28η Οκτωβρίου
Όσοι ασχολούνται με την ιστορία και όσοι πιστεύουν ότι η ιστορία διδάσκει ή νουθετεί θα πρέπει να θυμηθούν, εάν ζουν, αλλά και οι νεότεροι που μαθαίνουν τα γράμματα του Θεού τα πράγματα στα σχολεία και στο πανεπιστήμιο, μια βαριά σοφή κουβέντα που έλεγαν οι απλοϊκοί άνθρωποι της παλιάς εποχής που τη μάθαμε και εμείς οι νεότεροι αργότερα και καταλάβαμε αναλύοντας την ότι έχουν δίκιο όσοι την έγραψαν ή όσοι την εφάρμοσαν σε αυτή τη ζωή στον μάταιο αυτό κόσμο. Η κουβέντα είναι «λαός ενωμένος ποτέ προδομένος». Γιατί το έπος του ’40, η νίκη κατά του φασισμού, ο αέρας των τσολιάδων και η δύναμη του λαού ήταν γιατί δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί, ούτε φασίστες, ούτε κομουνιστές, αλλά άνδρες που φόρεσαν το χακί για να πολεμήσουν την πατρίδα, την Ελλαδίτσα, μανάδες που έκαναν πουλόβερ για να ζεστάνουν τους φαντάρους μας, γυναίκες που γινόταν νοσοκόμες για να φορτώσουν τα μουλάρια με τρόφιμα και πολεμοφόδια στα όρη και στα βουνά δίνοντας κουράγιο και τροφή στους ήρωες του ’40.
Ένας λαός ενωμένος, ένας λαός με έναν ηγέτη δικτάτορα αλλά και αυτόν αποφασισμένο να νικήσει τον εχθρό, ένας λαός που δεν ήταν προδομένος γιατί δεν υπήρχαν ούτε κομπίνες, ούτε μίζες, ούτε διαπλοκές, ούτε ρουσφέτια πολιτικών, ούτε πρακτοριλίκια ξένων κρατών. Όλοι για την Ελλάδα. Όλα για την πατρίδα. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα γιατί γράφηκαν, ξαναγράφηκαν, τα διαβάσανε και τα διαβάζουν όσοι θέλουν να φρεσκάρουν τη μνήμη τους, όσοι ζουν, αλλά και οι νεότεροι που θέλουν να γίνουν επιστήμονες, πολιτικοί, επαγγελματίες ή και μεροκαματιάρηδες και θέλουν να μάθουν και ερευνούν πως νικήσαμε το φασισμό της εποχής εκείνης και μπήκαμε στην Αλβανία. Και θα ήταν διαφορετικά για τη μικρή Ελλάδα που θα γινόταν μεγαλύτερη αν παίρναμε και τη βόρεια Ήπειρο- που ήταν δική μας- με την συμπαράσταση των ξένων, αλλά δυστυχώς οι ξένοι παρέμειναν ξένοι και οι φίλοι και σύμμαχοι μας αγνόησαν όπως γίνεται συνήθως.
Και πάμε στη σύγκριση. Πέρασαν από τότε 74 χρόνια. Τέλειωσε ο πόλεμος, μπήκαμε σε μια γραμμή, προσπαθήσαμε να κλείσουμε τις πληγές, κοιτάξαμε να ζήσουμε καλύτερα, ήρθαν και έφυγαν κυβερνήσεις, πήραμε δανεικά και αγύριστα, φάγαμε και το σχέδιο Μάρσαλ, μπήκαμε στο τούνελ της Ευρώπης, ήρθε η δικτατορία των συνταγματαρχών, έφυγε ο γύψος της 7ετίας, ήρθε η μεταπολίτευση και ο αέρας που αναπνέαμε και αναπνέουμε σήμερα δεν είναι ο αέρας ο ηρωικός του ’40 γιατί δεν έχουμε πόλεμο αλλά είναι ένας αέρας κοπανιστός, όπως λένε οι λαϊκοί θυμόσοφοι, που η φτώχεια και η μιζέρια κυριαρχεί, που η Ευρώπη αδυνατεί να λύσει τα προβλήματα, που οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται και που ψάχνουμε να βρούμε τους πατριώτες με το κερί και τις λαμπάδες γιατί είναι δυσεύρετοι. Γιατί ο διεθνισμός, η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, ο καταναλωτισμός και ο ευδαιμονισμός των ολίγων έκανε τους Ελληναράδες του ’40 να γίνουν ανθρωπάκια και στρατιωτάκια όλων εκείνων που αναζητούν να τεμαχίσουν την Ελλάδα, να την κάνουν ξέφραγο αμπέλι, να μπαίνουν και να βγαίνουν, να λένε ότι είναι Ευρωπαίοι ή προστάτες και τελικά να μας κάνουν να χάσουμε τον μπούσουλα και να μην ξέρουμε για ποιον δουλεύουμε και γιατί ζούμε.
