Με πολλές αναρτήσεις και μαρτυρίες συντοπιτών μας, οι Φίλοι Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας, έχουν αποκαλύψει τα απάνθρωπα έργα και τις πνιγηρές μέρες της αμερικανοκίνητης φασιστικής χούντας στη Λέσβο. Πενηνταεπτά χρόνια από την πραξικοπηματική επιβολή της, την 21η Απριλίου 1967 και πενήντα από την πτώση της, την 23η Ιουλίου 1974, συνεχίζουν να αποκαλύπτονται νέα στοιχεία εγκλημάτων, ύστερα από έρευνες ιστορικών σε επίσημα αρχεία και καταγραφή τεκμηριωμένων μαρτυριών. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι το 2023, πενήντα χρόνια μετά την αποκορύφωση της αντιδιχτατορικής πάλης με τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, κυκλοφόρησαν νέα βιβλία με στοιχεία για πολλές εγκληματικές ενέργειες των οργάνων της χούντας, στο κέντρο και στις συνοικίες της Αθήνας, όπως: «Το Πολυτεχνείο έξω από το Πολυτεχνείο» του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη και το «Πολυτεχνείο 1973, το αίμα το αδικαίωτο, ποτέ δεν ησυχάζει» του Ιερώνυμου Λύκαρη.
Όπως αναφέρουν στην ιστοσελίδα τους www.f i m p o d. g r , στην κατηγορία: ΓΕΓΟΝΟΤΑ και στην υποκατηγορία: 1967-1974, όπου υπάρχουν 14 αναρτήσεις συντοπιτών, για τα απάνθρωπα έργα και τις μαύρες ημέρες της χούντας στη Λέσβο “-Πολλοί συντοπίτες μας, πολιτικοί δεσμώτες της χούντας από τις πρώτες μέρες της 21ης Απριλίου 1967, υπέφεραν τα μύρια όσα στις φυλακές και τις εξορίες, όπου η υγεία τους κλονίστηκε ανεπανόρθωτα, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους πρόωρα. Ακολούθησαν νεώτερες γενιές του αντιδιχτατορικού αγώνα, που γνώρισαν τη φασιστική θηριωδία των ξενοκίνητων δήθεν «τίμιων πατριωτών», επειδή «δεν συμμορφώθηκαν» στα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν ».
—Πριν μερικές βδομάδες, προστέθηκε στην αποκαλυπτική βιβλιογραφία για τα εγκλήματα της χούντας, η τεκμηριωμένη πολύχρονη έρευνα του Δημήτρη Βεριώνη με τίτλο «ΘΑΝΑΤΟΙ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ» από τον εκδοτικό οίκο «Τόπος». Στο βιβλίο του ο Δημήτρης Βεριώνης μας αποκαλύπτει πολλά νέα στοιχεία, για 247 δολοφονίες και ύποπτους θανάτους στην επταετία της Χούντας. Ανάμεσά τους παρουσιάζει αποκαλυπτικά στοιχεία για επτά συντοπίτες μας, που περιληπτικά αναφέρουμε παρακάτω:
1) Μυρογιάννης Μιχάλης (1954-1973) του Δημητρίου και της Ανθίππης (Ανθής), που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον συνταγματάρχη Νικόλαο Ντερτιλή στις 12 το μεσημέρι της Κυριακής 18 Νοέμβρη 1973, στη γωνία των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, κοντά στην πύλη του Πολυτεχνείου. Πασίγνωστη και αποδεδειγμένη στην δίκη η δολοφονία του Μιχάλη, που δούλευε στην ΕΛΚΟ-Βαγιωνής και σπούδαζε σαν ηλεκτρολόγος σε τεχνική σχολή. Στο βιβλίο περιγράφονται όλα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν της δολοφονίας. Σε ηλικία 9 χρονών το 1963, είχε μετακομίσει από τη Μυτιλήνη στην Αθήνα με τους γονείς και τις αδελφές του Χρυσάνθη και Μαρία. Ο Δήμος Μυτιλήνης τοποθέτησε την προτομή του στο πάρκο Αγίας Ειρήνης και έδωσε το όνομά του σε οδό της πόλης.
2) Καραγεώργης Στυλιανός (1954-1973) του Αγαμέμνονα και της Μαρίκας, τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου, που έριξε περίπολος πεζοναυτών εναντίον διαδηλωτών, στις 10 το πρωί του Σαββάτου 17 Νοέμβρη 1973 στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «Αελλώ» και «Ελληνίς». Πέθανε στο ΚΑΤ δεκατρείς μέρες μετά, από τα βαριά του τραύματα. Η μικρασιατική οικογένεια του Στέλιου, είχε μετακομίσει μετά τον πόλεμο από τη Λέσβο στο Νέο Ηράκλειο Αττικής. Ο Στέλιος που είχε δύο μικρότερα αδέρφια, εργαζόταν σαν οικοδόμος.
