“Man at Home”: Η ιστορία του Μάσσιμο στο 19ο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Το ντοκιμαντέρ του Λέσβιου κινηματογραφιστή Κωνσταντίνου Κουκούλη και του Στρατή Βογιατζή, εμπνευστή και μέλους των Caravan Project, “Man at Home” επιλέχθηκε και θα προβληθεί στο 19ο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η μουσική των Alcalica συνοδεύει ηχητικά την ιστορία του Μάσσιμο που αφηγείται το ντοκιμαντέρ, το οποίο κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 4 Μαρτίου στην αίθουσα Παύλος Ζάννας( 5.45μ.μ). Τα “Πολιτικά” θα παρακολουθήσουν από κοντά το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ μεταφέροντας όλα τα νέα και τον παλμό της διεθνούς κινηματογραφικής συνάντησης. Το ελληνικό ντοκιμαντέρ έχει πρωταγωνιστική θέση στο πρόγραμμα του φετινού φεστιβάλ. Έπειτα από μεγάλο αριθμό καταθέσεων που έφτασαν τις 110, συνολικά 64 ντοκιμαντέρ θα προβληθούν στο 19ο ΦΝΘ, τόσο στο διεθνές πρόγραμμα, όσο και στο ελληνικό πανόραμα. Τρία από αυτά συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα, που εγκαινιάζεται στη φετινή διοργάνωση. Πολιτική, κοινωνία, προσωπικές ιστορίες, ανθρώπινα δικαιώματα, τέχνη και φαγητό, βρίσκονται φέτος στο επίκεντρο των ελληνικών ταινιών.

Ο Μάσσιμο από την Αιθιοπία ζει σαν άστεγος σε ένα πάρκο στη περιοχή του Βοτανικού στο κέντρο της Αθήνας. Πέρνα τις ώρες τους ζωγραφίζοντας ακατάπαυστα μέσα στο παράπηγμα του και αναζητά τη τροφή αλλά και υλικά για τα έργα του στους κάδους απορριμάτων ενός σουπερμάρκετ. Μοναδική έμψυχη συντροφιά του είναι μια γάτα. Καπνίζει από τις γόπες των τσιγάρων που πετάνε από τα αυτοκίνητα γύρω του και περιφέρεται ανάλαφρα και φευγαλέα ανάμεσα στη τυπική πραγματικότητα και στο δικό του ουτοπικό και βαθιά βιωμένο προσωπικό του χώρο.

 Όπως ένας μοναχός αφοσιώνεται στο δικό του προσωπικό δρόμο, έτσι και ο Μάσσιμο βιώνει την προσωρινή του κατάσταση ως μια διαδικασία ενδυνάμωσης της συνειδητότητάς του, ως μια εμπειρία μύησης μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Ο Mάσιμο αποφάσισε να αποτραβηχτεί από τη κοινωνία για να στοχαστεί πάνω σε αυτήν, επέλεξε να καταδυθεί στον εαυτό του για συναντήσει τη δική του αλήθεια.  Σαν σύγχρονος Διογένης, μας μιλά για το νόημα της ζωής, για την αξία του γέλιου, την υποκρισία της κοινωνίας και μας ξεναγεί στον ονειρικό κόσμο που έχει δημιουργήσει μέσα από τη ζωγραφική του.Ο ίδιος αν και βρώμικος και μουσκεμένος εκπέμπει φως μέσα από το άθλιο παράπηγμα του, που ξαφνικά μεταμορφώνεται και αποκτά μια ιερότητα.  Δεν μεμψιμοιρεί, δεν γκρινιάζει για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται μοναχά τη παρατηρεί. Δεν τη βιώνει ως συμφορά αλλά ως ένα μονοπάτι αυτεπίγνωσις, μια εμπειρία μετάβασης από ένα αδύναμο και εξαρτημένο κοινωνικό συμβόλαιο που είχε πριν σε μια κατάσταση αφύπνισης και εσωτερικότητας. «Πριν όταν άνηκα στη κοινωνία ήμουν αδύναμος, αυτό εδώ – δείχνοντας το παράπηγμα του -είναι η ισχυρή μου συνείδηση».