Το κοκορέτσι, αγαπημένο έδεσμα της ελληνικής κουζίνας, φαίνεται πως έχει βαθιές ρίζες στην αρχαιότητα. Σύμφωνα με αναφορές σε αρχαία κείμενα, οι Έλληνες ήταν από τους πρώτους που δοκίμασαν αυτή τη λιχουδιά. Η οποία εμφανίζεται ήδη στα Ομηρικά έπη με την ονομασία “Μίμαρκυς” ή “Πλεκτή”.
Η παρασκευή του στην αρχαιότητα είχε ομοιότητες με τη σημερινή. Τα έντερα περνούσαν πρώτα με ξύδι για αντισηψία και για την απομάκρυνση του λίπους. Στη συνέχεια αλείφονταν με μέλι, το οποίο δημιουργούσε μια καραμελωμένη κρούστα κατά το ψήσιμο. Όπως και σήμερα, τοποθετούνταν σε οβελία (σούβλα) και ψηνόταν πάνω σε κάρβουνα. Μάλιστα, αρχαιολογικά ευρήματα, όπως ένα λεκανίδιο από τη Βοιωτία του 500 π.Χ., απεικονίζουν αυτή τη διαδικασία.
Στη Βυζαντινή περίοδο, το κοκορέτσι εμφανίζεται με την ονομασία “Χορδαί” ή “Χορδία”. Ωστόσο, υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευση της σημερινής του ονομασίας. Μία από αυτές συνδέει τη λέξη με τη ρουμανική “κουκουρέτσου”, που σημαίνει “αδράχτι”, πιθανώς λόγω του σχήματός του.
Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να ψήνουν κρέας σε οβελούς (σούβλες). Αυτή η πρακτική διατηρείται μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα στο παραδοσιακό αρνί του Πάσχα. Από την ίδια ρίζα προέρχονται και οι λέξεις “οβελίσκος” και “οβελιστήριο”.
Εκτός από το κοκορέτσι, στην αρχαιότητα συναντάμε και άλλα παρόμοια εδέσματα. Όπως το “Γαρδούμιο”, που αντιστοιχεί στη σημερινή γαρδούμπα, και το “Ήνυστρον”, που μοιάζει με τον πατσά.
Έτσι, το κοκορέτσι, εκτός από γευστική απόλαυση, αποτελεί και μια γαστρονομική κληρονομιά. Αυτή συνδέει το σήμερα με το μακρινό παρελθόν της ελληνικής διατροφικής παράδοσης.
