Πέρασα τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια στο κοινοτικό ξενοδοχείο της «Νησιώπης». Τα δωμάτια του ήταν 9 και το πιο λουξ από αυτά το νούμερο 5 είχε μπάνιο στο δωμάτιο του!
Συνήθως μέναμε στο νούμερο 4, ένα σκοτεινό μικρό δωμάτιο που είχε πάντα τη μυρωδιά των φρεσκοπλυμένων σεντονιών.
Τα μεγαλύτερα αδέλφια μου για χρόνια, λειτουργούσαν το ισόγειο ως καφέ μπαρ συστήνοντας μας το χάμπουργκερ και τα κοκτέιλ.
Για δυο δεκαετίες περίπου γνώρισα δεκάδες συναρπαστικές φιγούρες ανθρώπων και άκουσα τις ιστορίες τους ενώ στην επιβλητική για την εποχή σκάλα του, με είδε να κάθομαι, ο σκηνοθέτης Φράνσις Κάραμποτ και μου πρότεινε να παίξω στο «γυμνό κορίτσι» υποσχόμενος ως δώρο μια Barbie, που δεν πήρα τελικά ποτέ….
Ο βοριάς ήταν το πιο όμορφο συναίσθημα τα πρωινά του Αυγούστου όπως και ο «Τσαλακαντίνης» με την κα Δήμητρα την καπετάνισσα που φώναζαν τους μετρημένους τουρίστες για βόλτα με τη βάρκα τους στο νησάκι της Νησιώπης. Συνήθως ξυπνούσα με τον ρυθμικό βόμβο των ψαροκάικων που έφευγαν για καλή ψαριά κι ύστερα χάζευα στο μόλο τους ψαράδες που μου έδιναν τις πετονιές τους να ψαρεύω.
Θυμάμαι τον Πρόεδρο, τον Κώστα Αθανασιάδη με το αγέρωχο ανάστημα του, στις πρώτες του κουβέντες για τη δημιουργία του Μουσείου Απολιθωμένων, όπως έλεγε, μαζί με τον μπαμπά μου και τον κυρ Γιάννη.
Θυμάμαι τις συναντήσεις στη μεγάλη βεράντα του ξενοδοχείου για το κλείσιμο της σαιζόν με Πασχάλη και Pink Floyd. Θυμάμαι τις βάρδιες που κάναμε στη ρεσεψιόν για να δώσουμε στους φιλοξενούμενους, το κλειδί του παραδείσου, που είχε την πιο όμορφη θέα στο πιο γραφικό λιμάνι του κόσμου. Θυμάμαι την κα Ευανθία, τον κυρ Λεοντή με τις σοφίες του, την Γιαννούλα και την Αλεξάνδρα και τους ανθρώπους του χωριού, που κατέβαιναν με τα καλά τους για να φάνε παγωτό με μαρασκίνο. Κι ύστερα συνέχιζαν “πέρα” τη βόλτα τους.
Θυμάμαι το πλυσταριό που μούγκριζε ολημερίς από τα πλυντήρια με τα σεντόνια και τον χαρακτηριστικό ήχο της πρέσας που τα σιδερώναμε. Θυμάμαι τα κίτρινα σερβίτσια «Κεραμεικός» που είχε διαλέξει με μεράκι η μαμά και τις άσπρες γαλατιέρες. Αυτό το κτήριο που έγινε φάντασμα μετά από 20 χρόνια περίπου ήταν για μένα ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Το πιο ζωντανό και μυρωδάτο. Το πιο φασαριόζικο κι εποικοδομητικό. Ήταν αυτό που περίμενα μόλις τελείωνε το σχολείο και γι αυτό που έκλαιγα στις αρχές του κάθε Σεπτέμβρη που έπρεπε να γυρίσω στον “πάγκο” μου.
Η ιδέα του Νίκου Ζούρου για το κτήριο της «Νησιώπης» να επαναχρησιμοποιηθεί και να φτιαχτεί ολοκληρωτικά με την αρωγή του Δήμου Δυτικής Λέσβου δεν με κάνει μόνο χαρούμενη. Με κάνει κυρίως περήφανη που το σλόγκαν του οξυδερκή μπαμπά μου “το μέλλον είναι εδώ” ήταν πέρα για πέρα αληθινό ακόμη και αν τη δεκαετία του ΄80 το ίδιο σλόγκαν δεν είχε βρει πρόσφορο έδαφος. Σήμερα 40 χρόνια μετά, σε ένα κράτος όπου η ανάπτυξη καθυστερεί, το Σίγρι φαίνεται να βρίσκει τη θέση του στον χάρτη ….
#Ευχαριστώ ιδιαίτερα τη Μαρία Γρηγορά, Προϊσταμένη της δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Μυτιλήνης ΠΕ (Αρχειονόμος-Βιβλιοθηκονόμος, M.Sc.) για την άμεση διάθεση του φωτογραφικού υλικού.
