Από το προφίλ του Νικήτα Κανάκη, προέδρου των “Γιατρών του Κόσμου”, “ξεσηκώσαμε” αυτή την μικρή ιστορία που αξίζει να διαβαστεί…
“Κάθε φορά που ξεκινούν οι πανελλαδικές θυμάμαι την ιστορία του Παναγιώτη-του άλλαξα τότε το όνομα για να μην τον φανερώσω άθελα μου-. Οι πιο παλιοί φίλοι μου εδώ στο facebook σίγουρα θα την θυμούνται γιατί την είχα ξαναμοιραστεί μαζί τους. Είναι μια από κείνες τις ιστορίες που θέλεις δεν θέλεις –τουλάχιστον εμένα- σου «γρατσουνάνε» την ψυχή.
Ο Παναγιώτης άνοιξε πλέοντα φτερά του και πέταξε. Και καλά έκανε. Είναι ένα από εκείνα τα νέα παιδιά που μετά τις σπουδές του έφυγε από την χώρα και δοκιμάζει τις δυνάμεις του μακριά από την πατρίδα με πολύ αγώνα με πολύ κόπο και με πολλά όνειρα. Είναι ένα από κείνα τα παιδιά που χρόνια μετά θα μας κάνουν περήφανους και θα λέμε με καμάρι για τους σπουδαίους “Έλληνες της διασποράς”. Όχι ο Παναγιώτης ούτε «πρόδωσε» κανέναν, ούτε ξέχασε τίποτα, ούτε έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Και επειδή ξέρω ότι θα διαβάσει αυτό το σημείωμα, θέλω να του ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους όλων, αν εμείς οι μεγαλύτεροι λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω. Να ξέρει πως δεν την εννοούμε και πως σεβόμαστε – ο καθένας με τον τρόπο του- τον αγώνα που κάνουν όσοι ξενιτευτήκαν
Σαν τον Παναγιώτη είναι πολλά, πάρα πολλά παιδιά . Χωρίς πολλά μέσα, χωρίς μεγάλες δυνατότητες, με μετρημένες ευκαιρίες. Όλοι μας ξέρουμε κάπου έναν Παναγιώτη που απόψε κάνει την τελευταία επανάληψη σε κάποια καμαρούλα. Ας μην ξεχνάμε πως κουβαλάει στις πλάτες του απόψε παραμονή των εξετάσεων όχι μόνο τα δικά του όνειρα, αλλά και τις προσδοκίες, τις ελπίδες των δικών του. Και αυτά βαραίνουν -σας διαβεβαιώ – πολύ παραπάνω. Το καθένα από αυτά τα παιδιά άσχετα από το τι θα καταφέρει αξίζει το μεγαλύτερο σεβασμό μας.
Νοιώθω την ανάγκη να αφιερώσω σε κάποιον αυτή την ιστορία – που σε κάποιο βαθμό είναι και η δική μου ιστορία-. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να της πώ ευχαριστώ. Ας το κάνω σήμερα δημόσια έστω και με αυτό τον παράξενο τρόπο. Πρίν λίγη ώρα με ένα μήνυμα μου υπενθύμισε γιατί είναι πάντα η αγαπημένη μου δασκάλα. Διορθώνοντας μου με τον τόσο τρυφερό κι ευγενικό της τρόπο ένα ορθογραφικό μου λάθος.
Αν σήμερα μπορώ να γράφω και να μιλάω καλά ελληνικά και να εκφράζομαι σωστά το χρωστάω αποκλειστικά σε αυτή. Που πίστεψε, καθοδήγησε και ενέπνευσε ένα ντροπαλό και άγαρμπο έφηβο με περιορισμένες ευκαιρίες και δυνατότητες τότε, που έβλεπε στην εφηβεία του τον κόσμο σα βουνό. Και που τον έμαθε να τολμά να πιστεύει να ονειρεύεται να διεκδικεί, αλλά και να μην αδικεί.
Αγαπημένη μου καθηγήτρια Φρόσω Μόρφυ σε ευχαριστώ…
“…Σήμερα το πρωί πήρα ένα μήνυμα. . Εγραφε «αρχίζουν σήμερα οι πανελλαδικές. Κάθε τέτοια μέρα σε θυμάμαι. Σε ευχαριστώ…»
Ηξερα ποιός το έστειλε και ας μην έγραφε όνομα. Tον πρωτογνώρισα πριν κάποια χρόνια. Τον είχε φέρει η μάνα του από την άλλη άκρη της Αθηνάς στο ιατρείο μου για τα χαλασμένα δόντια, γιατί της είχαν πει πως είμαι “καλός άνθρωπος”. Μπήκα στο νόημα σχεδόν αμέσως. Μια φτωχή γυναικούλα που σφουγγάριζε σκάλες και ένας εργάτης πατέρας με σκόρπια μεροκάματα. Επέμενε να με πληρώσει κανονικά. Έβγαλε από ένα πλαστικό πορτοφολάκι τυλιγμένα παλιοκαιρισμένα πεντάευρα “συγγνώμη που είναι έτσι, αλλά να όπως τα μάζευα σιγά”. Τα πιο καθαρά και όμορφα χρήματα που έχω ποτέ πάρει στη ζωή μου.
