Ο κυρ Νέστωρας, με το μπακαλικάκι του, στην Πιττακού, τις τσίχλες και τα «Μπόζο» γαριδάκια, με τις πλαστικές μινιατούρες μέσα που τις κάναμε συλλογή. Με τα «Κρόνος» που έπρεπε να φυσήξεις το σακουλάκι για να ξεκολλήσει το παγωτό. Ειδικά τις ώρες του σχολείου μπαινόβγαιναν δεκάδες παιδιά μέσα στο στενό μαγαζάκι και ο κυρ Νέστωρας φώναζε «Ένας –ένας παιδιά, όλοι θα πάρετε…». Είχε μεγάλη περηφάνια για τα κοκοράκια τα γλειφιτζούρια του, που στην αρχή δεν τα έβρισκες πουθενά αλλού. Κι ύστερα άρχισε να φέρνει και άλλα σχήματα και χρώματα και τα μόστραρε στην είσοδο για κράχτες.
Βλέποντας πίσω, αντιλαμβάνομαι πόσο όμορφες και ανθρωποκεντρικές εικόνες έχουμε ζήσει. Κάτι δυστυχώς που μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα που ζούμε, έχουμε χάσει αυτές τις μικρές μαγικές στιγμές της απλής καθημερινότητας που ένα γλειφιτζούρι σε σχήμα κόκορα είχε τη δύναμη να σου αλλάξει τη μέρα!