3) Γιουντέρης Οδυσσέας (1948-1977) του Δημητρίου και της Πηνελόπης, χτυπήθηκε από αστυνομικούς βάναυσα στο κεφάλι, στη πλάτη και στα χέρια με ρόπαλο, στις 11 το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973, στη διασταύρωση των οδών Μάρνη και Φαβιέρου κοντά στο Πολυτεχνείο, όπου βρισκόταν με άλλους διαδηλωτές. Νοσηλεύτηκε στον Ευαγγελισμό όπου διαγνώστηκε αιμάτωμα στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να υποστεί τους επόμενους μήνες εγκεφαλικό, κρίσεις μετατραυματικής επιληψίας και παράλυση του χεριού από τραυματισμό κατά την διάρκεια μιας κρίσης. Εργαζόταν σαν μηχανοξυλουργός. Κατέθεσε το 1975 στην δίκη των εγκληματιών του Πολυτεχνείου, αποκαλύπτοντας αρκετές δολοφονίες στον ευρύτερο χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, που έγιναν στις 16 και 17 Νοεμβρίου 1973. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1977, συνεπεία των τραυμάτων του, σύμφωνα με τις ιατρικές βεβαιώσεις, όπως ανέφεραν και εφημερίδες της εποχής. Η φωτογραφία του υπάρχει στο Μουσείο Αντιδιχτατορικής Αντίστασης στο πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η οικογένειά του καταγόταν από την Πλαγιά Λέσβου και ο Οδυσσέας πήγε στο Δημοτικό Σχολείο του Πλωμαριού. Το 1957 μετακόμισε με τη μητέρα και την αδελφή του Μυρσίνη, στα Νέα Λιόσια Αττικής.
4) Γεωργούλας Ευστράτιος (1913-1968) του Μιχαήλ και της Αγλαΐας, παλιός κομμουνιστής με κλονισμένη υγεία από εξορίες, φυλακές και βασανιστήρια. Μετά τα μεσάνυχτα της 17ης Ιανουαρίου 1968 ο διοικητής της ασφάλειας Χαϊδαριού με άλλους τέσσερεις οπλισμένους ασφαλίτες, εισέβαλαν στο σπίτι του και τον χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι, αδιαφορώντας για τις φωνές της συζύγου του ότι είναι καρδιοπαθής. Μετά από λίγες ώρες πέθανε χωρίς να συνέλθει από τα εγκληματικά χτυπήματα. Γεννήθηκε στον Μανταμάδο Λέσβου σε οικογένεια με οκτώ παιδιά. Ήταν πατέρας του δημοσιογράφου Μπάμπη Γεωργούλα και παππούς του Στράτου Γεωργούλα αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
***Οι επόμενες τρείς περιπτώσεις, ανήκουν στις δεκάδες περιπτώσεις «αυτοκτονιών» φαντάρων, που συμπεριέλαβε η δικηγόρος Φιλάνθη Ψυρρή, στις μηνύσεις που κατέθεσε τον Ιανουάριο του 1975 για σκηνοθετημένους θανάτους, σε συνεργασία με την Προοδευτική Ένωση Μητέρων Ελλάδας. Όλες οι «αυτοκτονίες» έγιναν σε απόμακρες σκοπιές στρατοπέδων μετά τα μεσάνυχτα!
5) Σταυρέλλης Ιωάννης (1949-1973) του Χρήστου και της Ελένης. Σκοτώθηκε μετά τα μεσάνυχτα της 11ης Νοεμβρίου 1973 στη σκοπιά στρατοπέδου της Αλεξανδρούπολης όπου υπηρετούσε τη θητεία του, ύστερα από σκηνοθετημένη δήθεν «αυτοκτονία» όπως δείχνουν όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, που περιγράφονται αναλυτικά στο βιβλίο. Ο Γιάννης μεγάλωσε στη Μυτιλήνη και σπούδασε φιλολογία στα Γιάννενα. Η ασφάλεια τον εκβίαζε να χωρίσει από την φακελωμένη αρραβωνιαστικιά του, ενώ τις τελευταίες μέρες πριν το θάνατό του, προσπαθούσαν να τον ενοχοποιήσουν για απώλεια στρατιωτικού υλικού. Η φωτογραφία του υπάρχει στο Μουσείο Αντιδιχτατορικής Αντίστασης στο πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ.
6) Αμπελικιώτης Κωνσταντίνος (1953-1973) του Παναγιώτη και της Βασιλικής. Όλα τα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν ότι 22 Οκτώβρη 1973, σκηνοθέτησαν την «αυτοκτονία» του στη σκοπιά μονάδας του Λιτόχωρου. Δεχόταν ψυχολογικό πόλεμο και συνεχείς προσβολές από αξιωματικούς, για την αριστερή ιδεολογία του πατέρα του. Μεγάλωσε στον Άνω Χάλικα Μυτιλήνης με τους γονείς και την αδελφή του Πελαγία. Πριν τη θητεία του, δούλευε σαν οικοδόμος.
7) Σίμος Γεώργιος (1954-1974) του Πρόδρομου και της Δέσποινας. Η σκηνοθετημένη «αυτοκτονία» σε σκοπιά μονάδας του Χαϊδαριού στις 9 Ιανουαρίου 1974, ήταν η εγκληματική τιμωρία οργάνων της χούντας, γιατί αρνήθηκε να ακολουθήσει τη μονάδα του στην καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αμπελικό Πλωμαρίου και είχε αδελφές την Κατερίνα, την Μαγδαληνή και την Γεωργία. Πριν τη στρατιωτική του θητεία, δούλεψε στα καράβια.-
Ως Φίλοι Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας, σκοπεύουμε να παρουσιάσουμε το ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτό βιβλίο στη Μυτιλήνη τον ερχόμενο Ιούνιο, με τη συμμετοχή του συγγραφέα Δημήτρη Βεριώνη”