Μου άρεσε το παλληκαράκι και οι τρόποι του, ίσως γιατί μου θύμιζε πολύ τον εαυτό μου. Ντροπαλό και αδέξιο, ονειροπόλο και ευγενικό, ατσούμπαλο και χοντρουλό, με πρόσωπο γεμάτο με τα σημάδια της εφηβικής ακμής και ψυχή πρόωρα γεμάτη ένοχες.
Άρχισα να μίλα περισσότερο μαζί του όσο η θεραπεία εξελισσόταν. Άρχισε να μου ανοίγεται και τόσο περισσότερο ένοιωθα πως έβλεπα την εφηβεία μου στον καθρέφτη. Εξαίρετος μαθητής που παράλληλα προσπαθούσε μονάχος του να μάθει αγγλικά-που λεφτά για φροντιστήρια-. Ένα λεξικό ήταν το πρώτο που του χάρισα και το δέχτηκε με ενθουσιασμό.
Μην τα πολυλογώ συνδέθηκα με την οικογένεια. Όσο μπορούσα πιο διακριτικά προσπαθούσα να βοηθάω. Ένα πρόβλημα υγείας έκανε τα μεροκάματα πιο σπάνια και ακόμα και το πολύ βασικά πιο δύσκολα. Πάντα όμως με αυτή την ιδιαίτερη αξιοπρέπεια των ανθρώπων του μεροκάματου που σε σκλαβώνει.
Όταν είχε έρθει η ώρα της πενθήμερης ο μικρός πικράθηκε αλλά δεν είπε λέξη. Δεν ήθελα που να πάρει, να χάσει όπως εγώ την ομορφότερη ανάμνηση του λυκείου. Όταν του έβαλα τα λεφτά της εκδρομής στην τσέπη αρνήθηκε με πείσμα. Επεμεινα”Ρε συ, άσε τις βλακείες, δεν είναι δικά μου, μάλλον το ξέχασες που η μανά σου μου έδινε από τότε τα πεντάνευρα να τα φύλαξη για την εκδρομή. Τι θέλεις να την στενοχωρήσεις. Άσε που αμέ δεν πας θα μας την φάει τη Μαιρούλα ο φιόγκος ο Διονύσης και μετά θα σε πλακώσω στις φάπες”…
Αχάραγα την πρώτη μέρα των εξετάσεων χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η μανά του “Συγγνώμη για την ενόχληση, αλλά να ζήτησε να σας μιλήσει, είναι κάπως…”
Ήξερα τι θα ακούσω. Το είχα ζήσει σχεδόν τριάντα χρόνια πριν την πρώτη μέρα των πανελληνίων νωρίς το πρωί. Το βάρος του μαθητή του είκοσι που όλοι περίμεναν να σαρώσει, οι προσδοκίες των δικών μου να αξιωθώ αυτό που δεν μπόρεσαν αυτοί, η επίγνωση πως αν δεν τα καταφέρω τα οικονομικά μας δεν επέτρεπαν άλλες εναλλακτικές, το διάβασμα τόσων ημερών, με είχαν κάνει να λυγίσω και να ξεσπάσω σε ένα τρομαγμένο βουβό κλάμα και μια άρνηση να πάω. Δεν έπρεπε να περάσει το ίδιο. Τον πηρά μονότερμα πριν καν πει κιχ…
“Ρε συ μπαγάσα δεν έχεις τον Θεό συγκαλά την δούλεψες τη μανά σου προικιάτικα ότι και καλά είσαι αγχωμένος. Δεν ντρέπεσαι ρε, να παριστάνεις ότι φοβάσαι? Τι είπαμε πως θα κάνουμε σήμερα?” Άκουσα ένα γέλιο
“θα τους πάρουμε τα σώβρακα”
“Ε άιντε ξεκινά και τα περιμένω και σιδερωμένα.”
Στον φιλαράκο μου τον Παναγιώτη, και σε κάθε Παναγιώτη που σήμερα στη μυλόπετρα των εξετάσεων παλεύει τα όνειρα του καλό αγώνα!!! …»
υ.γ . ο Παναγιώτης σάρωσε στις εξετάσεις και μπήκε από τους πρώτους στη σχολή που ονειρευόταν. Σπούδαζε και δούλευε ντελιβεράς συντηρώντας πιά και τους δικούς του. Και τώρα πιά τελοιόφοιτος ετοιμάζεται να φύγει με υποτροφία.
Ένα χρόνο μετά είχα βρεί κάτω από την πόρτα ένα φάκελο. Με μερικά χαρτονομίσματα και ένα λιτό σημείωμα. « Φυλαξέ τα. Ολο και κάποιος θα έχει να πάει πενθήμερη…»
Καλό σας βράδυ!
