γράφει η Ειρ.Π.Βεκρή
Από τον επίγειο παράδεισο του νησιού τους, οι γυναίκες της αιολικής Λέσβου προβάλλουν αυτήν την κυρίαρχη πλευρά του χαρακτήρα τους, για χιλιάδες χρόνια τώρα, μέσα από την Αγάπη, τον Ανθρωπισμό, την Επιστήμη, την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, τη Συλλογικότητα και την Κοινωνική Ζωή.
Μοναδικά επιτεύγματα, του πολιτισμού όπως η μουσική και η λυρική ποίηση ταξίδεψαν στον κόσμο και τον χρόνο ξεκινώντας από τη «Γυναίκα της Λέσβου», που άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της και την πόρτα της, για να καλοδεχτεί τον ξένο, αλλά και για να βγει η ίδια.
Στη Λέσβο, οι γυναίκες πρώτες από όλες τις άλλες της εποχής τους, συμμετείχαν στην πολιτική όπως και στο πολιτιστικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Τις βρίσκουμε να μαθητεύουν στις πρώτες που έγιναν για τα κορίτσια ειδικές σχολές, να διδάσκουν, να ιδρύουν επιχειρήσεις και βιοτεχνίες. Τις βρίσκουμε να διακρίνονται στο εμπόριο και στην πολιτική με θάρρος. Η γυναίκα στη Λέσβο παράλληλα με την ανατροφή των παιδιών και τη διοίκηση των του οίκου της, κάθισε σιωπηλή να μελετήσει, να συγγράψει, να πειραματιστεί, να υφάνει, να κεντήσει, να δημιουργήσει με τον πηλό και το χρώμα, να χαράξει το ξύλο και να διακριθεί στις επιστήμες. Και καθώς η πόρτα του σπιτιού της ήταν πάντα ανοιχτή, άφηνε να μπαίνει αμέριμνο το μελτεμάκι με ιδέες φιλοσοφικές, ρεύματα και μόδες, που τα κρατούσε κάθε φορά που της ταίριαζαν. Ταξίδεψε η ίδια, παντού. Ευρώπη, Αμερική. Σπούδασε στη Σμύρνη, παντρεύτηκε στην Πόλη, δούλεψε στο Αϊβαλί. Γνώρισε τον «Μυτιληναίων Αιγιαλό», με το ασταμάτητο πηγαινέλα, είτε για το λιομάζωμα είτε για τον τρύγο ή ακόμα και το γάμο. Πολέμησε με ορατά όπλα ή χωρίς αυτά, εμψύχωσε, αντιστάθηκε σε κάθε μέτωπο, σε κάθε κίνδυνο, αλλά και περήφανη η γυναίκα της αιολικής γης, ανέβασε σε βάθρο την ομορφιά της και περπάτησε στα πρώτα «Καλλιστεία» για να επιβεβαιώσει πως κοντά στις άλλες αρετές η γυναίκα έπρεπε να είναι όμορφη και ελκυστική.
Οι Λέσβιοι, με τις γυναίκες στο πλευρό τους που συμμετέχουν πάντα στην οικονομία της οικογενείας και του νησιού, σκύβουν πάνω στη γη τους. Η μεγάλη έγνοια και η αγάπη τους είναι η ελιά. Η καθημερινότητα αιώνων, παίρνει ζωή από την ελιά, που έχει τις δικές της εποχές. Όμως το λιομάζωμα, τους χειμωνιάτικους μήνες, είναι κυρίως γυναικεία υπόθεση. Τότε η σκληρή ζωή της βρακοφορεμένης λιομαζώχτρας προχωρεί με το τραγούδι, τα χωρατά και τα γέλια, που αντηχούν στα βουνά και τα ακρογιάλια του λιόφυτου νησιού.
Οι γυναίκες της Λέσβου κι εκείνες με καταγωγή από τη Λέσβο, που ζουν στην Αττική, συμμετέχουν σε συλλόγους και σωματεία και αγωνίζονται για την προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού, αγωνίζονται για να μην καταποντιστεί και στηρίζονται πάνω σ’ αυτήν την τεράστια κληρονομιά, με καμάρι και ενσυναίσθηση για τους δυστυχισμένους, δίνοντας έτσι υπόσταση στην ελπίδα, που πάντα η αιώνια Γυναίκα της Λέσβου, ξέρει να κρατά ζωντανή και ανθηρή.
