Γράφει ο Ηλίας Κουρτζής
Στην οικογένεια μας περιμέναμε πάντα με ιδιαίτερη λαχτάρα την μέρα την 28ης Οκτωβρίου. Ένα πλούσιο τραπέζι περίμενε τους γονείς μου, Νίκο και Ελένη από την Αγιάσο, στους Πύργους Θερμής, όπου γιορτάζαμε με τον ίδιο πάντα τρόπο την εθνική Επέτειο. Παίρναμε θέση γύρω από το γιορτινό τραπέζι, όπου στο κεφαλοτράπεζο ο παππούς Νίκος, ο οποίος μετά τα πρώτα ουζάκια και τα μεζεδάκια της συζύγου Ελένης διηγιόταν με απλό, αλλά πάντα συναρπαστικό τρόπο τη στράτευσή του, που την πληροφορήθηκε τυχαία ενώ ήταν στη Μυτιλήνη, όπου είχε κατέβει για να παραγγείλει τις βέρες για τον αρραβώνα του με την μητέρα μου, την Ελένη Χατζηπαναγιώτου.
Και από δω και πέρα άρχιζε να ξετυλίγει την ανέμη της συμμετοχής του στο εθνικό Έπος του 40. Εμείς όλοι, παιδιά και εγγόνια, παρόλα που την περιπέτειά του τη γνωρίζαμε ήδη, από προηγούμενες διηγήσεις, τον ακούγαμε πάντα με πολύ θαυμασμό και συγκίνηση.
Όπως κάθε χρόνο δημοσιεύω κάποιες φωτογραφίες πολύτιμα στοιχεία του αρχείου μου από Έπος ως «τιμής και μνήμης ένεκεν».
Το ταχυδρομικό δελτάριο το έστειλε η μητέρα μου, στον αρραβωνιαστικό της από την Αγιάσο στο μέτωπο. Έχει κι αυτό την αξία του, συναισθηματική και ιστορική.
Δημοσιεύω επίσης ως εικαστική συνδρομή στην ανάρτηση το σημαντικότερο ίσως πίνακα της μητέρας μου λαϊκής ζωγράφου Ελένης Κουρτζή, που ιστορεί το ζόφο και την κατοχική τραγωδία.
Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά να ξαναγιορτάσουμε το ΟΧΙ των Ελλήνων.
