Μας μαθαίνουν ότι η “ανάπτυξη” και η “αξιοποίηση” έχει κόστος. Κάποιοι αποφασίζουν τον στόχο – εν προκειμένω την “αξιοποίηση” – και επιβάλλουν το κόστος. Συνηθίζεται να αποφασίζουν στο όνομα του λαού. Ο οποίος όσο κάθεται στον καναπέ, απλώς θα καλείται να πληρώνει το κόστος.
Τον Ιούνιο του 2007 ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Γιάννης Παλαιοκρασσάς είχε παρουσιάσει ένα νομοσχέδιο για το χωροταξικό πλαίσιο τουρισμού. Διαβάζω στην «Καθημερινή» της 21-06-2007, ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Τερατούργημα- όχι άλλη Ισπανία». Η αναφορά στην εμπειρία της Ισπανίας σαφής. Εκεί κατάφεραν να «αξιοποιήσουν» τις παράκτιες ζώνες οικοδομώντας τσιμεντένια τερατουργήματα. Τις συνέπειες αυτής της καταστροφικής και κοντόφθαλμης πολιτικής τις υπέστη η Ισπανία με τον πλέον σκληρό τρόπο. Μόλις έσκασε η φούσκα των ακινήτων, ήρθαν σαν χιονοστιβάδα οι συνέπειες : τα ακίνητα απαξιώθηκαν, μαζί και το περιβάλλον και έμειναν η τσιμεντοποίηση με επικάλυψη «ανάπτυξης» και κουφάρια κτηρίων δίπλα στις παραλίες. Είχαν προλάβει, βεβαίως, να επωφεληθούν εργολάβοι, κατασκευαστές, μεσίτες και λοιποί μεσάζοντες.
Μάιος του 2014 και η κυβέρνηση επαναφέρει ένα δήθεν μεγαλόπνοο σχέδιο για την «οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας», με υπογραφή Στουρνάρα. Η πρόθεση του κυρίου υπουργού σαφής : «η διαχείριση» του πλούτου της χώρας. Μόνο που είναι εξίσου σαφής και ο πόθος του: η είσπραξη. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς η «διευκόλυνση» όσων θα ασχοληθούν με το κύκλωμα «ανάπτυξης και αξιοποίησης του αιγιαλού και της παραλίας». Πως θα το επιτύχουμε; Με την «οριοθέτηση και τη διαχείριση». Ήτοι : η ουσία του νομοσχεδίου.
Καταγγέλλει το WWF ότι με το νομοσχέδιο αυτό νομιμοποιούνται επιχειρηματικής χρήσης αυθαίρετα και καταπατήσεις, επιτρέπεται η ολοκληρωτική κατάληψη παραλιών στο όνομα της «αξιοποίησης», καταργείται ουσιαστικά ο κοινόχρηστος χαρακτήρας του αιγιαλού, τίθεται εκτός προστασίας η παρόχθια ζώνη λιμνών, καθίσταται προαιρετική η χάραξη παραλίας και ακυρώνεται ο νόμος που ψηφίστηκε μόλις πριν από τρία χρόνια για την προστασία της βιοποικιλότητας.
Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι που επισημαίνονται από το WWF θα ήταν άνευ σημασίας, αν η Ελλάδα δεν είχε ως δυνητικό πυλώνα ουσιαστικής ανάπτυξης το περιβάλλον. Αν όντως πιστεύουμε ότι θα πρέπει να θυσιάσουμε τον φυσικό πλούτο, στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης και κοντόφθαλμης αναπτυξιακής πολιτικής – που επιπλέον έχει αποτύχει οικτρά στην Ισπανία – τότε δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία ότι το νομοσχέδιο του κυρίου Στουρνάρα βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση. Αν έχουμε οποιαδήποτε άλλη θεώρηση, οφείλουμε στα παιδιά μας να πούμε «όχι» σε αυτού του είδους την «αξιοποίηση». Αλλά προϋπόθεση για να τοποθετηθούμε νηφάλια είναι να πάψουμε να βλέπουμε τη χώρα ως «πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι».
