Κάθε καλοκαίρι διαμαρτυρόμαστε για τη ζέστη και κάθε χειμώνα για το κρύο. Τι πιο φυσικό; Ειδικά για το δικό μας γεωγραφικό πλάτος, είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει ως λαό… γκρινιάρη. Με το δίκιο μας βεβαίως, αφού δεν βρισκόμαστε σε μια …εύκρατη ενδιάμεση κατάσταση για μεγάλο διάστημα. Έτσι το βλέπω, ειδικώς αυτά τα τελευταία χρόνια. Από την παλτουδιά στο αμάνικο και από τη μάχη του πετρελαίου στη μάχη του κλιματιστικού. Λένε πως κι αυτό το καλοκαίρι θα τραβήξουμε τον έρμο μας με τη ζέστη, κάνε κουράγιο, μοναδικέ μου αναγνώστη, να ξεπεράσουμε κι αυτή τη δύσκολη εποχή με τους καύσωνες και τις …θεομηνίες. Τι δήλαδή; Μόνον με το κρύο τις βροχές και τα χιόνια έχουμε θεομηνία; Μη μου πεις ότι λειτουργείς κανονικά με τέτοια ζέστη, γιατί θα σε περάσω για θερμαστή σε ατμόπλοιο. Και επί τη ευκαιρία. Πού θα βρεις την «πλήρη δροσά» για ένα καυτό βράδυ; (Έτσι μου το περιέγραψε ο παλιός συνάδελφος του Λιόστη, άρτι αφιχθείς ακτοπλοϊκώς εξ Αθηνών.) Οικογενειακές οι διακοπές του και μετά το …ζεμάτισμα για τα ναύλα και τη μεταφορά του ΙΧ του, τουλάχιστον απόλαυσε ο δόλιος την «πλήρη δροσά». Λίγοι είναι οι Αθηναίοι στην Αθήνα, ήτοι οι «γκάγκαροι» που λέμε. «Δροσά». Αντιθέτως, πολλοί είναι πανελληνίως, που πίστευαν ότι η άρση του καμποτάζ, να μην υπάρχει, δηλαδή, περιορισμός στο ποιες ναυτιλιακές εταιρείες θα δρομολογούν τα πλοία τους σε όποια γραμμή θέλουν, λόγω ανταγωνισμού θα μείωνε τα ναύλα. Φάτε ελεύθερη αγορά, τώρα, ρε κορόϊδα… «Φωτιά στα μπατζάκια μας». Φωτιά και στον εσωτερικό τουρισμό, φωτιά και λόχη στον …κλιματισμό της άγονης γραμμής με το πρώην δικό μας πλοίο, της πρώην δικιάς μας εταιρείας. Αυτοί δεν είχανε «δροσά».
Καλοκαίρι του Διονύση, «με το ρόγχο του αιρ κοντίσιον μεσημέρι…» τη Δεή μας ξεπουλάνε κάτι …γέροι.
«Όλο πίσα και κατράμι …καλοκαίρι…» Βγήκε η απόφαση να στρωθούνε κάτι δρόμοι, ας είναι καλά ο απερχόμενος Δήμαρχός μας, τώρα που το υλικό δουλεύεται πιο άνετα. (;)
«Καλοκαίρι… με τα φρούτα στο πανέρι…» Αν έχεις φρούτα, τόλμησε να τα αφήσεις στο πανέρι, με τέτοια ζέστη. Κομπόστα θα τα βρεις. Αν έχεις, λέμε…
«Καλοκαίρι… μια οσμή νεκροθαλάμου… καλοκαίρι…» Εμ, βέβαια, αφού ακόμα έχουμε τον ίδιο Δημοτικό Διαχειριστή, με κάδους ανοιχτούς θα το περάσουμε. Για να δούμε, τι θα γίνει με τη νέα Διαχείριση… Αξίζει που αγοράζουμε το καπάκι με τον κάδο ή σπαταλάμε χρήμα για κάτι που δεν χρησιμοποιείται;
Καλοκαίρι… και πήγε νεοεκλεγείς Δημοτικός Σύμβουλος το παιδί του να βολτάρει στη μαρίνα «μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη» αλλά η ψυχρολουσία «νάιν, φερμπότεν» ή καλύτερα «γιόκ» ήρθε από το προσωπικό της …μάντρας. Μα αφού την πουλήσαμε σε ξένους, τι να περιμένουμε; Σε λίγο που θα μας οξωπετάξουν κι από το πάρκινγκ, να δεις γέλια. Μα αφού είμαστε …χαλβάδες, τι να περιμένουμε…
Από δω και κάτω, μοναδικέ μου, δεν θα εξετάσουμε άλλα φαινόμενα του καλοκαιριού και του «χειμώνα» που έρχεται μέσα στις ψυχές μας. Όποιος δεν έχει μυαλά, έχει …μπελάδες.
