Δανάη Γιαννέλλη : Ο καμβάς μου, είναι γεμάτος με τα χρώματα της Μυτιλήνης

Η Δανάη ήταν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που άφησε έντονο το αποτύπωμά της στα ανέμελα χρόνια της εφηβικής μας ηλικίας. Εκτός από την ανάγκη της να συνδυάζει την υψηλή αισθητική με την καινοτομία, είχε και την ικανότητα να ακούει τις βαθύτερες ανάγκες του εαυτού της και να τις εκφράζει μέσα από τη δημιουργία. Το γεγονός ότι τα κοσμήματα που άρχισε να δημιουργεί πριν από μια δεκαπενταετία περίπου είναι πλέον γνωστά, δείχνει πως κατάφερε να συνδυάσει την τέχνη με την επιχειρηματικότητα, με έναν τρόπο που ανταποκρίθηκε στην ανάγκη του κοινού για κάτι μοναδικό και πρωτότυπο. Η φαντασία της ήταν εκείνη η δύναμη που την ώθησε να ακολουθήσει έναν μοναδικό δρόμο, που έμελλε να αφήσει το αποτύπωμά της στον κόσμο της τέχνης κάτι που συνεχίζει μέχρι σήμερα με επιτυχία. Σήμερα μας μιλάει για τη διαδρομή της, τις επιλογές της αλλά και την ιδιαίτερη σχέση της με τη Λέσβο.

Τα κοσμήματα, εκφράζουν την αίσθηση της συνέχειας. Τα συναντάμε από την αρχαιότητα και καταγράφουν με λεπτομέρεια στοιχεία μιας αλλοτινής πραγματικότητας και ιστορίας. Εσύ πως ξεκίνησες την ενασχόληση σου με τη δημιουργία τους και τι σε ώθησε σε αυτό ώστε να το ακολουθήσεις επαγγελματικά;

Πράγματι το κόσμημα το συναντάμε από τους αρχαίους πολιτισμούς και φανερώνει πολλά και ποικίλα στοιχεία για τον τρόπο και τους λόγους που οι άνθρωποι τα δημιουργούσαν μέσα στο πέρασμα των χρόνων και για το τι εξέφραζαν σε κάθε εποχή μέσα από αυτά.

Η δική μου συνάντηση με αυτόν τον μαγικό κόσμο προέκυψε από κάποια μαθήματα αργυροχρυσοχοΐας που έκανα το 2010 με έναν εξαιρετικό δάσκαλο και δημιουργό, το Δημήτρη Νικολαϊδη. Αισθάνομαι ότι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ο συγκεκριμένος άνθρωπος στη δική μου συνέχεια, κυρίως γιατί με βοήθησε να δω πέρα από την τεχνική και πρακτική διάσταση της κατασκευής του κοσμήματος και να ανακαλύψω τη δημιουργική του διάσταση, που είναι κάτι πολύ δυνατό, προσωπικό και εσωτερικό. Τουλάχιστον έτσι έχει λειτουργήσει για μένα ως τώρα. Η ανακάλυψη αυτή, “ξύπνησε” κάτι που υπήρχε μέσα μου και σιγά σιγά, φτιάχνοντας κοσμήματα που ήθελα να φοράω η ίδια και δεν τα έβλεπα κάπου αλλού, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω μου που θα επέλεγαν να φορέσουν αυτά που έφτιαχνα και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μου με το art shop του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης το 2013 και μετά με το Μέγαρο Μουσικής. Αυτά τα δύο γεγονότα ήταν καθοριστικά για την απόφαση μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον σχεδιασμό κοσμημάτων, αλλά και πάλι δεν ήταν κάτι που έγινε σε μια νύχτα.

Κόσμημα ως φυλαχτό; Ως διακριτικό στοιχείο; Ως δείγμα καταξίωσης; Πως το αναλύεις εσύ η ίδια ως δημιουργός και καλλιτέχνις;

Το κόσμημα είναι πολυδιάστατο ως αντικείμενο τέχνης και έκφρασης, τόσο για το δημιουργό όσο και για αυτόν που το φοράει. Αγγίζει πολλές και διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης κι αυτός είναι πιστεύω ο βασικός λόγος που η παρουσία του παραμένει τόσο σταθερή μέσα στους αιώνες και μέσα σε τόσους και διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτισμούς.

Όσο εντυπωσιακό είναι το να σκεφτεί κανείς ότι στην αρχαιότητα κατασκεύαζαν μοναδικά κοσμήματα με εξαιρετική δεξιοτεχνία, αποκλειστικά για να κοσμήσουν νεκρούς – από παιδιά και νεαρές γυναίκες που χάθηκαν νωρίς, μέχρι βασιλείς – και που στην ουσία θα τα έθαβαν και δεν θα τα έβλεπε κανείς ποτέ ξανά, τόσο εντυπωσιακό βρίσκω και το ότι στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες στον κόσμο του σήμερα, σε όλο το διάστημα της πανδημίας και κυρίως στην αρχή, που είμασταν αναγκαστικά κλεισμένοι στα σπίτια μας και δεν ξέραμε πότε θα ξαναβγούμε και θα κυκλοφορήσουμε κανονικά όπως πριν, οι άνθρωποι αγόραζαν κοσμήματα από τα e shop και αυτό τους έδινε χαρά και μια αίσθηση ασφάλειας και κανονικότητας όπως έλεγαν οι ίδιοι. Αυτές τις πολλές διαστάσεις του κοσμήματος για τον κάθε άνθρωπο τις παρατηρώ με πολύ ενδιαφέρον και κάποιες φορές και με συγκίνηση, στους δικούς μου πελάτες τα 10 χρόνια που είμαι στο χώρο. Αυτό που κυριαρχεί είναι το συναίσθημα και για μένα προσωπικά το κόσμημα είναι δημιουργός συναισθημάτων. Η κάθε λεπτομέρεια, από την έμπνευση μέχρι το σχεδιασμό και την κατασκευή, συνθέτουν ένα αποτέλεσμα που αποπνέει με τον τρόπο του κάθε φορά κάτι εσωτερικό και κάτι που μπορεί να αισθανθεί και αυτός που το βλέπει και το φοράει. Δεν εξηγείται πολλές φορές με λόγια, αλλά έχει αυτή τη δύναμη.

