Γράφει ο Dirk Schalicke
“Οι μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα είναι τελικά σαν τα μπαχαρικά στο φαΐ – χωρίς αυτά, ούτε καν μία επίγευση δεν μένει. Εάν όμως μπορείς να δώσεις μία άλλη νότα στην ημέρα, καλό κάνει. Για παράδειγμα αν πας το αυτοκίνητό σου για ΚΤΕΟ. Ή αν πας να πληρώσεις μία κλήση ΚΟΚ. Ή και τα δύο μαζί.
Καλά, το ΚΤΕΟ είναι πραγματικά μία απόλαυση και κρίμα που μόνο κάθε 2 χρόνια πρέπει να κάνεις τον κόπο…. Παλαιότερα, φοβούμενος το άγνωστο και έχοντας πίστη στις καλές διασυνδέσεις του μηχανικού μου, το ανέθετα πάντα στο συνεργείο. Άλλαξαν όμως τα δεδομένα. Καταρχάς, χάνεις έναν καφέ με ωραία θέα στο νησί. Μάλλον συνεννοήθηκαν τα δύο ΚΤΕΟ στην Μυτιλήνη, γιατί από θέα και οι δύο είναι αριστούργημα. Αριστούργημα είναι επίσης και τα παιδιά του ΚΤΕΟ. Πρέπει να σας πω σε αυτό το σημείο ότι στη Γερμανία (ναι, ναι….) όλοι τρέμουν όταν έρχεται η ώρα του TÜV (το αντίστοιχο ΚΤΕΟ εκεί). Την αδελφή μου την ανάγκασαν σε 8 χρονών αμάξι να αλλάξει φρένα, και να πάει να ρυθμίσει κάτι στο τιμόνι. Αλλά δεν σταματούν εκεί, σου κάνουν διάφορες παρατηρήσεις και προειδοποιούν κιόλας ότι στο επόμενο έλεγχο θα έχεις πρόβλημα με το προφίλ των λάστιχων (αδελφή μου) ή ότι θα είναι θαμπωμένα τα κρύσταλλα των φαναριών (πατέρας μου, 10 χρόνια αμάξι). Για φαντάσου να σε αγχόσουν 2 χρόνια πριν ότι μάλλον θα βγάλουν εκτός κυκλοφορίας το αμάξι σου επειδή δεν έχεις τα χρήματα να αλλάξεις τα δύο μπροστινά φανάρια!
Ε όχι, καλύτερα το ΚΤΕΟ το δικό μας, και εγώ ξέρω το 13 χρονών αμάξι μου καλύτερα από κάθε ελεγκτή. «Όλα καλά, θα τα πούμε σε 2 χρόνια». Χαμογελαστός το παιδί από τον έλεγχο, τον καφέ δεν τον είχα προλάβει να πιω. Ο φίλος μου ο Γιώργος θα έλεγε σε αυτό το σημείο ένα σχόλιο μάλλον υποτιμητικό, και ίσως στην συζήτηση να έπεφτε για παράδειγμα και το πρόσφατο θέμα τον τεχνικών προδιαγραφών των παιδικών χαρών. Εγώ πάντα το βρίσκω κάπως όλα υπερβολή, πιστεύω μάλιστα ότι τα ΚΤΕΟ κάνουν σωστή δουλειά, και όσον αφορά τις παιδικές χαρές – πριν λίγο ήταν το θέμα να συντηρούνται με το ζόρι ή έστω υποτυπώδες, τώρα μας βάζουν κιόλας προδιαγραφές?! Και ποιος θα τις ελέγξει μετά?
Το αφήνω το θέμα για την στιγμή, γιατί έχω ακόμα να πληρώσω την κλίση μου. Οι περισσότερες κλίσεις είναι σίγουρα όπως η δική μου – για λάθος παρκάρισμα ή απαγορευμένη στάθμευση. Στα 1,9 χιλιόμετρα προκυμαίας μας (και οι δύο πλευρές μαζί), ξέρετε πόσες ταμπέλες απαγόρευσης στάθμευσης υπάρχουν? Είναι 62. Το ξέρω, γιατί πήγα και τις μέτρησα καθώς οδηγούσα προς το Δήμο για την πληρωμή. Βέβαια αρκετοί Μυτιληνιοί δεν πολύ εντυπωσιάζονται από τις ταμπέλες. Εγώ λέω ότι ίσως να αξίζει μία προσπάθεια για το Βιβλίου του Γκίνες. Την αίτηση πρέπει να κάνουν όμως σε συνεργασία με το Λιμενικό. Δύσκολο, αλλά αφού τα βρήκανε με το γράψιμο κλίσεων…
Το να ανακαλύπτεις μία κλίση για παρκάρισμα ή απαγόρευση στάθμευσης την Κυριακή το μεσημέρι, δεν είναι και το πιο ευχάριστο βίωμα. Και τα 20 ευρώ δεν τα βρίσκω και στο δρόμο, έκανα όμως τον χαλαρό και ταυτόχρονα σωστό Πατέρα μπροστά στα παιδιά και είπα «όχι, παρανομία ήταν, δεν πειράζει, πρέπει να είμαστε εντάξει.» Τουλάχιστον θα συνέβαλα στην αύξηση των διαθέσιμων κονδυλίων για την π.χ. πρόσφατη αποφασιστική αντιμετώπιση των αυξημένων τρυπών στους δρόμους της Πόλης.
Εκμεταλλεύομενος την έκπτωση των 50% όταν πληρώσεις μέσα σε 10 μέρες, ο δρόμος σου πηγαίνει στο Γραφείο «Παραβάσεων ΚΟΚ – ΤΑΠ – ΤΕΛΩΝ» του Δήμο. Κατά ομολογία, δεν μου αρέσει να πάω για οποιοδήποτε θέμα στο Δήμο. Δεν μου αρέσει το κτίριο, και πάντα με θλίβει κάτι, αλλά δεν έψαξα ποτέ την αιτία. Στο Γραφείο όμως υπήρξε μια φοβερή επαγγελματική ροή διεκπεραίωσης: τρεις κοπέλες του γραφείου με εξυπηρέτησαν σε ελάχιστο χρόνο. Οι στοίβες των κλήσεων μαρτύρησαν την αποφασιστικότητα των αρχών να βάλουν τάξη: “Είστε ένας εκ των 100 σήμερα!», είπε μία υπάλληλος. Πάντως είχα κατά την παραμονή στο Γραφείο τον χρόνο να παρατηρήσω κάτι ακόμα αξιοσημείωτο: σε έναν χώρο περίπου 60 μ2 υπήρχαν μαζί με ντουλάπες και ράφια συνολικά 10 γραφεία. Και 10 εργαζόμενοι. «Άλλο ένα Ρεκόρ!» σκέφτηκα.
Αυτή τη φορά δεν έφυγα από τον Δήμο με μαύρες σκέψεις. Ήμουν απασχολημένος με το που άραγε θα κατέληγαν τα 20 ευρώ μου, που είχε φέρει μία σειρά γεγονότων στο ταμείο της Διοίκησης της Πόλης. Δεν θα ήταν άσχημο να πήγαιναν σε κανένα καινούργιο παιχνίδι μίας παιδικής χαράς… αλλά καθώς διασχίζω το πάρκο της Αγ. Ειρήνης, η ελπίδα μάλλον με αφήνει. Ε, τουλάχιστον πέρασα το αμάξι από το ΚΤΕΟ!”
.
