Το Μαράκι στους Άστεγους το φωνάζαμε «το κουτσούνι». Ένα μικρό γλυκύτατο μωρό που το είχαμε συνέχεια αγκαλιά και σε κάποια έργα το κουβαλούσαμε στις πλάτες μας. Ήταν μέρος της παράστασης χωρίς γκρίνιες και υποδείξεις. Ήταν ένα παιδί που έμαθε από πολύ μικρό να συμμετέχει σε ομάδες και να προσπαθεί συνεχώς να γίνεται καλύτερο σε ότι έκανε. Είναι η δεύτερη στη σειρά κόρη των φίλων Χρήστου Μαλακού και της Μίτσης Αδαμτζίκη, που κατόρθωσαν μέσα από τα εφόδια του κόσμου θεάτρου να δώσουν στην κόρη τους την κατεύθυνση που θα πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος.Το δικαίωμα της επαγγελματικής επιλογής .
Δεν μου φάνηκε περίεργο όταν έμαθα τις επιδόσεις της στο χορό, ούτε και η όμορφη χορευτική ρότα που πήρε η ζωή της. Όλα ήταν αναμενόμενα από το μικρό κουτσούνι που μεγάλωσε και χαμογελά πλατιά όπως τότε, συνεχίζοντας να τρέφει την ψυχή της με αυτό που διάλεξε να την καθοδηγεί. Σήμερα θεωρείται ως μια από τις καλύτερες δασκάλες χορού, χορεύτρια, χορογράφος και προπονήτρια σε ευρωπαϊκό επίπεδο και είμαι πολύ υπερήφανη που τη νανούρισα μερικές φορές στην αγκαλιά μου…
Πως σε κατέκτησε ο κόσμος του χορού;
Νομίζω χόρευα από πάντα, πολύ. Θυμάμαι τον εαυτό μου στα πάρτι των Αστέγων να ξεφαντώνει, αλλά εκεί που συνειδητοποίησα ότι ο χορός είναι για εμένα ήταν στην 6η δημοτικού, όπου υπήρχε τότε ένα πρόγραμμα «Καλλιπάτειρα» και σε κάθε σχολείο ερχόταν κάποιος δάσκαλος για να κάνει κάποια αθλητική δράση διάρκειας ενός σχολικού έτους. Τότε, στο 6ο δημοτικό είχε έρθει η κ. Διονυσία (δεν θυμάμαι επίθετο και καταγωγή)που μας έκανε ρυθμική, με τελικό σκοπό μία παράσταση στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Αυτό που σίγουρα με γοήτευσε τότε ήταν η σοβαρότητα, η αγάπη και η αφοσίωση της κυρίας για αυτό που έκανε. Η κ. Διονυσία ήθελε να έχει ένα άρτιο αποτέλεσμα, και για αυτό ξοδεύαμε ώρες στο γυμναστήριο, απορροφημένοι από αυτό που θέλουμε να δημιουργήσουμε… και με θυμάμαι τότε ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
Έτσι στην Α’ γυμνασίου ξεκίνησα μπαλέτο με τη Νάντια Ξυλά, ένα πρόσωπο σταθμό στη ζωή μου. Έδειχνε την πίστη της σε μένα, παρόλο που είχα ξεκινήσει σε μεγαλύτερη ηλικία. Η κ. Νάντια, όπως και η κ. Διονυσία δεν το έκανε για πλάκα, ήθελε να το κάνουμε σωστά! Βρισκόταν με όλο της το «είναι» στην αίθουσα, και μας μετέδιδε το πάθος της τελειότητας του χορού. Έτσι ξεκίνησα και salsa στην Μυτιλήνη με τον Γιώργο Μπάνη και συνέχισα μετέπειτα να παίρνω μαθήματα, ενώ σπούδαζα στο Παιδαγωγικό. Τότε ξεκίνησα να προπονούμαι και να διαγωνίζομαι σαν επαγγελματίας με τον δάσκαλό μου στην Αθήνα. Αφού τελείωσα τις σπουδές μου, μετακόμισα στο Μιλάνο για 2 χρόνια σε μία από τις καλύτερες επαγγελματικές ομάδες salsa του κόσμου, ταξιδέψαμε και χορεύαμε σχεδόν κάθε ΠΣΚ σε διαφορετική χώρα και στη συνέχεια επέστρεψα στην Αθήνα να ξεκινήσω τη δική μου καριέρα. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται υπέροχα, αλλά όχι δεν ήταν εύκολα!
