Η δίφυλλη πόρτα του παραδοσιακού καφενείου ανοίγει με ένα απαλό τρίξιμο. Με υποδέχονται ο Αρτέμης και ο Κοντός. Μπαίνοντας μέσα, χαμογελώ και χαιρετώ τα γνώριμα πρόσωπα που συναντάς σε κάθε καφενείο του νησιού τέτοια εποχή. Μιλάω για τις γνωστές φυσιογνωμίες της τρίτης ηλικίας, κυρίως άνδρες, που παίζουν χαρτιά, πίνουν το καθιερωμένο ουζάκι ή κουβεντιάζουν για τις πολιτικές εξελίξεις. Άλλωστε,είναι γνωστό ότι τα καφενεία αποτελούν τις «μικρές βουλές» κάθε περιοχής όπου μέσα τους γίνεται κάθε λογής ζύμωση. Μια από αυτές είναι και το παραδοσιακό καφενείο της Μαρίας και του Στράτου στον Ασώματο.
Βρεθήκαμε εκεί -μετά από την περιήγησή μας στην χιονισμένη και παραμυθένια Αγιάσο – μια ζεστή λύση για ένα από τα πιο κρύα βράδια του φετινού χειμώνα . Η χαλαρότητα των συνδαιτυμόνων, που μετά από μια κοπιαστική μέρα κάνουν ένα διάλειμμα για περισυλλογή, είναι φανερή στα πρόσωπα τους. Η ιδιοκτήτρια του καφενείου, η ακούραστη και χαμογελαστή Μαρία έχει να μας προσφέρει από όλα: Φρέσκα κεφτεδάκια, ντόπιες τηγανητές πατάτες , πράσα με κρέας και σαλάτες εποχής ή κοψίδια από κρέατα της περιοχής.Και για γλυκό διαλέγεις από τις πολύχρωμες γυάλες της τα χειροποίητα γλυκά της .Όλα ένα κι ένα !
Το καλοκαίρι πάλι, το σκηνικό θυμίζει αλλοτινές εποχές και μπορεί κανείς να χαρεί το απίστευτο λιθόστρωτο που έχει διατηρηθεί ανέπαφο ολάκερα χρόνια ίσαμε την ιστορία του χωριού .Η περιοχή αποπνέει πάντα μια γλυκιά ζεστασιά της λεσβιακής υπαίθρου που σου δίνει την ελευθερία να περπατάς με ασφάλεια μέσα στα σοκάκια και να «χαζεύεις» τόσο την αρχιτεκτονική του χωριού όσο και τα πιτσιρίκια που τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση και στον καθαρό αέρα χωρίς να στριμώχνονται στην οθόνη ενός υπολογιστή παίζοντας ανούσια παιχνίδια .
Ο Αρτέμης και ο Κοντός δεν έφυγαν από δίπλα μου όσο βρισκόμασταν στο καφενείο της Μαρίας .Και οι δύο ως πιστοί φύλακες κάθισαν στα πόδια μου και μύρισαν εξ αρχής τα …φιλοζωικά μου ένστικτα .Μια γάτα λίγο πιο κει γουργούρισε και ζήτησε με ένα διακριτικό νιαούρισμα από έναν παππούλη να της ανοίξει να βγει έξω. Μυστικοί καθημερινοί κώδικες που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ ζώων και ανθρώπων, ήρεμα και αβίαστα στην καθημερινότητα του χωριού.
Η Μαρία και ο Στράτος, που περιμάζεψαν από την κακουχία του χειμώνα και την βάναυση συμπεριφορά των ανθρώπων αυτές τις τρεις αυτές αθώες ψυχούλες, είναι το ίδιο αγνοί. Και συνήθως, αυτό το ακατέργαστο ένστικτο που μου χάρισαν τα ζώα και που έμαθα κάπως αργά να το εμπιστεύομαι, δεν πέφτει ποτέ έξω. Καλλιτέχνες της ζωής ,φιλόζωοι και ζωόφιλοι εργατικοί και πιστοί στη ζωή της λεσβιακής υπαίθρου, μου δείχνουν το βίντεο που τράβηξαν από τον Αρτέμη που τους βοηθάει στην συγκομιδή της ελιάς .
« Τι δηλαδή ,»ρωτάω με περιέργεια « τρώει τις ελιές που βρίσκει κάτω ; Γιατί αυτό το κάνουν και τα δικά μου σκυλιά» βιάζομαι να απαντήσω … «Όχι» , μου λένε και οι δύο περήφανα . «Τραβάει τις ελιές από τα κλαδιά και τις ρίχνει κάτω για να μας βοηθά να τελειώνουμε πιο γρήγορα» , εξηγεί ο Στράτος . «Έχω και βίντεο .Τούτο το σκυλί είναι άνθρωπος. Και ο Κοντός που είναι μαζί του , είναι ο κολλητός του γι αυτό τον έχουμε και αυτόν εδώ»…
Λίγο πιο πάνω από τον Ασώματο σε μια χιονισμένη στάνη που σταματήσαμε να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες, δυο αγρότες που πάλευαν με το χιόνι και το ψύχος για να αρμέξουν τα ζώα τους,μου έδειξαν τα δικά τους σκυλιά. Δύο πανέμορφοι ελληνικοί ποιμενικοί. Τα κουτάβια προσπαθούσαν να βρουν ένα στεγνό τετραγωνικό χώρου για να ζεσταθούν. Αργότερα στη ζεστασιά της σόμπας αναλογίζομαι τις δύο ιστορίες, τις ομοιότητες και τις διαφορές τους…
Ίσως τελικά όλα να μην είναι θέμα επιλογών. Να είναι απλά είναι θέμα τύχης. Όπως και της δικής μου τύχης που γνώρισα δυο ακόμη νέους και απίστευτα συμπαθητικούς φιλόζωους ανθρώπους .Τη Μαρία και το Στρατή . Α βέβαια ! Τον Αρτέμη και τον Κοντό …
