«Αφορμή για αυτό το κείμενο, στάθηκε η κατεδάφιση ενός μικρού περιπτέρου -από τα πιο όμορφα -στον εμπορικό δρόμο της πόλης που χάθηκε για πάντα»
Μπορεί να έχασαν τη σπουδαιότητά τους, αλλά πάντα αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας του κάθε τόπου.Τα περίπτερα, αυτά τα μικρά, πολλές φορές κομψά ξύλινα αριστουργήματα, δημιουργούσαν την καθημερινότητα και τη συνέχεια μιας ολόκληρης γειτονιάς και κοινότητας. Οι ειδήσεις του από «στόμα σε στόμα» το τηλέφωνο, η εφημερίδα, το παγωτό, το φλέρτ, το κουτσομπολιό, το σημείο συνάντησης. Και οι περιπτεράδες έμοιαζαν με τους καφετζήδες: ήξεραν τα τσιγάρα που καπνίζει ο καθένας, την εφημερίδα που διαβάζει, την αγαπημένη του σοκολάτα ή το παγωτό. Ακόμη οι περιπτεράδες ήταν το information spot για ξένους και μη. «Που βρίσκεται το λεωφορείο, η τάδε διεύθυνση, μέχρι και τι ώρα είναι…»
Η ιστορία του περιπτέρου
Η ιστορία του περιπτέρου, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, ξεκινάει μετά το 1912, όταν το Ελληνικό κράτος, ψάχνοντας τρόπο για να βοηθήσει όλους όσοι πολέμησαν για την πατρίδα, αποφασίζει να δώσει κάποιες άδειες πώλησης καθημερινών προϊόντων. Η πολιτεία, γνωρίζοντας την αδυναμία των αναπήρων πολέμου να εργαστούν ή να διαχειριστούν το περίπτερο τους, έδωσε αργότερα το δικαίωμα να το νοικιάζουν αν το θέλουν και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι ενοικιάσεις περιπτέρων από δικαιούχους αδειών. Οι άδειες περιπτέρων συνέχισαν να δίνονται σε ανθρώπους με προβλήματα υγείας, για να τους παρέχεται κάποιος τρόπος να δουλέψουν.
Το περίπτερο της Ερμού
Αφορμή για αυτό το κείμενο, στάθηκε η κατεδάφιση ενός μικρού περιπτέρου -από τα πιο όμορφα -στον εμπορικό δρόμο της πόλης που χάθηκε για πάντα. Ένα περιπτεράκι που το θυμάμαι από μικρή και από κει αγόραζα από τα ελάχιστα πράγματα που είχε τα τελευταία χρόνια, ενώ για μικρό διάστημα λειτούργησε και ως πόστο πληροφοριών για τις εκδηλώσεις του Δήμου. Θα μπορούσε να παραμείνει και να λειτουργήσει με άλλη χρήση. Θα μπορούσε να διατηρηθεί για να μας υπενθυμίζει την αξία όλων αυτών των μικρών πραγμάτων του παρελθόντος που στήριξαν ολόκληρες κοινωνίες και βέβαια σε παρόμοια περίπτερα των αστικών κέντρων γυρίστηκαν από τις πιο όμορφες και αστείες σκηνές των ελληνικών ταινιών!
Δεν ξέρω αν τελικά είμαι οπαδός του νέου, του σύγχρονου και της απόλυτα «τακτοποιημένης» αντίληψης ότι όλα πρέπει να είναι καινούργια και ατσαλάκωτα. Η ιστορία πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και κάποια κομμάτια της οφείλουμε να τα διατηρούμε και να τα διασώζουμε.
Φωτό: Το περίπτερο το Μαρκιζίνη στη πλατεία Καλλονής το 1975!
Από αριστερά διακρίνονται όρθιος ο Δημήτριος Μολυβιάτης, καθισμένος με την εφημερίδα ο Θεόδωρος Παπάζογλου και στα δεξιά ο Μιχάλης Μολυβιάτης ‘’Μαρκεζίνης’’ ο περιπτεράς!
(πηγή φωτό, kalloni lesvos)
