει πόσο καιρό έχει να …. χορέψει;
Σύρμα σύρμα, κάποιοι λείπουν! Η τέλεια διαστροφή. Έπρεπε να βρεθεί σενάριο. Θα κλείσει η βραδιά χωρίς αλάτι και πιπέρι; «Μαζί θα ‘ναι». Ποιοι; Μα αυτοί που λείπουν. Τι κι αν άλλος πήγε για νερό του κι άλλος για το χοντρό του; Τι κι αν άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη; Έπρεπε να βρεθεί ο ήρωας της βραδιάς. Ή μήπως το θύμα;
- Λουκρητία αναγεννημένη, τι είχαν μέσα οι πίτσες; Μα τόση προβοκάτσια από τις «αθώες» μητέρες ποιος θα την περίμενε;
Μετά τον επαναπατρισμό των απολωλούντων αμνών και την αποκατάσταση της αληθείας, ο χορός φούντωσε, τα νησιώτικα ξεσήκωσαν τα γέρικα κορμιά, μέχρι που η Αγγελικούλα η απροσεκτούλα έφαγε μια σούπα – τούμπα – γλύστρα – μπουρδούκλα χωρίς προηγούμενο. Τώρα όλο το πουδάρ θελ κόψμο απ’ τ’ ρίζα… Ο Προκόπης ο σαρδέλας, ως από μηχανής, έτεινε πάλι χείρα βοηθείας. Τι θα κάναμε αν δεν τον είχαμε τούτον δω, δεν ξέρω..
Άντε ώρα είναι. Περασμένα μεσάνυχτα πια (περίπου..). Να ‘χουνε μείνει καμιά δεκαριά ακούραστες φιγούρες. Η Πηνελόπη η λαλίστατη, η Αγγελικούλα η κουτσή, η Λουκρητία η διοργανώτρια αρχή κι ο Θανασάκης ο φευγάτος, πιστοί στις παραδόσεις θα έκλειναν ξανά τη βραδιά με μπυρίτσες, παγκάκι και κουβεντούλα. Μαζί τους και πεντέξι άλλοι, ονόματα δε λέμε.
Αναμνήσεις, εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, επιστροφή ψυχή τε και σώματι στα χρόνια της αθωότητας, των αδεσμεύσεων, της πραγματικής ελευθερίας κι ας μην την ξέραμε, στην εποχή που τα χτυποκάρδια του ενός βασάνιζαν τα αφτιά του άλλου. Λίγες ώρες εγκατάλειψης του κόσμου τούτου, για ένα κόσμο που πρέπει να γυρίσεις νωρίς γιατί θα φωνάζει ο μπαμπάς και όχι ο/η σύζυγος, για ένα κόσμο που το σεξ αποτελεί Μύθο και όχι Ιστορία (Σύγχρονη για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας), για ένα κόσμο που ανακαλύπτεις το ερωτικό σκίρτημα και όχι που το περιγράφεις στα παιδιά σου, για ένα κόσμο στον οποίο ακροβατείς μεταξύ ρομαντισμού και πραγματικότητας και όχι που πολεμάς ανεμόμυλους, για ένα κόσμο γεμάτο προσδοκίες και όχι απωθημένα, για ένα κόσμο που δεν έχει αναμνήσεις παρά μόνο όνειρα! Σου παίρνει καιρό για να συνέλθεις, η μαστούρα είναι βαριά. Συνεχίζεις όμως, όλα τα παραμύθια έχουν ένα τέλος.
Ελπίζουμε το δικό μας να είναι η εξαίρεση!!!
Συνεχίζεται…
Υ.Γ. Αφιερώνεται εξαιρετικά σε όλα τα μέλη της σκοτεινής λέσχης του 90’ συμμετέχοντες και μη. Για τους υπόλοιπους αναγνώστες ζητάμε απλά συγνώμη για την ταλαιπωρία.
