Γράφει ο Δημήτρης Χατζηχαραλάμπους
“Η πρόθεση της νέας Δημοτικής Αρχής αποτυπώθηκε νωρίς, μόλις ελάχιστες μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, στις 18 Ιανουαρίου, όταν ο Δήμαρχος ανακοίνωνε την υιοθεσία ενός μικρού αδέσποτου σκύλου αλλά και τα φιλόδοξα σχέδια του»
Με μια απλή αναζήτηση στη «Διαύγεια» μπορεί κάποιος να δει πως, για φέτος μόνο, ο Δήμος Μυτιλήνης έχει λάβει το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 193.440 ευρώ για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων συντροφιάς. Αυτά τα χρήματα έχει προγραμματισθεί να διατεθούν για την περισυλλογή των ζώων, την αποτέφρωση όσων πεθαίνουν και την παροχή ιατρικού ελέγχου και φροντίδας τους (ΑΔΑ: Ψ5ΟΥ46ΜΓΘΓ-Α6Φ). Φυσικά αυτή η δαπάνη αφορά μόνο το 2024, ενώ αντίστοιχα χρήματα δίνονταν και θα δίνονται από το αρμόδιο Υπουργείο στο Δήμο κάθε έτος.
Η πρόθεση της νέας Δημοτικής Αρχής αποτυπώθηκε νωρίς, μόλις ελάχιστες μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, στις 18 Ιανουαρίου, όταν ο Δήμαρχος ανακοίνωνε την υιοθεσία ενός μικρού αδέσποτου σκύλου αλλά και τα φιλόδοξα σχέδια του. Έγραφε τότε στην ιστοσελίδα του Δήμου ότι «Τα στελέχη της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος του Δήμου Μυτιλήνης και πάντα με την αρωγή των φιλόζωων δημοτών δίνουν καθημερινό αγώνα με την περισυλλογή αδέσποτων εγκαταλελειμμένων ζώων και την παροχή φροντίδας με συνεργαζόμενους κτηνιάτρους.
Προς ενίσχυση του έργου των υπηρεσιακών στελεχών του Δήμου Μυτιλήνης, στόχος της νέας Δημοτικής Αρχής είναι ο σχεδιασμός και η εφαρμογή μιας πλήρους στρατηγικής περίθαλψης αδέσποτων. Το μέτρο αυτό αναφέρεται στην υποχρέωση του Δήμου για την περίθαλψη των αδέσποτων ζώων και αναλυτικότερα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δημιουργία νέου Κέντρου Περίθαλψης και Προσωρινής Φιλοξενίας αδέσποτων, δράσεις ευαισθητοποίησης για αδέσποτα αλλά και οικόσιτα ζώα κ.α. Στοχεύει, επίσης, σε παρεμβάσεις ευαισθητοποίησης των πολιτών, προκειμένου να καταστεί σαφές ότι συνυπάρχουμε με τα ζώα σε ένα κλίμα αγάπης, ενδιαφέροντος και φροντίδας».
Δυστυχώς, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα σε αυτή τη χώρα, αλλά ειδικότερα στο νησί μας, οι διακηρύξεις και οι προθέσεις απέχουν συχνά της πραγματικότητας. Δε θα σας πω ότι δεν έχει δημιουργηθεί το υποσχόμενο νέο Κέντρο Περίθαλψης. Θα σας διηγηθώ μια προσωπική μου εμπειρία στην οποία έγινα μάρτυρας την Τρίτη 29 Οκτ στην Κουμιδιά.
Μια γάτα, σε πολύ άσχημη κατάσταση υγείας, φανερά καταβεβλημένη, αδυνατεί ακόμα και να κουνηθεί στην άκρη του δρόμου. Οι περαστικοί πολλοί, ο δρόμος πολυσύχναστος 11 το πρωί αλλά κανένας και για ώρα δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Ωστόσο μια συμπολίτης μας (υπάρχουν και τέτοιοι) που ανησυχεί, αποφασίζει να καλέσει μια κτηνίατρο στο τηλέφωνο και να της ζητήσει βοήθεια για την ιατρική περίθαλψη του ζώου. Η κτηνίατρος ευγενικά την προτρέπει να τηλεφωνήσει σε άλλη κτηνίατρο η οποία και έχει τη σύμβαση για την παροχή ιατρικής βοήθειας σε αδέσποτα ζώα. Το τηλεφώνημα γίνεται άμεσα και μια υπάλληλος του κτηνιατρείου μας πληροφορεί ότι προκειμένου να επέμβουν χρειάζεται η έγκριση της αρμόδιας υπηρεσίας του Δήμου και μας δίνει ακόμα ένα τηλέφωνο. Ήδη με όλα αυτά τα τηλεφωνήματα η ώρα περνά και η γάτα εξακολουθεί να ψυχομαχά στην ίδια θέση.
Ακολουθεί σειρά τηλεφωνημάτων στο νούμερο της υπηρεσίας του Δήμου τα οποία παραμένουν αναπάντητα, ώσπου μετά από ώρα επιτέλους απαντά η αρμόδια υπάλληλος. Έλα ντε όμως που η αρμόδια δεν είναι εξ’ ολοκλήρου αρμόδια. Πρώτα ζητά τα στοιχεία της κυρίας που τηλεφώνησε, στη συνέχεια θέλει να μάθει τι ακριβώς έχει το ζώο, από τι πάσχει και σε τι κατάσταση βρίσκεται. Η αλήθεια είναι πως οι παρευρισκόμενοι εξοργίζονται ίσως και λόγω της μακράς αναμονής και ακολουθούν δυσάρεστα σχόλια του τύπου «αν ξέραμε θα είμασταν κτηνίατροι» και άλλα περισσότερο πικρόχολα που δε θα μεταφέρω. Ωστόσο καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί κομμάτι της δουλειάς της και περιμένω να δοθεί η πολυπόθητη λύση. Μάλλον είμαι από τη φύση μου υπέρμετρα αισιόδοξος και αφελής.
