Μόλις μπήκα σπίτι με οκτώ πατάτες κι αυτές φούρνου κι ας προορίζονται για το τηγάνι. Τις κουβαλάς πιο εύκολα βλέπετε (δε λέω ότι είναι φθηνότερες – ηθικόν στα ύψη, ακμαιότατον)… Αλλά όσο τις βλέπω, τόσο μου ‘ρχονται στο μυαλό σκηνές Βουλής, Μαξίμου, Eurogroup, υπουργών και γενικότερα σκηνές πολιτικής.
Μετεκλογικά αναπτερώθηκε το ποδοπατημένο ηθικό μας, αναστήθηκε το εξαφανισμένο “εγώ” μας. Είδαμε πρώτη φορά μετεκλογικές δηλώσεις στο ίδιο μήκος κύματος με τις προεκλογικές. Πρώτη φορά μας άγγιξε τέτοια αποφασιστικότητα και μας πλημμύρισε τέτοιο αίσθημα ασφάλειας, ότι αυτοί που κρατάνε τις τύχες μας στα χέρια τους, είναι μαζί μας και δε θα μας τη φέρουν. Κι όλα αυτά μόνο με δηλώσεις και με κινήσεις συμβολικές.
Η πρώτη απόφαση της κυβέρνησης που ψηφίστηκε από τη νέα Βουλή, ήταν η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι να απορεί κανείς. Η τρελή πορεία του ηθικού ανεκόπη. Κι αντί να εκτιναχθεί σε απίστευτα ύψη, άρχισε πάλι να κοιτά προς τα κάτω. Κανείς δεν μπορεί να δώσει μια σαφή απάντηση στο γιατί τέτοια απόφαση. Όλες είναι δικαιολογίες του παλαιοκομματικού παιχνιδιού (ευρύτερη συναίνεση και κολοκύθια). Λες και για ευρύτερη συναίνεση δεν υπήρχαν άλλες επιλογές.
Χαμένη ευκαιρία για μια απόφαση τόσο εύκολη, που δε θα προκαλούσε κυρώσεις, εκβιασμούς και περεταίρω προβλήματα στο ήδη βεβαρημένο ιστορικό μας, χαμένη ευκαιρία για μια επιλογή που δεν θα παρέκλινε από τις νέες αρχές και που θα έδινε το στίγμα για την πορεία στο μέλλον. Αλήθεια, τι δικαιολογία θα έλεγαν στο Σταύρο Δήμα αν τους ρωτούσε; Ο οποίος είχε και ευρύτερη αποδοχή;
Ο Καμμένος έλεγε προεκλογικά ότι θα πατάει φρένο όταν το τρένο θα τείνει να βγει από τις ράγες του. Προς το παρόν μιλάει για Κούγκι. Έτσι θα προστατεύσεις το τρένο Πάνο μου, βάζοντάς του μπουρλότο;
Λοιπόν, πολλά λέω και πρέπει να τακτοποιήσω και τις πατάτες. Αλέξη, πρόσεχε το λαό, μην τον απογοητεύσεις, γιατί οι προσδοκίες είναι πολύ ψηλά κι αν πέσουν από ‘κει, θα ματώσουν και μετά θα τιμωρήσουν ανεπανόρθωτα.
Το επόμενο πιάτο δεν το θέλουμε άδειο, να ‘χει και τη σοκολατόπιτα μέσα!!!