Και αυτή είναι η μια πλευρά, η μια εικόνα της μεταπολίτευσης που τίναξε τα πέταλα στον φιλελευθερισμό της εποχής. Γιατί υπάρχει και η άλλη εικόνα. Όχι η μαγική αλλά η επικίνδυνη. Γιατί έχουμε τους αριστερούς, τους δεξιούς, τους σοσιαλιστές, τους κομμουνιστές (αυτοί που λένε ότι έτσι είναι αλλά κατά βάθος και στην ουσία δεν ξέρουν τι είναι), που διχάζουν την Ελλάδα, δημιουργούν προβλήματα με τα κόμματα και τους ηγέτες στο εθνικό κοινοβούλιο, παίζουν το γνωστό παιχνίδι «κατέβα εσύ για να ανέβω εγώ» για να κάνουν κουμάντο, συνεχίζουν τις πελατειακές σχέσεις, ενισχύουν τα ρουσφέτια και τις κομπίνες, βασίζονται στον ξένο παράγοντα και δεν υπάρχει κανένας τιμωρός που να τους βάλει στη θέση τους, να βάλει στο σκαμνί όλους αυτούς που λένε ότι είναι δημοκράτες, όλους εκείνους που λένε ότι είναι εθνοσωτήρες, όλους όσους έφαγαν, ρήμαξαν και ξέσκισαν την Ελλαδίτσα.
Ο διχασμός είναι προ των πυλών, η αποσταθεροποίηση είναι το όνειρο των πολλών πολιτικών και οι πολίτες, ο λαός, αναπνέει ή τρώει αέρα κοπανιστό γιατί έτσι τον σερβίρουν, έτσι τον θέλουν και έτσι τον προσφέρουν οι απόγονοι του ’40, οι οποίοι έχασαν τον ίσιο δρόμο και ακολούθησαν τον εύκολο της κομπίνας, της τοκογλυφίας και της απατεωνίας όλων εκείνων που δεν πίστευαν ούτε στην πατρίδα, ούτε στο έθνος, ούτε στην ιστορία, αλλά μοναδικό τους όραμα και στόχος είναι το χρήμα, η συναλλαγή, το κέρδος, η κομπίνα και δεν λαμβάνουν υπόψη αν θα είναι δούλοι και θα έχουν αποικιοκράτες από πάνω τους ή θα λέγονται Ευρωπαίοι οι μισοί και οι άλλοι μισοί θα πιστεύουν στο δολάριο ή σε τριτοκοσμικές χώρες. Έχουν γραφεί πάρα πολλά για τους ήρωες του ‘40 και δεν είναι ώρα, ούτε στιγμή, ούτε δική μας δουλειά να μιρικάσουμε το θέμα γιατί είναι γνωστό σχεδόν σε όλους.
Από την άλλη πλευρά έχουν γραφεί πολύ λίγα για αυτούς που διχάζουν, για αυτούς που εκμεταλλεύονται τον ελληνικό λαό και για αυτούς που δεν υπάρχει τιμωρία λόγω ανικανότητας των Ελλήνων πολιτικών της καπελωμένης δημοκρατίας που είναι υπαρκτή και μεγάλη στη σημερινή εποχή. Και αν δεν στρώσουν ή δεν τους κάνουν να στρώσουν όσοι ακόμα έχουν φιλότιμο και πιστεύουν ότι είναι καθήκον τους να ενισχύσουν την πατρίδα και τον Έλληνα πολίτη, τότε η χώρα αυτή, η μικρή Ελλαδίτσα, θα διχαστεί, θα τεμαχιστεί όπως άλλες χώρες και θα ψάχνουμε να βρούμε πολύ σύντομα τους νέους αφέντες γιατί θα γίνουμε δούλοι και είλωτες σε αυτούς που ξέρουν ότι για να καταλάβουν αυτή τη χώρα, για να την εκμεταλλευθούν, για να κερδίσουν, ο μόνος τρόπος είναι να σπείρουν τα ζιζάνια, να ενισχύσουν τη φαγωμάρα και να προσφέρουν αυτόν τον αέρα τον κοπανιστό στους πολίτες, που όσοι καταλαβαίνουν νοιώθουν την ανάγκη της αποτοξίνωσης, όσοι δεν το καταλαβαίνουν αναγκάζονται να το δεχθούν και δεν αναζητούν άλλη λύση γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι να την προσφέρουν αυτή τη λύση μια και όλος ο κόσμος και ιδιαίτερα η Ευρώπη είναι δορυφόρος των ανθρώπων της εκμετάλλευσης, των ανθρώπων της τοκογλυφίας, των ανθρώπων του πολέμου. Ενός νέου πολέμου που δεν γίνεται με όπλα και σκοτωμούς αλλά με μιζέρια, φτώχεια, πείνα και δυστυχία και ο θάνατος έρχεται σαν φυσικό γεγονός ενώ στην ουσία είναι επέμβαση από εκείνους όλους που θέλουν να ζήσουν καλύτερα πατώντας επί πτωμάτων. Διαβάζοντας την ιστορία της 28ης Οκτωβρίου του 1940 μπορεί να σταματήσει σε μια λέξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και σήμερα από όσους πιστεύουν στην πατρίδα και στο έθνος. Το ΟΧΙ του ’40 ας είναι ΟΧΙ και για σήμερα. ΟΧΙ στο φασισμό του ’40, ΟΧΙ στο φασισμό του διεθνισμού σήμερα.
Ε.Ε.Γ.
