«Ξέρω πώς είναι να κάνεις μια νέα ζωή σε μια άλλη χώρα. Και να μην έχεις κανέναν. Είμαι ο καλύτερος άνθρωπος για να βοηθήσω» λέει ο Ομάρ Αλσακάλ.
Έφθασε στην Ελλάδα κολυμπώντας για 14 ώρες και χρειάστηκε δύο χρόνια για να αποφασίσει να εγκατασταθεί στη Λέσβο με σκοπό να δημιουργήσει την οργάνωση «Refugee 4 Refugees» (Πρόσφυγας για τους Πρόσφυγες) ώστε να προσφέρει εθελοντικά βοήθεια και στήριξη στους πρόσφυγες. Από τις αρχές του χρόνου η οργάνωσή του συγκεντρώνει ρούχα και παιχνίδια για τους Σύριους στην Ελλάδα αλλά και στη Μέση Ανατολή, “τρέχει” προγράμματα κοινωνικής κουζίνας στο νησί ενώ συγκεντρώνει χρήματα για ένα υπερόχημα που θα βοηθά στην προσθαλάσσωση των λέμβων.
Ο Αλσακάλ είναι 23 ετών, αλλά λέει ότι αισθάνεται 100 ετών. Δεν προκαλεί έκπληξη: όπως κάθε Σύρος που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι ετών του εμφυλίου πολέμου, έγινε μάρτυρας της φρίκης τόσο στη Συρία όσο και στο προσφυγικό μονοπάτι που τελικά τον οδήγησε στην Ελλάδα.
Ξεκίνησε νύχτα από παραλία της Αλικαρνασσού (Μποντρούμ στα τουρκικά) και κατάφερε κολυμπώντας να φθάσει στην Κάλυμνο το 2014.
Τώρα, όπως όλοι όσοι εργάζονται στις πρώτες γραμμές του προσφυγικού στη Λέσβο, λέει ότι η φυσική ομορφιά του νησιού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ταλαιπωρία και τη δυστυχία των χιλιάδων ανθρώπων που αψήφησαν το επικίνδυνο ταξίδι στο Αιγαίο πέλαγος και έφυγαν από την Τουρκία.
Ο Αλκασάλ αντιμετώπισε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους από τους περισσότερους: κολύμπησε στην Ελλάδα έχοντας τραυματισμένο πόδι.
Γεννημένος στο Ντέιρ Εζ Ζουρ, που πολιορκείται σήμερα από το Ισλαμικό Κράτος έφυγε από τη Συρία για το Λίβανο το 2010, όπου εργάστηκε ως ναυαγοσώστης.
Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος επέστρεψε στην πατρίδα του και την οικογένειά του και συνελήφθη για τον ακτιβισμό του κατά του καθεστώτος του Άσαντ τις πρώτες ημέρες της εξέγερσης.
«Είδα φρικτά πράγματα στη φυλακή. Κτύπησαν κρατούμενους μέχρι να πεθάνουν»λέει. «Όταν βγήκα έξω μετά από έξι εβδομάδες δεν με ένοιαζε αν ζούσα ή πέθαινα πια».
Ο Αλσακάλ άρχισε τον εθελοντισμό ως οδηγός ασθενοφόρου μετά την απελευθέρωσή του. Τον Μάιο του 2013, μια αεροπορική επιδρομή έριξε βόμβα στο δρόμο ακριβώς πίσω από το όχημά του, το οποίο ήταν ήδη γεμάτο με έξι τραυματίες.
Η έκρηξη σκότωσε όλους τους άλλους μέσα σε αυτό. Κι ενώ η ζωή του ήταν εξοικειωμένη με τις κακουχίες, η έκρηξη τον άφησε σε μια αναπηρική καρέκλα με ένα σοβαρό τραύμα στο δεξί του πόδι.
Πήγε στην Τουρκία αναζητώντας την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη, αλλά δεν μπορούσε να βρει αυτό που χρειαζόταν. «Ο γιατρός μου είπε, πηγαίνετε στην Ευρώπη, πηγαίνετε στη Γερμανία».
Τελικά, ο Αλσακάλ άρχισε να σκέφτεται: γιατί όχι; Πολλοί άλλοι άρχιζαν, ήδη, να κάνουν το ίδιο ταξίδι στο έλεος των λαθρεμπόρων με σαπιοκάραβα, εκείνος προτίμησε να κολυμπήσει.
Δεκατέσσερις ώρες μετά έφθασε στην Κάλυμνο «ένα σκάφος του λιμενικού μας μάζεψε πριν φτάσουμε στην παραλία» λέει.
«Προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε ότι ήμασταν από τη Συρία, αλλά δεν μιλούσαμε αγγλικά ή ελληνικά. Ήταν τόσο μπερδεμένοι όλοι».
Από εκεί πήγε στην Αθήνα, όπου σχεδίασε αμέσως το ταξίδι του στη Γερμανία, αλλά η προσπάθεια να φτάσει στην Ευρώπη ήταν πιο δύσκολη από ό, τι αναμενόταν.
Τους επόμενους 18 μήνες βρέθηκε να κοιμάται στους δρόμους της Αθήνας, μετά γύρισε πάνω από τρεις φορές πίσω από τα σύνορα με την ΠΓΔΜ και όταν έφτασε τελικά στη Γερμανία, η αίτησή του για άσυλο αναστάλθηκε προσωρινά γιατί κατηγορήθηκε ότι είναι μέλος του Ισλαμικού Κράτους.
Στις αρχές του 2016, απογοητευμένος από τις δυσκολίες της ζωής που βρήκε σε μια αφιλόξενη ήπειρο σκέφτηκε και αποφάσισε να προσπαθήσει να πάει σπίτι του στη Συρία. Επέστρεψε στην Ελλάδα.
Τότε η Λέσβος ήταν στο επίκεντρο της κρίσης των προσφύγων. Χιλιάδες πρόσφυγες κάθε μέρα έφταναν στις ακτές της πριν από την έναρξη της συμφωνίας της ΕΕ με την Τουρκία.
«Μιλούσα τη γλώσσα τους, ήξερα τον πόνο τους, ήξερα τι προσπαθούσαν να βρουν» λέει ο Αλσακάλ. «Εργαζόμουν εθελοντικά στη Γερμανία. Έπρεπε να βοηθήσω και εδώ».
«Έβλεπα ότι ορισμένες ΜΚΟ, δεν γνώριζαν πώς να διαθέσουν τα χρήματα, διαφωνούσαν με το πώς πρέπει να κάνουν τα πράγματα. Ήθελα να είμαστε πια εμείς μόνοι μας να είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας» τονίζει.
Κατέθεσε τα χαρτιά για να ξεκινήσει τη δική του ΜΚΟ στις αρχές του χρόνου.
Δύο μήνες αργότερα, ο «Πρόσφυγας για τους Πρόσφυγες» ήταν πλέον γεγονός στη Λέσβο.
Πηγή: Independent, Inside Out Border
