γράφει ο Νίκος Κουφάκης
Γεννημένος τη δύσκολη δεκαετία του 1920 στην Αγιάσο της Λέσβου, ο Κώστας Καλέλλης μεγάλωσε μέσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια, μαθαίνοντας από μικρός την αξία της σκληρής δουλειάς και της τιμιότητας. Οι γονείς του, Νικόλας και Αφροδίτη, αγρότες στο επάγγελμα, του δίδαξαν τα μυστικά της γης, ενώ εκείνος με τη φυσική του ευφυΐα βελτίωσε τις καλλιεργητικές τεχνικές, αναζητώντας πάντα πιο αποδοτικούς τρόπους εργασίας. Ήταν από τους πρώτους στην Αγιάσο που χρησιμοποίησαν λινάτσες για τη συλλογή των ελιών, μια καινοτομία που γρήγορα υιοθετήθηκε από πολλούς.
Παράλληλα, δούλευε σκληρά σε ελαιοτριβεία, αποταμιεύοντας κάθε δραχμή για να στηρίξει την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, αναδείχθηκε για το θάρρος και την αυταπάρνησή του, σώζοντας τη ζωή του τραυματία λοχαγού του, τον οποίο μετέφερε σε ασφαλές σημείο κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, η μοίρα τον οδήγησε στους Λάμπου Μύλους, όπου γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, τη Φωτεινή Παλιβάνη, με την οποία παντρεύτηκαν το 1952 και απέκτησαν δύο παιδιά. Μαζί δημιούργησαν μια αυτάρκη αγροτική ζωή, καλλιεργώντας τη γη, εκτρέφοντας ζώα και παράγοντας εξαιρετικής ποιότητας τυρί και άλλα προϊόντα.
Ο Κώστας Καλέλλης δεν ήταν μόνο γεωργός, αλλά και δεινός κυνηγός. Με τον αδελφό του Δημητρό και άλλους συγχωριανούς, περνούσαν ώρες στα βουνά και στα δάση, κυνηγώντας λαγούς, πέρδικες και ορτύκια. Ιδιαίτερα τον χειμώνα, συμμετείχε στο παραδοσιακό κυνήγι των τσιρκονιών «στ’ Αράπ’ τις πέτρες», μια συνήθεια που εξασφάλιζε φαγητό για πολλές οικογένειες. Τα θηράματα μοιράζονταν στους χωριανούς και συχνά κατέληγαν στους καφενέδες, συνοδεύοντας τις βραδινές ουζοποσίες.
Ο ίδιος, έζησε μια ζωή γεμάτη δουλειά, αφοσίωση στην οικογένεια και αγάπη για τον τόπο του. Άνθρωπος μερακλής, τίμιος και πάντα έτοιμος να προσφέρει, άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην τοπική κοινωνία, αποτελώντας παράδειγμα ήθους και εργατικότητας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
