4η έκδοση για το “Νομαδικόν” του Δημήτρη Μαμάκου

Για 4η φορά βγαίνει από το τυπογραφείο το Νομαδικόν του Δημήτρη Μαμάκου κι όσοι δεν το έχετε διαβάσει είναι καιρός να το αναζητήσετε! Το βιβλίο, ένα ημερολόγιο δρόμου, αφηγείται την ιστορία κάποιου που άφησε την πόλη, την καριέρα και τους αγαπημένους του, για ν’ αναζητήσει τη ζωή. Η καταγραφή του οδοιπορικού του από τα μονοπάτια των Ιμαλαΐων ως τις μεσαιωνικές πόλεις του Κατμαντού. Από τις εξωτικές παραλίες του ινδικού νότου μέχρι τα ορεινά χωριά του Ταμίλ Νάντου. Στα αγροτοχώρια του Τεράι και στους δρόμους της Καλκούτα. Στις ζούγκλες της Καρνάτακα.

Το χρονικό της γνωριμίας ενός “homo urbanus” με την κουλτούρα του δρόμου και των ταξιδευτών· με την πνευματικότητα της Ανατολής· με τη νηφάλια παρατήρηση. Η απόπειρα της αποτύπωσης των συναισθημάτων της πρώτης του πορείας δίχως προκαθορισμένο σκοπό. Η καταγραφή της διαδρομής ανάμεσα στο βίωμα του απόλυτου αδιεξόδου και στην αυτοψία του άπειρου των εναλλακτικών. Το χρονικό μιας συνεχώς παρούσας εσωτερικής διεργασίας, μιας περιπέτειας διανοητικών συσχετισμών, που βάζει στο στόχαστρο τον εγωισμό και τελικά αλλάζει τον κόσμο.

Απόσπασμα από το βιβλίο.

Τον τρόπο που εκείνος τον κοιτά.

“Τα μαλλιά μου ήθελαν κούρεμα. Το απόγευμα, πήρα την ξυριστική μηχανή και κουρεύτηκα. Ό,τι έβλεπα στον καθρέφτη – τα πίσω δεν τα πείραξα. Κοίταξα το ολοκληρωμένο πια έργο… η αλλαγή ήταν μεγάλη. Κοίταξα πιο προσεκτικά τον καθρέφτη –όχι το κούρεμα, εμένα– και είδα πως μεταμορφώνομαι! Είδα πάνω μου πολλές μικρές ή πιο μεγάλες αλλαγές. Πολλές μικρές ή πιο μεγάλες επιλογές· αληθινά προσωπικές. Με είδα να αναδύομαι. Ένιωσα σαν να μ’ έβλεπα για πρώτη φορά.

Αν όμως ήταν έτσι, τότε αυτός ο άλλος, ο προηγούμενος, ποιος ήταν;

Όλες εκείνες οι επιλογές του παρελθόντος;

…Ψεύτικες. Σαν κι εκείνες που πετάμε στα παιδιά για να τα κοροϊδεύουμε. «Θα βάλεις πρώτα τις πιτζάμες ή θα πλύνεις τα δόντια;» Ό,τι και να διαλέξει, σε δέκα λεπτά θα είναι στο κρεβάτι. Μια συλλογή κενών ψευτοεπιλογών, που εφευρέθηκαν για να μασκαρεύουν μια υποχρεωτική, χαραγμένη από πριν καθημερινότητα. Που όσο μεγαλύτερη ένταση αποκτούν, τόσο κολλάει το μυαλό με την ανάγκη να διαλέξει –υποχρεωτικά– μία από αυτές. «Ποιο αυτοκίνητο;», «ποια τράπεζα;», «ποια καριέρα;», «ποια γυαλιά ηλίου;», «ποιον πολιτικό αντιπρόσωπο;» Μέχρι που, μια ωραία μέρα, έχουν μείνει μόνο τα: «ποιο;», «ποια;», «ποιον;»

… Και η ψευδαίσθηση των άπειρων επιλογών.