Για να ενεργοποιηθεί μια προπληρωμένη κάρτα ανέργου ή επιδοτούμενου, απαιτείται φυσική παρουσία σε κατάστημα τραπέζης, κατόπιν ραντεβού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα καταστήματα που προσφέρουν αυτή την υπηρεσία βρίσκονται μόνο σε λίγες πόλεις. Το αποτέλεσμα; Άνθρωποι που ήδη βρίσκονται σε οικονομική δυσκολία αναγκάζονται να ταξιδέψουν, να ξοδέψουν χρόνο και χρήματα, για να κάνουν κάτι που θα έπρεπε να γίνεται με ένα κλικ.
Την ώρα που οι τράπεζες επιτρέπουν το άνοιγμα λογαριασμών μέσω βιντεοκλήσης και ταυτοποίησης με το κινητό, το «επιτελικό κράτος» απαιτεί φυσική παρουσία για μια υπογραφή. Το υποτιθέμενο ψηφιακό κράτος παραμένει κολλημένο στον 20ό αιώνα, με γραφειοκρατία και αναχρονιστικές διαδικασίες που εξυπηρετούν το σύστημα και όχι τον πολίτη.
Άλλη μια απόδειξη ότι η ηλεκτρονική διακυβέρνηση δεν είναι για όλους – μόνο για όσους βολεύει…