Ποιες τεχνικές χρησιμοποιείς;

Η βασική τεχνική με την οποία ξεκίνησα και ακόμα χρησιμοποιώ με τους έμπειρους τεχνίτες που συνεργάζομαι όλα αυτά τα χρόνια, είναι η τεχνική του “χαμένου κεριού”, που υπάρχει ατόφια σχεδόν από την αρχαιότητα. Τα πρώτα μου σχέδια που ήταν πιο απλά, τα έφτιαχνα μόνη μου σε κερί και μετά χυτεύονταν και όσο εξελίσσομαι σχεδιαστικά με πιο απαιτητικά και πολύπλοκα σχέδια, χρησιμοποιώ και την ηλεκτρονική επεξεργασία και αποτύπωση των σχεδίων που σκέφτομαι, για να γίνει σωστά και άρτια τεχνικά, η απόδοση του κάθε κοσμήματος. Από εκεί πάλι βγαίνει το πρωτότυπο σε κερί και ακολουθείται η ίδια διαδικασία.

Τι ακριβώς έχεις επιτύχει σήμερα επαγγελματικά;

Νομίζω η πιο σημαντική επιτυχία είναι ότι έχω καταφέρει να κάνω επάγγελμα και να εξελίσσομαι σε κάτι που αγαπώ και που με γεμίζει πραγματικά. Η πιο πρόσφατη εξέλιξη σε αυτό είναι ότι άνοιξα το πρώτο επίσημο κατάστημα DANAI GIANNELLI Handmade Jewellery όπου παρουσιάζονται και πωλούνται όλες οι συλλογές μου στην Αθήνα στο Νέο Ψυχικό. Είναι ένας χώρος που μελετήθηκε και επιμελήθηκε η έμπειρη ομάδα της B-group και εναρμονίζεται απόλυτα με την αισθητική και τη φιλοσφία του brand. Μαζί με αυτό, έχω αισθανθεί την αναγνώριση της δουλειάς μου από ανθρώπους του χώρου αλλά και γυναίκες τις οποίες εκτιμώ πολύ και τις θαυμάζω για την προσωπικότητα τους και για αυτό που αποπνέουν.

Η Λέσβος βρίσκεται μέσα σε αυτή τη δημιουργία ως μνήμη;

(Αυτή είναι η αγαπημένη μου ερώτηση στη συνέντευξη μας – στο είχα πει!)

Κάθε καλλιτέχνης εκφράζει τις βαθύτερες πλευρές του εαυτού του με ότι δημιουργεί και αυτή είναι μία διεργασία που γίνεται υποσυνείδητα τις περισσότερες φορές. Και οι βαθύτερες πλευρές ενός ανθρώπου ζωγραφίζονται πάνω στον καμβά των παιδικών του χρόνων, από τις μνήμες και τα ηχοχρώματα που έχουν καταγραφεί μέσα του. Ο δικός μου καμβάς λοιπόν είναι γεμάτος με τα χρώματα της Μυτιλήνης και τα αρώματα της θάλασσας και της φύσης του νησιού, με τις εικόνες που έφτιαχνα στο μυαλό μου από τις ιστορίες που άκουγα από τη γιαγιά μου Στάσα Λεοντή, που ήταν πρόσφυγας της Μ. Ασίας, από τα διάφορα αντικείμενα που είχε φέρει αργότερα από πολλά μέρη του κόσμου και κάποια έχω στα χέρια μου σήμερα και έχουν αποτελέσει τη βάση ολόκληρης συλλογής μου. Από τη γειτονιά μας στο Κιόσκι και το σπίτι του μπαμπά μου, που ήταν γεμάτο με βιβλία και με τα αποφθέγματα που έγραφε ο ίδιος με καλλιγραφικά γράμματα και πένα ή φτερά γλάρων και τα κρεμούσε σε κάδρα στους τοίχους. Είχα την τύχη να γευτώ ένα μεγάλο μέρος από τον πλούτο αυτού του μέρους και παρόλο που δεν μεγάλωσα εκεί, κάθε φορά που ξαναγυρίζω κάνω πάντα την ίδια πρώτη σκέψη: ότι και με τα μάτια κλειστά να με έφερναν στη Μυτιλήνη, θα το καταλάβαινα αμέσως ότι βρίσκομαι εκεί, από την ξεχωριστή μυρωδιά που έχει και την αισθάνομαι με το που πατάω το πόδι μου στο νησί.