Έτσι θυμάμαι την παιδική μου ηλικία, γεμάτη με ανθρώπους παθιασμένους για αυτό που κάνουν. Είχα καταπληκτικά πρώτα πρότυπα στη ζωή μου, η Κική, ο Κλεομένης, ο μπαμπάς μου και πάρα πολλοί άλλοι που μου χάρισαν τέτοιες μαγικές μνήμες!
Ο χορός τελικά προέκυψε και έγινε επάγγελμα;
Νομίζω ότι το μόνο που έκανα ήταν να θέλω συνέχεια να εξελίσσομαι και να δημιουργώ, τα υπόλοιπα έγιναν μόνα τους. Και πάντα με έλκυε αυτή η αφοσίωση και η πειθαρχία για την τέχνη…
Η επιρροή μου από τους Αστέγους και τον μπαμπά μου είναι σίγουρα πολύ μεγάλη. Πρόβες, συζητήσεις, κουστούμια, σκηνικά, μουσική, αδρεναλίνη, ένταση, χαρά.. ΖΩΗ!
Έτσι θυμάμαι την παιδική μου ηλικία, γεμάτη με ανθρώπους παθιασμένους για αυτό που κάνουν. Είχα καταπληκτικά πρώτα πρότυπα στη ζωή μου, η Κική, ο Κλεομένης, ο μπαμπάς μου και πάρα πολλοί άλλοι που μου χάρισαν τέτοιες μαγικές μνήμες!
Θα γύρναγες πίσω στη Λέσβο;
Αυτή την ερώτηση την κάνω συχνά στον εαυτό μου και δεν μπορώ να την απαντήσω. Ο μόνος λόγος που θα γυρνούσα μόνιμα στη Μυτιλήνη, θα ήταν αν επέστρεφαν όλοι οι παιδικοί μου φίλοι. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ η ζωή πως θα τα φέρει!
Υπερτιμημένοι ή υποτιμημένοι, ο χορός και οι χορευτές στην Ελλάδα;
Μου κάνει εντύπωση, που μου κάνεις αυτή την ερώτηση γιατί νομίζω ότι όποιος βρίσκεται εκτός του χώρου δεν μπορεί να συλλάβει τη δυσκολία του να είσαι επαγγελματίας χορευτής. Προσοχή! Δεν λέω δάσκαλος χορού αλλά ΧΟΡΕΥΤΗΣ, δηλαδή Αθλητής και Καλλιτέχνης την ίδια ακριβώς στιγμή.
Ειδικότερα οι λάτιν χοροί στην Ελλάδα είναι ακόμα περισσότερο υποτιμημένοι από άλλα είδη χορού και αυτό με θυμώνει. Εδώ θέλω να επισημάνω ότι δεν έχει σχέση το είδος του χορού, αλλά το επίπεδο στο οποίο το κάνει κάποιος. Εγώ είμαι δασκάλα χορού, χορεύτρια, χορογράφος και προπονήτρια. Όλα αυτά είναι διαφορετικά.
Θα ήθελα με λίγες λέξεις να περιγράψω την δυσκολία του χώρου, γιατί πολλοί τον υποτιμούν αφού δεν τον γνωρίζουν: Πειθαρχία (προπονήσεις, διατροφή και γενικότερα καλή ζωή), συνεχής δημιουργικότητα και φαντασία, ατέρμονος ανταγωνισμός, ασταμάτητοι τραυματισμοί, πάρα πολλά ταξίδια και διαχείριση πάρα πολλών διαφορετικών αντικειμένων άσχετων με τον χορό πχ. Socialmedia, κουστούμια, μακιγιάζ , μαλλιά, δηλαδή εικόνας, γιατί εμείς δουλεύουμε αυτή τη στιγμή μέσω του instagram. Επίσης, εγώ ασχολούμαι με έναν κοινωνικό χορό (ζευγαρωτο) που αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα έξτρα στοιχείο, η κοινωνικότητα, υπέροχο στοιχείο και πολλές φορές κουραστικό. Πρέπει να είμαι συνεχώς κοινωνική, χαρούμενη και γλυκιά, έτσι ώστε ένα φεστιβάλ να θέλει να με προσλάβει για να διδάξω και να χορεύω με τον κόσμο. Καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για fulltimejob!
Kαι εδώ έρχεται η ερώτηση, τότε γιατί το κάνεις;
Γιατί δημιουργώ, γιατί νιώθω, γιατί προβληματίζομαι, γιατί μοιράζομαι συναισθήματα με άλλους ανθρώπους και τους βοηθάω να γευτούν την μαγεία του τώρα. Όταν χορεύεις, ζεις το τώρα. Έτσι λοιπόν, το ΖΩ και εγώ! Ταυτόχρονα, νιώθω και ψυχοθεραπεύτρια. Να ήξερες πόσοι μαθητές μου έχουν αλλάξει, έχουν ανοιχτεί, έχουν κοινωνικοποιηθεί, έχουν χαμογελάσει, έχουν ξεφαντώσει, έχουν αποκτήσει αυτοπεποίθηση, έχουν γίνει χαρούμενοι!
Εδώ θα αφήσω ένα μήνυμα που έλαβα πριν από μία εβδομάδα από μία Ισραηλινή κοπέλα, η οποία παρακολουθούσε καθιστή ένα μάθημα μου σε ένα φεστιβάλ στην Πολωνία.
«Και τότε ήρθε αυτή η αγνή στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου βουτηγμένη στα δάκρυα. Κάτι από το τραγούδι, από την χορογραφία, από την ενέργεια, την ροή. Με άγγιξε κάπου εκεί μέσα στην καρδιά μου!»
Χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω;
Υπερεκτιμημένο χώρο; Μάλλον το αντίθετο. Ακόμα και τώρα μετά από 8 χρόνια που δουλεύω και ταξιδεύω ως χορεύτρια, συναντώ φίλους και γνωστούς των γονιών μου στη Μυτιλήνη, οι οποίοι ακόμα απορούν πως ζω, ρωτώντας με «Μα, βγάζεις χρήματα όντας χορεύτρια;» «Είναι δυνατόν να μην δήλωσες αναπληρώτρια δασκάλα;», «Θα το μετανιώσεις αργότερα» κ.λ.π.
Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, εγώ μπαίνω στην αμυντική θέση να τους αποδείξω ότι έχω πάρει τη σωστή απόφαση για μένα. Και να ξέρεις ότι η μόνη απάντηση που τους εφησυχάζει είναι ότι από τον χορό πληρώνομαι πολύ καλύτερα. Πόσο κρίμα!
Ας κρατήσει ο καθένας τις απόψεις του για τον εαυτό του, ούτε καν για τα παιδιά
του! Και αυτό δεν το λέω με κακία, απλά αν έχεις άγνοια δεν χρειάζεται να πεις την άποψη σου.
Ως παιδαγωγός τι πιστεύεις για το εκπαιδευτικό σύστημα ;
Ήμουν δασκάλα σε ιδιωτικό σχολείο για 1 χρόνο και σε δημόσιο δημοτικό 2 χρόνια, ενώ ταυτόχρονα χόρευα. Γιατί; Ελπίζω η απάντηση να είναι γιατί ήθελα να το δοκιμάσω και αυτό και όχι γιατί είχα πειστεί από το κοινωνικό περιβάλλον ότι το δημόσιο σημαίνει ανάλαφρη ζωή! Δεν το μετανιώνω, ήταν απίστευτη εμπειρία με τα ωραία και τα άσχημα. Νομίζω είναι ένα από τα δυσκολότερα επαγγέλματα και παρόλα αυτά κακοπληρωμένα. Η κατάσταση στα δημόσια σχολεία μου φέρνει μία λέξη στο μυαλό, ΑΠΟΓΝΩΣΗ!
Απόγνωση είτε από δασκάλους, είτε από διευθυντές, είτε από γονείς, είτε από μαθητές. Συνήθως οι απεγνωσμένοι ήταν παραπάνω από μία ομάδα.
Ένιωθα πολλές φορές εγκλωβισμένη μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον, όπου η γκρίνια από όλες αυτές τις ομάδες που προείπα ήταν σε πρώτο πλάνο.
Οπότε το σχολείο για την ώρα, δεν το έχω στο μυαλό μου.
Όλα αυτά μπόρεσα να τα ζήσω, επειδή είχα τη στήριξη των γονιών μου. Γνωρίζω πολλά παιδιά τα οποία δεν μπορούν να ανοίξουν τα φτερά τους, γιατί η οικογένεια τους δεν τους στήριξε ούτε οικονομικά, ούτε ψυχολογικά. Και δυστυχώς αυτό είναι σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση αφού το κράτος δεν μεριμνά για τους καλλιτέχνες και τους αθλητές της. Είμαι τυχερή και νιώθω ευγνώμων για τα φτερά που με βοήθησαν να φτιάξω!
