Μιχαήλ Δουκάκης: “Δεν έφυγα ποτέ από τη Λέσβο”

 Μόλις το “Όχι” του δημοψηφίσματος έγινε “yes of course” αποφάσισα πως χρειάζομαι αλλαγή ψυχολογίας και θέλω να γνωρίσω πώς είναι ο κόσμος πέρα από τα ελληνικά σύνορα. Θέλω επίσης να εξελίσσομαι, να βελτιώνομαι. Πέρα από τις ομορφιές της Ελλάδας θέλω να γνωρίζω και να υιοθετώ και ό,τι άλλο καλό έχουν να προσφέρουν οι άλλες χώρες στον τρόπο σκέψης και στην τέχνη μου. Αγαπώ την Ελλάδα και τους υπέροχους ανθρώπους της, που συναναστρέφομαι όποτε είμαι εκεί και έχω ανάγκη να διαβάζω και να βλέπω μόνο θετικές εξελίξεις. Την πονάω, την πιστεύω και την διαφημίζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες και ό,τι θετικό βλέπω το διογκώνω. Όπως τα κανάλια διογκώνουν τον πόνο και τη δυστυχία, έτσι κι εγώ κάνω το ακριβώς αντίθετο! Υποστηρίζω και να μιλώ κυρίως για τις θετικές αλλαγές που συμβαίνουν. Απέναντι στον φόβο και την τρομολαγνεία θέλω προτάσσω την ομορφιά και την αγάπη.  Η περιπλάνηση εκτός της ασφάλειας που μου παρέχει η χώρα και η γλώσσα μου, με βοήθησε αρκετά.

Νιώθω το τελευταίο διάστημα πως έχει αλλάξει σημαντικά η κοσμοθεωρία μου. Δεν ελκύομαι πλέον από το σύνδρομο της Μητέρας Τερέζας. Δεν θέλω πια να προσπαθώ να βοηθήσω και να αλλάξω ανθρώπους και νοοτροπίες που δεν αλλάζουν, είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό. Προτιμώ πλέον να βελτιώνω τον εαυτό μου και να προχωρώ μαζί με όσους έχουν παρόμοιες ανησυχίες με εμένα και θέλουν να είναι θετικές δημιουργικές δυνάμεις. Ανασφάλειες, ζήλεια κι αλληλοσπαραγμός θέλω να μένουν έξω από την δική μου ζωή.

Από το 2015 ξεκίνησε αυτή μου η περιπλάνηση. Ταξίδεψα αρκετά και έζησα για περίπου 1,5 χρόνο στο Λονδίνο. Εκεί, ενώ παρακολουθούσα μαθήματα υποκριτικής κινηματογράφου και έπαιζα σε ταινίες μικρού μήκους, μου ανακοίνωσαν οι καθηγητές πως εγώ και μία κοπέλα, -ανάμεσα σε 5000 Άγγλους που δίνουν εξετάσεις κάθε χρόνο-, περνάμε ως εξαιρετικά ταλέντα στο εθνικό θέατρο νέων Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό, συνειδητοποίησα αργότερα, πως ήταν μεγάλη επιτυχία καθώς από αυτά τα 5000 άτομα, που περνάνε ακρόαση, επιλέγουν περίπου εκατό κάθε χρόνο. Ολοκλήρωσα με επιτυχία την εκπαίδευση μου εκεί κι έτσι έγινα επίσημα μέλος του εθνικού θεάτρου νέων Αγγλίας. Έπαιξα θέατρο, άρχισα να αγαπώ περισσότερο τον κινηματογράφο, έκανα ταινίες μικρού μήκους, σκηνοθέτησα παραστάσεις, μέχρι που ήρθε άλλο ένα δημοψήφισμα, αυτήν την φορά στο Ηνωμένο Βασιλείο! Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και έχει προκαλέσει έντονες αναταράξεις, οι οποίες φαίνεται πως θα συνεχιστούν για μερικά χρόνια ακόμη και μάλλον θα χειροτερέψουν. Έτσι αποφάσισα να έρθω στην Αμερική.