Η υπάλληλος μας πληροφορεί, με άψογο υπηρεσιακό στυλ, πως για να μεταφερθεί στον συμβεβλημένο κτηνίατρο το ζώο πρέπει να δώσει έγκριση ο προϊστάμενος της. Κλείνει λοιπόν την γραμμή με την υπόσχεση πως θα μας ξαναπάρει πίσω. Αισθάνομαι πως απολαμβάνω τη διαδικασία χορήγησης καταναλωτικού δανείου από Τράπεζα, όχι τότε παλιά που τα παίρναμε σα να ήταν στραγάλια μόλις περνάγαμε την είσοδο του καταστήματος, αλλά μετά την κρίση που έπρεπε να πάρεις εκατό υπογραφές από προϊστάμενους και διευθυντάδες.
Σε περίπου 15 λεπτά η υπάλληλος, που στο μεταξύ πρέπει να τον βρήκε τον προϊστάμενο της, μας τηλεφωνεί και περιχαρής ανακοινώνει πως πήρε την έγκριση. Κι αν εσείς καταλάβατε πως εδώ τέλειωσαν όλα και η γάτα θα σώσει μια από τις 7 ζωές της, είστε μπουμπούνες και ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Μπορεί ο προϊστάμενος να εδέησε να εγκρίνει αλλά τώρα πρέπει κάποιος να στείλει μέιλ με αίτημα περίθαλψης στο Δήμο, αυτή ήταν η επόμενη απαίτηση.
Πάλι καλά που δεν είπαν της γάτας να πληκτρολογήσει. Όμως οι «απαιτήσεις» δεν σταματούσαν εδώ. Η κυρία από το Δήμο μας ρώτησε ευγενικά αν θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε εμείς τη γάτα στην κτηνίατρο μια και ο αρμόδιος (άλλος αρμόδιος αυτός), για τη μεταφορά δεν ήταν διαθέσιμος.
Τότε λοιπόν ήταν που η συμπολίτης μας στο τηλέφωνο εξερράγη, άρχισε να μιλά έντονα, να ζητά το όνομα της υπαλλήλου και του προϊσταμένου, η υπάλληλος να μη το δίνει και να εξελίσσονται υπέροχες σκηνές νεοελληνικού κάλλους γύρω από μια ετοιμοθάνατη γάτα που ατύχησε να αρρωστήσει στην πόλη μας.
Μετά από «απειλές» για δημοσίευση, που τελικά δεν έμειναν όπως διαβάζετε στα λόγια, η υπάλληλος του Δήμου, της αρμόδιας υπηρεσίας για την περίθαλψη των αδέσποτων βεβαίως βεβαίως, μας καθησύχασε πως τελικά θα έρθει το αυτοκίνητο της συμβεβλημένης κτηνιάτρου να παραλάβει το ζώο και έκλεισε τη γραμμή, εκτιμώ ανακουφισμένη που διεκπεραιώθηκε το θέμα.
Κι αν νομίζετε πως εδώ τελείωσαν όλα πλανάσθε πλάνη οικτρά. Σε λιγάκι τηλεφώνησε ο αρμόδιος επίσης μεταφορέας της κτηνιάτρου και μας είπε πως έχει μια δουλειά και θα έρθει μετά από μια ώρα. Η πλέον απηυδισμένη συμπολίτης μας του απάντησε πως αν δεν είναι εκεί σε 15 λεπτά να πάρει το ζώο, μήπως και τελικά το σώσουμε, εμείς οι άνθρωποι που δεν είμαστε ζώα, θα γίνει χαμός. Έτσι ο αρμόδιος συνειδητοποίησε πως έμπλεξε, θυμήθηκε πως τελικά δεν ήταν και τόσο σημαντική η δουλειά του και ήρθε σε 15 λεπτά.
Δε γνωρίζω την κατάληξη και αν τελικά η γατούλα ζει ή εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Ξέρω όμως πως μας κοιτούσε με τα μάτια μισόκλειστα, άρρωστη και απελπισμένη, να μαλώνουμε για το ποιος θα στείλει μέιλ, ποιος θα δώσει έγκριση, ποιος θα τη μεταφέρει και ποιος θα έχει τη στοιχειώδη λογική να απλοποιήσει τις διαδικασίες ή να της κάνει αργότερα.
Η γάτα, όχι εγώ ή κάποιος άλλος, συνειδητοποίησε πως τα 193.400 ευρώ εκτός από λόγια θέλουν και πράξεις και διάθεση για να πιάσουν τόπο. Η γάτα και όχι κάποιος άλλος, δε διαβάζει ιστοσελίδες που διαφημίζουν ενέργειες περισπούδαστες και δράσεις μεγαλειώδεις. Η γατούλα, αν τελικά έζησε, σίγουρα θα σκέφτεται πως μετανιώνει που ζει στο νησί μας όπου όλα τα έργα ανακοινώνονται και δεν πραγματοποιούνται ή «πασαλείβονται» κι αν είχε τη δυνατότητα θα έφευγε αλλού. Εμείς που δεν είμαστε γάτες με 7 ζωές κοιτάμε και κουνάμε τα κεφάλια μας ανήμποροι.
