Γιατροί, καλλιτέχνες, επιστήμονες και γενικότερα η ελίτ του δυναμικού της χώρας ξενιτεύεται. Σε αντίθεση με τη μεταπολεμική περίοδο που ο κύριος όγκος της μετανάστευσης ήταν της εργατιάς. Οι άνθρωποι αυτοί που θα μπορούσαν να ανεβάσουν το συνολικό επίπεδο (πνευματικό, πολιτισμικό, πολιτικό, επιστημονικό…) της χώρας τόσο, ώστε να ξεπεράσει τον πήχη της μιζέριας και να ανοίξουν νέους ορίζοντες, φεύγουν, χάνονται, δίνουν τα φώτα τους αλλού, αφήνουν στο έλεος και στη μοίρα της την πατρίδα τους. Αναγκάζονται όμως, δεν το θέλουν και οι ίδιοι.
Κι αυτοί που τους αναγκάζουν, θα κάνουν τα πάντα για να τους αποκτήσουν, να τους αφομοιώσουν. Όπως έκαναν και με τα αγάλματα του Ιπποκράτη, του Αριστοτέλη, του Ομήρου και του Θουκυδίδη που κοσμούν την κρατική Βιβλιοθήκη του Μονάχου (εικόνα). Ούτε το Γκαίτε, ούτε το Νίτσε στόλισαν. Τους δικούς μας, τους κορυφαίους, σαν σε βιασμό, νομίζοντας ότι θα φωτιστούν λίγο απ’ τη λάμψη τους. Αμελούν όμως ότι η λάμψη τους ακτινοβολεί μόνο στον ελληνικό ουρανό, η αύρα τους σ’ αγγίζει μόνο με του Αιγαίου τ’ αεράκι και το φάντασμά τους εξακολουθεί να περιφέρεται γύρω από την Ακρόπολη και το Θησείο! “Πάρτε τα όλα πάρτε τα, βάλτε φωτιά και κάφτε τα”. Πρώτη φορά θα’ ναι;;;