Η νέα μου ρότα όμως δεν είναι μόνο η Αμερική. Είναι μια γενικότερη αλλαγή φιλοσοφίας. Η νέα πορεία είναι να είμαι πολίτης και καλλιτέχνης της γης. Τους τελευταίους μήνες ζω στην Αμερική και πιο συγκεκριμένα στο Los Angeles, στην καρδιά του Hollywood. Αυτήν την στιγμή όμως με πετυχαίνεις στο Dubai. Πολίτης της γης λοιπόν.

  

Δεν θα έλεγα πως γυρίζω στη Λέσβο, καθώς δεν νιώθω πως έφυγα ποτέ. Φροντίζω κάθε χρόνο να περνάω μερικούς μήνες σε αυτό το πανέμορφο νησί και να μεταφέρω εκεί, σε όσους αγαπούν τις τέχνες, ό,τι πιο θετικό αποκομίζω κάθε φορά από όλα αυτά τα ταξίδια.

Ολοκλήρωσα πριν λίγες μέρες το σενάριο που έγραφα για μία ταινία και τώρα ξεκινάμε τη διαδικασία μετάφρασης.

 Τον Ιούλιο θα είμαι στην Αθήνα καθώς με επέλεξε για το σεμινάριο υποκριτικής του ο Ανδρέας Μανωλικάκης, ένας σπουδαίος καθηγητής και πρόεδρος του μεταπτυχιακού στο “Actors Studio” της Νέας Υόρκης και είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να είμαι εκεί.Τον Αύγουστο θα προσπαθήσω να είμαι στη Λέσβο, για τα δωρεάν θεατρικά παιχνίδια που κάνω κάθε χρόνο για παιδιά (από 6 έως 15 ετών) και να ανεβάσουμε μαζί παράσταση.

Μια ακόμη επιθυμία μου είναι να παίξω σε όλη την Ελλάδα μια παράσταση μου που μεταφέρεται εύκολα και είχε μεγάλη επιτυχία όπου κι αν παίχτηκε μέχρι τώρα.Τέλος, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια ελπίζω πως θα ολοκληρώσω ένα μεγάλο project που στόχο έχει την καλλιτεχνική και πνευματική ανάπτυξη των νέων. Θα ξεκινήσει από τη Λέσβο κι ελπίζω να επεκταθεί σε πολλές περιοχές της χώρας. Ίδωμεν.

  

Ό,τι κατάφερα ως τώρα, το πέτυχα με τις δικές μου δυνάμεις. Ως  αυτοδημιούργητος. Το λέω αυτό για να εξηγήσω πως δεν ένιωσα ποτέ πως υπάρχει αυτό το περιβάλλον. Πουθενά! Πάντα το δημιουργούσα μόνος μου. Άρα δεν νιώθω πως είναι θέμα χώρας.Στα θετικά της Αμερικής θα προσθέσω το γεγονός πως έχει την καρδιά του κινηματογράφου και τη μεγαλύτερη βιομηχανία θεάματος. Γενικά λειτουργώ πολύ διαισθητικά και δεν ξέρω μέχρι που θα φτάσει το περιβάλλον που φτιάχνω εκεί, αλλά προς το παρόν το απολαμβάνω.Υπάρχει επίσης ένα ζήτημα μ’ εμένα. Θες πες το “πολυτέλεια”, θες πες το “τρέλα”. είμαι πολύ επιλεκτικός και παίρνω την υποκριτική πολύ στα σοβαρά (ίσως και τη ζωή και τους ανθρώπους εν γένει). Θέλω να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και με τις αξίες που έχω πάρει από την οικογένειά μου και από τον πολύ στενό φιλικό μου κύκλο. Προτιμώ λοιπόν να κάνω λίγα και καλά και να έχω πάντα την υποκριτική σε βάθρο, παρά να κάνω πολλά και “μσα και μσοκούτελα”, όπως λέει ο παππούς και η γιαγιά μου. Και το σημαντικότερο είναι να είμαστε καλά μέσα μας, να είμαστε ικανοποιημένοι και πάντα να περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που θέλουν το καλό μας και χαίρονται με την επιτυχία μας.