Η απόσταση από τη Συρία μέχρι τη Γερμανία φτάνει τα 3.700 χλμ. Οι διωγμένοι από τον πόλεμο πρόσφυγες αναγκάζονται να ταξιδεύουν επί εβδομάδες, ορισμένες φορές μάλιστα μήνες, ακολουθώντας άκρως επικίνδυνες διαδρομές. Περπατώντας κατά μέσο όρο 20χλμ. τη μέρα, μια παρέα “τυχερών” παιδιών,- όπως λένε στο μανιφέστο τους-που έχουν γεννηθεί στο Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Βαρσοβία αποφάσισαν να κάνουν μια μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας παίρνοντας τον προσφυγικό δρόμο αντίστροφα.
Έτσι από τις 26 Δεκεμβρίου τα μέλη του “Civil March for Aleppo” που έχουν διασχίσει ήδη εννέα χώρες έφτασαν το Σάββατο στη Λέσβο με σκοπό να συνεχίσουν από εδώ την πορεία τους. “Βρισκόμαστε στον δρόμο έξι μήνες μου λέει η “ψυχή» της προσπάθειας, η Πολωνέζα δημοσιογράφος που κατοικεί στη Γερμανία, Άννα Άλμποτ, η οποία μάζεψε 15.000 ευρώ σε δωρεές για να ξεκινήσει την προσπάθεια. “Από το Βερολίνο περάσαμε στην Τσεχία και από εκεί στην Αυστρία, Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, Βοσνία Ερζεγοβίνη, ΠΓΔΜ φτάνοντας τον Μάιο στην Βόρεια Ελλάδα. Δεν ήμασταν καν φίλοι μεταξύ μας. Δεθήκαμε στον δρόμο” μου λένε από το Mosaik όπου βρίσκονται για να προσφέρουν όπου μπορούν.
“Αυτό το διάστημα περιμένουμε να μας δοθεί μια επίσημη άδεια ώστε να διασχίσουμε την Τουρκία με ασφάλεια. Όσο είμαστε στη Λέσβο θα θέλαμε να βοηθήσουμε όσο και όπου μπορούμε.Σκοπός μας είναι να φτάσουμε στο Χαλέπι τον Σεπτέμβρη. Το ταξίδι είχε αρκετές δυσκολίες αλλά εμείς είμαστε “τυχεροί”. Γεννηθήκαμε στο σωστό σημείο του πλανήτη. Το θέμα είναι αυτοί οι άνθρωποι που υποφέρουν από τον πόλεμο. Γι αυτούς περπατάμε. Στον δρόμο μας έχουν περπατήσει μαζί μας χιλιάδες άνθρωποι. Άλλοι μας ακολούθησαν για λίγο ή πολύ. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους που δεν γνωρίζεις να συντάσσονται με το σκοπό μας”.
Σήμερα στις 6μ.μ. οι Civil March for Aleppo θα περπατήσουν συμβολικά από τη Μόρια ως την Πλατεία Σαπφούς περνώντας από το Κέντρο Φιλοξενίας του Καρά Τεπέ και τον χώρο του “One happy Family”.
Όπως αναφέρουν στο μανιφέστο τους, είναι πλέον ώρα οι πολίτες της Ευρώπης να αναλάβουν δράση και να σταματήσουν απλώς να βλέπουν από τις τηλεοράσεις και τους καναπέδες τους γράφοντας στα κοινωνικά δίκτυα πόσο άσχημα αισθάνονται με τα όσα τραγικά βλέπουν στο Χαλέπι και στην υπόλοιπη Συρία.
ανικές πόλεις από τις οποίες πέρασαν.
«Πραγματοποιούμε αυτή την πορεία για να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και να συζητήσουμε μαζί του για το τι συμβαίνει στη Συρία.
Επίσης, θέλουμε να δημιουργηθεί η δυνατότητα για προσωπικές συναντήσεις και ανταλλαγή εμπειριών ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετικές χώρες και προελεύσεις, πολλοί από τους οποίους έχουν προσωπικά βιώματα από τη φρίκη του πολέμου.
Αυτή τη στιγμή συλλέγουμε προσωπικές ιστορίες τις οποίες διαβάζουμε στα διάφορα μέρη από τα οποία περνάμε.
Δεν είναι τόσο σημαντικό να σας μιλήσω για την προσωπική εμπειρία μου, αλλά είναι κάτι σαν ένα προσκύνημα προς τιμήν των ανθρώπων που έτρεχαν για να ξεφύγουν, για να φτάσουν σε κάτι καλύτερο, αλλά από την ανάποδη κατεύθυνση. Γι’ αυτούς ήταν μια μάχη για τη ζωή και την αξιοπρέπεια.
Εγώ μπορώ να πάω στο σπίτι μου άμα αντιμετωπίσω κάποιο πρόβλημα, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούσαν. Στόχος μας είναι να τιμήσουμε τους εκατομμύρια πρόσφυγες και να κινητοποιήσουμε τη διεθνή κοινότητα να προστατέψει τους αμάχους στη Συρία».