Στο ινσπέξιον αυτό θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα του θορύβου στο οικιστικό περιβάλλον. Ειδικότερα θα πρέπει να σκεφτούμε πάνω στο θόρυβο της εποχής που διανύουμε, τον καλοκαιρινό θόρυβο. Άνθρωποι είμαστε… βαβούρα κάνουμε… Υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα χωρίς θόρυβο; Γιατί; Μήπως και τα ζώα, πίσω πάνε; Αυτά, όμως, τα καημένα ό,τι κάνουν με τη φυσική τους φωνή, ενώ εμείς, ου… Μέσα στους οικισμούς, όπως η πόλη της Μυτιλήνης και κάθε χωριό του νησιού, η κυκλοφορία, οι εργασίες, η ψυχαγωγία, ακόμα και «ο ρόγχος των αιρ κοντίσιον», όταν τελούνται σε λογικό πλαίσιο, δημιουργούν ένα «βόμβο μελισσιού» (τρομάρα μας, μάλλον κηφηναριού, θα έλεγα), που οι ειδικοί ονομάζουν επίπεδο θορύβου. Αυτό το επίπεδο που το χειμώνα είναι κάπως υποφερτό, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν τα παράθυρα είναι ανοιχτά, γίνεται ας πούμε ανεκτό, έστω και δυσανασχετώντας προς το γείτονα ή τους συμπολίτες που μας …ενοχλούν, ενώ εμείς δεν ενοχλούμε κανέναν… Ναι, καλά. Ο καθένας με την ώρα του, γίνεται ο δυνάστης του πλησίον, αλλά εφόσον δεν είμαστε ερημίτες και ζούμε ο ένας πάνω στον άλλον …έτσι είναι. Τι να κάνουμε; Μοναστήρια θα γίνουν οι πόλεις και τα χωριά; Τώρα, θα μου πεις, μοναδικέ μου, υπάρχουν οικισμοί που χαίρεσαι να ζεις, να κοιμάσαι και ν’ απολαμβάνεις ησυχία (μάλλον στο εξωτερικό θα αναφέρεσαι… γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε απο γεννησιμιού μας σαματατζήδες). Ε, και αυτή η ησυχία είναι ένα γνώρισμα της καλής ποιότητας ζωής, όπως καταλαβαίνεις. Μπορούμε να την πλησιάσουμε;
Διαβιούμε, επιβιώνουμε, μέσα στις ανθρώπινες κυψέλες (άντε πάλιιιι…) και προσπαθούμε Να Ζήσουμε, άλλος σεβόμενος τον συνάνθρωπό του και άλλος γράφοντάς τον στα παλαιότερα των… σανδαλίων του, καλοκαίρι γαρ. Αυτό όμως που είναι απαράδεκτο και απάνθρωπο, κάτι παραπάνω από θόρυβος, είναι η ηχορύπανση. Αυτή η τυραννία, που παράγεται από άνθρωπο εις βάρος άλλων ανθρώπων, ορίζεται ως «ο υπερβολικός και ενοχλητικός περιβαλλοντικός θόρυβος, που προκαλείται από τον άνθρωπο, τα ζώα ή από μηχανές και διαταράσσει τη δραστηριότητα ή την ισορροπία του ανθρώπου και τη ζωή των ζώων» (για να κάνουμε και μία αντιγραφή επικόλληση από τη Βικιπαίδεια). Υπερβολικός και ενοχλητικός. Πολύ ενοχλητικός μάλιστα, αν σκεφτεί κανείς πως αυτός που τον παράγει, πολλές φορές το κάνει επίτηδες για να ενοχλήσει, να αξαγριώσει ή να βασανίσει τον συμπολίτη του. Ο ψυχολογικός φόρτος, επιπλέον, από την εσκεμμένη και απάνθρωπη ηχορύπανση, μεγαλώνει αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η κατάσταση δεν βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου, των χρόνων, των δεκαετιών …και βάλε. Αντιθέτως, γίνεται χειρότερη και πιο πολύπλοκη, χάρη στην αυξανόμενη …γαϊδουριά των θορυβούντων και την αβελτηρία ή την ανικανότητα ή την αδιαφορία των Αρχών. Τι παραδείγματα να σου δώσω, μοναδικέ μου; Εσύ δεν έχεις δει το βλαμμένο που σε αναστάτωνε τα μεσημέρια με την κομμένη εξάτμισή του, να εξελίσσεται σε έναν «γκάου τύπο» με χιλιάρα μηχανή να σε λαχταράει στις δυόμιση από τα μεσάνυχτα; Εσύ δεν μου παραπονέθηκες ότι μετά τις θερινές «ντίσκο» με τα ντούπου ντούπου του άι κιού ραδικιού, η κατάσταση έχει εξελιχτεί σε ένα συνεχές ντουπ ντουπ, που σου διασαλεύει τον καρδιακό ρυθμό; Η κυρία σου δεν διαμαρτύρεσαι συνεχώς για τη μανία των γειτόνων σου να την υποχρεώνουν, θέλοντας και μη, να …παρακολουθεί το Μουντιάλ και μάλιστα …στερεοφωνικά από ένα γύρω; Τι άλλο να πει κανείς για την αναλγησία του ανθρώπου; Έχεις και μερικά μειράκια …παραωριμασμένα… να διεκδικούν τα …δίκια τους. «Τι δηλαδη; να μη διασκεδάσουμε, επειδή μερικά καπή θέλουν την ησυχία τους;» …Και διασκεδάζουν, με κάτι σατανικά υποπροϊόντα, δήθεν μουσική, σε …«μαγαζά» με ανοιχτές πόρτες που γίνονται τα ίδια ηχεία, πολυβολώντας ολόκληρη την πόλη. Δε μου λες, ρε ζόμπι, το καταλαβαίνεις ότι δεν ενοχλείς μόνο τα …καπή με τη …διασκέδασή σου, αλλά και ανθρώπους που το πρωί έχουνε δουλειά, μικρά παιδιά, μαθητές…; Μα δεν φταίς εσύ, ας όψεται η …ανοχή, από όπου κι αν προέρχεται, ακόμα και από όσους πολίτες σε τρώνε στη μάπα, χωρίς να χαλάσουν τον κόσμο να βρεθεί μια λύση. Ας όψεται και ο νομοθέτης, που δεν το έχει υπαγάγει το θέμα στα αυτεπάγγελτα, αλλά ζητάει από τον πολίτη να γίνει …καταδότης. «Αγαπούλα, …την κουκούλα». Τι είπες, μοναδικέ μου; Είναι και οι επαγγελματίες; Άσε με, δεν θέλω να το συζητήσω… Υπάρχει και κάτι που λέγεται κανονισμός, ηχομόνωση, συμμόρφωση με ωράρια, αλλά και κάτι που λέγεται υποκρισία και …δούλεμα. Γιαυτό σου λέω, άσε. Ειδικώς αν ο Δήμος γίνεται …εισοδηματίας, νοικιάζοντας χώρους χωρίς να σκέφτεται σε τι ταλαιπωρία των δημοτών προβαίνει (βλ. Πλαζ ή παλαιότερα στην ίδια τοποθεσία), τι να κάνει η κυρία Γεωργία που έχει κατάκοιτο στο σπίτι; (σιγά μην πω το πραγματικό όνομά της) Κουκούλα; Υπάρχουν ωράρια κύριοι αρμόδιοι ή όχι; Έχεις κι αυτά τα βαμπίρ, που δεν μπορούνε να βγούνε από το φέρετρο πριν τα μεσάνυχτα. Τότε, πόσες ώρες μπορεί να δουλέψουνε τα «μαγαζά»; Δεν πάνε να δουλεύουνε όσο και όποτε θέλουνε, αν έχει ληφθεί μέριμνα να μην ενοχλούν τους υπόλοιπους… Αλλά αυτά κοστίζουν στους επιχειρηματίες… (μπας και μετράει και τίποτις πολιτικό κόστος; Άσε πάλι). Ύστερα έχουμε και το …σχόλασμα των …κολεγίων. Και βγαίνουνε πριν τα χαράματα κάτι πιωμένοι και …φτιαγμένοι …καβαλάρηδες με μηχανές αυτοκινήτου σε δύο ρόδες που αρχίζουν τις γκαζιές, κάτι τετράτροχα ηχεία που συνεχίζουν το …μοίρασμα της …θείας μελωδίας = μηδέν με μπόλικο ντούπου ντούπου… κόλαση μεγάλε… Φασκελοκουκούλωστα, μοναδικέ μου. Το κατάντημα της φυλής, η μπασκλασαρία, …και το κλείσιμο στο φέρετρο μέχρι τα επόμενα μεσάνυχτα. Βυθιζόμαστε και η ορχήστρα του Τιτανικού συνεχίζει να παίζει …ντούπου …ντούπου…
Όσο για τα (εξεπίτηδες) σαματατζήδικα δίτροχα αλλά και για τα όσα παρανομούντα νυχτερινά κέντρα, ο αγαπητός κύριος απερχόμενος Δήμαρχος μερίμνησε να οργανωθεί η κατάσταση, ώστε με τη βοήθεια της Αστυνομίας να εδραιωθεί αίσθημα ηρεμίας και ασφάλειας για τους δημότες, αμήν. Μερίμνησε, επίσης, για το σβήσιμο των βωμολοχιών από το πλάι του Αγάλματος, αφού τις ανακάλυψε μετά από τέσσερις (και) μήνες, όπως είχαμε εκθέσει σε επιΘεώρησή μας (αρχές Μαρτίου). Είναι κι αυτό ένα παράξενο καλοκαίρι, που θα δούμε μετά την αποχώρηση της μπουνάτσας να επικρατεί γαλήνη (αέρα δεν βλέπω). Άλλες ιδέες δεν καταθέτω, όχι τίποτα, αλλά παρά την αγάπη και το σεβασμό, δεν προλαβαίνουμε, αγαπητέ μου, άλλο τετράμηνο (παράταση) δεν μας παίρνει, βλέπεις…
City Inspector
