Γράφει η Μυρτώ Σωτηρχέλλη
«Κέρδη , ζημιές , φωτιές και κυρίως ανθρώπινες ζωές». Αυτά και αλλά τέτοια συνθήματα κοσμούσαν την καγκελόπορτα του σχολείου μας στις 29/2/2024. Μια μαθητική διαμαρτυρία για το κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών. Η αιματοβαμμένη κοιλάδα είναι ο βωμός στον οποίο θυσιάστηκαν ψυχές άδικα. Μαθητές του σχολείου μας εκφράζουν την αγανάκτηση τους φανερά. Η Μάρω, μαθήτρια που ψήφισε υπέρ στην ψηφοφορία της κατάληψης εκφράζει την ευχή το έγκλημα να μην ξεχαστεί και συμπληρώνει: « Ψήφισα υπέρ γιατί πρέπει να τιμηθεί η μνήμη των παιδιών και οι ψυχές τους να δικαιωθούν. Πρέπει να περάσουμε ένα μήνυμα στις κυβερνήσεις».
Κι άλλοι συμμαθητές μου δηλώνουν χωρίς περιστροφές πως στο μέλλον δεν πρέπει να είμαστε «πάμε και όπου βγει». Η νέα γενιά μαθητών είναι εξοργισμένη με την κυβέρνηση και με ένα έγκλημα που επαναλαμβάνεται. Το 1999 (σύγκρουση του λεωφορείου με φιλάθλους του ΠΑΟΚ, Τέμπη) , το 2003 (σύγκρουση μαθητικού λεωφορείου με φορτηγό που μετέφερε μελαμίνες και στη συνέχεια έπεσε πάνω σε άλλα τρία διερχόμενα Ι.Χ.), το 2023 (αμαξοστοιχία της εταιρείας Hellenic Train συγκρούεται μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας).
Τα έτη 1999 και 2003 στιγμάτισαν τον τόπο με τρομερά δυστυχήματα, εξαιτίας της αμέλειας των οδηγών. Για το 2023, όμως, αυτό δεν θα μπορούσε να λεχθεί. Μιλάμε για ένα κρατικό έγκλημα. Μιλάμε για μαζική δολοφονία. Μιλάμε για ανθρώπινη θυσία. Μόνος υπαίτιος είναι η πολιτεία και συνένοχος η σιωπή. Αρνούμαστε, όμως, να σωπάσουμε και να θρηνήσουμε άλλο ένα θύμα. Αρνούμαστε να πεθάνουμε για κέρδη. Η φωνή μας ηχεί πιο πολύ από όσο μπορούν τα λεφτά να μας φιμώσουν. Είμαστε ένα μάτσο αγρίμια που χύνονται στους δρόμους και απαιτούν δικαιοσύνη. Στην μνήμη κάθε θύματος θυμόμαστε αυτό το γεγονός και απαιτούμε βελτίωση των μέσων συγκοινωνίας και την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Δεν ησυχάζουμε. Δεν σιωπούμε. Ο αγώνας δεν τελειώνει όσο συνεχίζουμε να θρηνούμε θύματα στον βωμό του χρήματος . Πολιτικοί με αιματοβαμμένα κοστούμια μας υπόσχονται αλλαγές. Το μόνο που αλλάζει είναι η ημερομηνία. 1999 , 2003 , 2023. Μια κοιλάδα, μια κατάληξη, μια ιστορία. Την κοιλάδα των Τεμπών στοιχειώνουν παλικάρια, μέσα στα ξερά χορτάρια 57 ονόματα και άλλες τόσες οικογένειες. Κοινωνικό έγκλημα. Ντροπή , αίσχος και απογοήτευση….
Ένα γιατί…
Γράφει η Ευστρατία Σκοπελίτου
Ένα χρόνο μετά, ο πόνος έχει μετατραπεί σε οργή. Στις 28 Φεβρουαρίου, πολλά σχολεία αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη. Το δικό μας, το Πρότυπο ΓΕΛ Μυτιλήνης, έκανε κατάληψη μία μέρα μετά από τα άλλα, στις 29 του μηνός. Ενώ η κατάληψη ψηφίστηκε από τους μαθητές με πλειοψηφία, υπήρχαν κι αυτοί που ψήφισαν κατά, δηλώνοντας ότι δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε κατάληψη μία μέρα μετά από τα άλλα σχολεία.
«Ένα τραγικό γεγονός σαν κι αυτό, όμως, δεν το ξεχνάμε σε μια μέρα. Δεν μπορούμε να θυμόμαστε τις μνήμες αυτών των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα μία μονάχα μέρα το χρόνο» λέει η Μαρίζα, μέλος του δεκαπενταμελούς. Μια άλλη συμμαθήτριά μου, η Μαρία συμπληρώνει: «Η κατάληψη είναι ένας τρόπος να εκφράσει το μαθητικό δυναμικό την οργή του. Αυτή η μέρα θα έπρεπε να ήταν εθνικό πένθος και να ήταν όλα κλειστά. Είμαστε μαθητές, σε λίγους μήνες θα είμαστε φοιτητές, οφείλουμε να αντιδράσουμε! Πολλά θύματα ήταν φοιτητές…»
Ωστόσο, η κατάληψη των μαθητών τερματίστηκε την ίδια μέρα λόγω των σχολικών αγώνων. Μάλιστα, η ομάδα του σχολείου έπαιζε εκείνη την μέρα κι αν η κατάληψη συνεχίζονταν, η ομάδα θα μηδενίζονταν… Έτσι, η κατάληψη έγινε αποχή…!
Όλοι μείναμε μ’ ένα «γιατί» που το συνοδεύουν και μια σειρά άλλων ερωτημάτων. Γιατί συνέβη αυτό; Πώς θα δικαιωθούν οι ψυχές των θυμάτων; Τι πρέπει να κάνουμε ώστε να μην ξανασυμβεί ποτέ;
Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών–
Χριστοφίνα Θαλασσέλλη Α2
Πρότυπο Γυμνάσιο Μυτιλήνης
“ Και όμως ΔΕΝ ήταν δυστύχημα… Στην πραγματικότητα ήταν δολοφονία, η δολοφονία που έγινε στα Τέμπη σαν σήμερα… Και γιατί; Γιατί να χαθούν άδικα 57 αθώες ζωές; Γιατί να μην δικαιωθούν για τον άδικο σκοτωμό τους; Γιατί; Χιλιάδες ερωτήματα γεννιούνται σε κάποιων ανθρώπων τα μυαλά και όμως μένουν αναπάντητα μέχρι και σήμερα… Το βασικότερο ερώτημα: Γιατί;”
“ Μαμά έφτασα…”
“Και όμως δεκάδες μαμάδες δεν το άκουσαν αυτό από τα παιδιά τους, μιας και κάνανε μία αιώνια στάση στα Τέμπη για να ξεκουραστούν…”
Είναι τραγικό το πώς βλέπει με τα μάτια της ψυχής του ένα παιδί γυμνασίου το δυστύχημα αυτό… Το παραπάνω κείμενο το έχω γράψει η ίδια. Γιατί αναρωτιέμαι ακόμα, γιατί; Μπορεί να μην είχατε κάποιον γνωστό στο τρένο αλλά το συγκεκριμένο δυστύχημα με άγγιξε… Και όμως αν ήξεραν, αν ήξεραν οι γονείς ότι τα παιδιά τους θα χαθούν μέσα στο μοιραίο τρένο, δεν θα έμπαιναν ποτέ.
Τέλος, από τα βάθη της καρδιάς μου, εύχομαι συλλυπητήρια στους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς των θυμάτων της δολοφονίας.
