♫♪ Να τα ταξιδέψω θέλω, έρι πάλι, της Aττάλειας τα νερά,
με τα ψαριανά καράβια, έρι πάλι, που ’χουν ναύτες λεβεντιά,
που ’χουν ναύτες παλικάρια, έρι πάλι, και πηδούνε στη φωτιά. ♫♪
Από το Σύλλογο Μόλυβος»: Σύλλογος Παραδοσιακών Χορών και Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων
Μια που ο καιρός ολοένα και καλυτερεύει και μας κάνει να σκεφτόμαστε τη θάλασσα, είπαμε να ανεβάσουμε σήμερα ένα τραγούδι θαλασσινό. Το συρτό «Έρι πάλι» που τραγουδούν εδώ ο Γιάννης Λύρας και η Δόμνα Σαμίου από τον δίσκο «Της Κυρα Θάλασσας» είναι αγαπημένο στο Ανατολικό Αιγαίο. Έχει προέλευση από τα Ψαρά, αλλά τραγουδιέται, όπως σχολιάζει ο Θανάσης Μωραΐτης από το Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο της Μέλπως Μερλιέ, σε πολλές παραλλαγές ρυθμού και στίχου, από τη Χίο και τις Οινούσσες, έως τη Ρόδο και τη Λέσβο (στην τελευταία μάλιστα είναι «της τάβλας» και ακούγεται τις Απόκριες, στο Πλωμάρι.
Πολλές φορές ακούμε το «έρι-έρι» σε νησιώτικα τραγούδια, έτσι δεν είναι; Λίγοι όμως από έχουμε αναρωτηθεί αν πραγματικά *σημαίνει* κάτι η λέξη. Κι όμως σημαίνει: σύμφωνα με την ετυμολογική ερμηνεία που διαβάζουμε στο CD που ηχογράφησε ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Αλκαίος» Πλωμαρίου (από όπου και η τελευταία ηχογράφηση), το «έρυ» (και όχι «έρι») προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «ερύω» που σημαίνει «τραβάω». Το «Έρυ πάλι/ε», λέει, είναι ναυτικό παράγγελμα: Σημαίνει «τράβα (κουπί) πάλι» και χρησιμοποιούνταν για να δίνει ρυθμό στους κωπηλάτες!
Και για να συμπληρώσουμε τη «θαλασσινή» σημερινή ανάρτηση, στην εικόνα μια πολύ σπάνια φωτογραφία (δαγκεροτυπία για την ακρίβεια) εποχής που εντοπίσαμε στο αρχείο του Θεόδωρου Μεταλληνού: Απεικονίζει με τη φορεσιά του έναν «έλληνα θαλασσινό», όπως έγραφε η χειρόγραφη λεζάντα της http://bit.ly/1e1zQBK. Δεν σώζεται το όνομά του, ούτε το όνομα του φωτογράφου, ωστόσο χρονολογείται το… 1844. Ο ναυτικός της φωτογραφίας δεν φαίνεται πολύ πάνω από 40 ετών. Μπορούμε, λοιπόν –με λίγη φαντασία- να υποθέσουμε πως είναι ένας από τους μπαρουτοκαπνισμένους που έζησαν την Ελληνική Επανάσταση του 1821 .
