Συνήθως έπαιζε το βιολί του στα σκαλιά του Παρθεναγωγείου.
Ένα παλιό, πολυχρησιμοποιημένο, ξεκούρδιστο βιολί, που στα τελευταία, του κολλούσε ταινίες τριγύρω πριν αχρηστευθεί τελείως. Με συνέδεε το γεγονός ότι και ο παππούς μου έπαιζε βιολί και αυτό με έκανε να νιώθω οικεία μαζί του. Έπιανα κουβέντα και μου τραγούδαγε το «άστα τα μαλλάκια σου». Παράφωνα μεν, αλλά ήταν σαν να ’ταν κομμάτι της σχολικής μας αυλής και εμπειρίας. Η παρουσία του ήταν καθημερινή εκεί και εμείς σαν παιδιά τον είχαμε στο οπτικό μας πεδίο τον χειμώνα και την άνοιξη μόνο όταν έβρεχε δεν παρουσιαζόταν.
Του έδινα μικρά κομμάτια από το κουλούρι μου και τα μασούσε με δυσκολία με τα λιγοστά δόντια του, ενώ μετά τα μεσημέρια, θα πρέπει να πήγαινα στην Πέμπτη δημοτικού ανέβαινα στα σκαλιά που οδηγούσαν στον “Κουκλάκι” να πάρω τσιγάρα τον Βαγγέλη με μπόνους μια μπομπονέλα και χάζευα το μικρό σπιτάκι που έμενε. Ένα φτωχικό τσαρδί κάτω από μια σκάλα, όπου είχε την πόρτα ανοιχτή και άκουγα σχεδόν πάντα ένα ραδιοφωνάκι να παίζει από το βάθος του σπιτιού και να σπάει την ησυχία του μεσημεριού. Άλλες φορές τον πετύχαινα απέξω να τακτοποιεί την πραμάτεια του, να ζωγραφίζει, να προσπαθεί να κουρδίσει το βιολί του, καθήμενος σε μια πορτοκαλί καρέκλα με τις πλαστικές γραμμές ξεθωριασμένες απ’ τον ήλιο( σαν κι αυτές που είχε ο Καραγιάννης στον Κήπο) έχοντας ένα γαλήνιο βλέμμα της απόλυτης ευτυχίας. Αναρωτιόμουν δε με το παιδικό μου μυαλό, πώς αυτός ο τύπος ήταν χαμογελαστός με το τίποτα…
Ο Τριαντάφυλλος, το Τριανταφλέλ όπως έλεγε και η γειτονιά που τον φώναζε να παίξει το βιολί του για να τον κάνουν χάζι μικροί και μεγάλοι, ήταν από αυτές τις φιγούρες που είχε ενταχθεί απόλυτα στο κοινωνικό περιβάλλον της πόλης. Ένας άνθρωπος τυραννισμένος, που μέσα από τη μουσική, όπως την εννοούσε εκείνος, έβρισκε έναν λόγο ύπαρξης, εκεί στα προσφυγικά του Συνοικισμού και στα σκαλάκια του Παρθεναγωγείου και των Κεντρικών Λυκείων, που τον κράτησαν στην αγκαλιά τους μέχρι το οριστικό φευγιό του.
(Μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας του από τον Νίκο Χίμαιρα) μου ήταν αδύνατο να μην γράψω για έναν άνθρωπο που έντυσε με μουσική και τραγούδια τα παιδικά μου χρόνια έστω και παράφωνα) …
