Η Ζονάν βρίσκεται στη χώρα μας μαζί με τα τρία της παιδιά ως πρόσφυγας και αιτούσα άσυλο.
Ήρθε στην Ελλάδα από τη Συρία το Φεβρουάριο του 2016 και σήμερα διαμένει σε δομή φιλοξενίας του SolidarityNow που υποστηρίζεται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
Στη Συρία, εργαζόταν οκτώ χρόνια σε ένα τεχνικό λύκειο ως καθηγήτρια fashion design. Η δουλειά της, της άρεσε πάρα πολύ. Με τον σύζυγό της απέκτησαν ένα σπίτι- όταν αυτό γκρεμίστηκε επέστρεψαν στο χωριό τους και μείνανε με τους γονείς του συζύγου της για ένα χρόνο. Η συμβίωση αυτή τη δυσκόλευε πολύ αφού της στερούσε την ανεξαρτησία της. Τα πολλά ενδοοικογενειακά προβλήματα οδήγησαν το ζευγάρι στην απόφαση να φύγουν για την Τουρκία το 2012, όπου και παρέμειναν για τρεις μήνες. Η Zοζάν όμως ξαναγύρισε στη Συρία αφού δεν μπορούσε να δεχτεί το γεγονός ότι τα παιδιά της δεν μπορούσαν να πάνε σε σχολείο στην Τουρκία. Νοίκιασε ένα σπίτι μόνη της για να ζήσει με τα παιδιά της. «Είπα θα παλέψω», αναφέρει χαρακτηριστικά η ίδια. Μετά από περίπου πέντε μήνες ο σύζυγός της γύρισε κι αυτός στη Συρία να τους βρει, ενώ έφυγε πάλι το 2015 για την Τουρκία και από εκεί για την Ιταλία.
Όταν πια έφτασε η στιγμή που το χωριό της μπήκε στο στόχαστρο του πολέμου, πήρε τη γενναία απόφαση και έφυγε μαζί με τα παιδιά της. Η ζωή της είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη. Κάθε φορά που έφευγε άφηνε τα παιδιά της για να εξασφαλίσει έναν μισθό για να φύγουν τελικά, δεν ήξερε αν θα επιστρέψει.
“Είχε πολύ κρύο, αυτό θυμάμαι”, στις 10 Ιανουαρίου του 2016 που έφυγε μαζί με τα παιδιά της για την Τουρκία. Φοβόταν πολύ. Ήταν παράνομη. Τρεις φορές προσπάθησε να περάσει τα σύνορα της Τουρκίας μέσα στην ίδια μέρα. Την τρίτη φορά την έπιασαν, την απείλησαν με όπλο, τους είπε “σκοτώστε με δε θα γυρίσω πίσω στη Συρία”. Αναγκάστηκε όμως να επιστρέψει.
Πληρώνοντας τους Τούρκους Αστυνομικούς, ξαναπέρασε τα σύνορα της Τουρκίας και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη. Τέσσερις φορές προσπάθησε να περάσει τα σύνορα της Ελλάδας μέσω θάλασσας. Η βάρκα βούλιαζε. Τέσσερις φόρες γύρισε στην Τουρκία που σήμαιναν τέσσερις φυλακίσεις, κάθε μια από αυτές για τουλάχιστον 15 ή 16 ώρες σε κελί κράτησης.
Τελικά έφτασε με μια βάρκα στη Χίο και από εκεί στην Ειδομένη, όπου έμεινε τέσσερις μήνες. Σε αυτό το διάστημα προσπάθησε δυο φορές να περάσει τα σύνορα με τα Σκόπια. Πέρασαν μέρες περπατώντας στα βουνά. Τους γύρισαν πίσω. Όταν έκλεισε η Ειδομένη μεταφέρθηκε στον καταυλισμό του Καλοχωρίου. Άρχισε να γίνεται νευρική με τα παιδιά της, προσπάθησε να αυτοκτονήσει, πήγαινε κάθε μέρα βόλτες και περπατούσε προκειμένου να ξεχνιέται.
Ένας φίλος της που μένει στην Ιρλανδία, της έκανε δώρο έναν μικρό εξοπλισμό για να ξεκινήσει να ζωγραφίζει. Το έκανε. Τα βράδια, μετά τη μία μέχρι τις εφτά το πρωί, ζωγράφιζε για να μην κοιμάται επειδή φοβόταν για τα παιδιά της. Μετά τις εφτά που ξυπνούσαν όλοι και μπορούσαν τα παιδιά της να κυκλοφορούν χωρίς να φοβούνται τη νύχτα, κοιμόταν.
Όταν μεταφέρθηκε στη δομή του SolidarityNow ένοιωσε ασφάλεια για την ίδια και τα παιδιά της. Κατά τη διάρκεια της ημέρας πηγαίνει τα παιδιά της στο σχολείο, επιστρέφει σπίτι, μαγειρεύει και ζωγραφίζει. Θέλει πολύ να ασχοληθεί με δραστηριότητες, να μάθει νέα πράγματα, να δει τα παιδιά της να προοδεύουν και να μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον.
Πηγη: SolidarityNow
