Αυτό το πολιτικό παιχνίδι του διπολισμού της συντηρητικής δεξιάς από τη μια πλευρά και της αριστεράς και της προόδου από την άλλη, με μεσολαβητή και ακροβάτη το κέντρο μιας κάποιας παράταξης, που επειδή δεν μπορεί να προσγειωθεί στην πολιτική σκηνή και να επιβληθεί στον κομματικό περίγυρο αναγκάζεται να το παίζει κεντροαριστερά και κεντροδεξιά παράταξη, ένα είδους δεκανίκι ανάλογα με το χρόνο που γίνονται οι προεκλογικές κινήσεις και οι κομματικές αναταραχές, έχει κουράσει το λαό ο οποίος έχει καταλάβει, έστω και αργά, ότι αυτά τα σχήματα, αυτά τα ρήγματα, αυτά τα κόμματα εξυπηρετούν και μόνο τους κομματάρχες, τους συνδικαλιστές, τους μιζαδόρους, τους κομπιναδόρους, τους ρουσφετολόγους και τους πάσης φύσεως κουμανταδόρους του συστήματος αλλά όχι το λαό. Για αυτό και είναι διάχυτη, εντυπωσιακά υπαρκτή και μεγάλη η απαξίωση του λαού προς τους πολιτικούς. Μερικοί παρασύρονται από το λαϊκισμό και τη δημαγωγία που λογικό και φυσικό είναι να επηρεάζει φανατισμένους, κομματισμένους, παθιασμένους και αγανακτισμένους πολίτες. Άλλοι πιο ψύχραιμοι και σταθεροί που έχουν κάποια νοημοσύνη, μια πείρα, μια ηλικία, προτιμούν το διπολισμό παρά την αναρχία και τη διαλυμένη κοινωνία και παραμένουν στα κόμματα μη έχοντας άλλη διέξοδο ούτε και έξοδο κινδύνου. Αλλά το σύστημα αυτό μαθηματικά, λογικά και φιλοσοφικά καταρρέει. Το βλέπουμε στην Ευρώπη, το διακρίνουμε καθαρά και ξάστερα στην Ευρωζώνη, το αποτυπώνουμε ψύχραιμα και λογικά στις χώρες του νότου και όπως φαίνονται τα πράγματα, αργά μα σταθερά, αυτό το παιχνίδι, αυτό το σύστημα θα διαλυθεί. Και δεν είναι τυχαίο και δεν το διατυπώνουμε αυθαίρετα. Διότι όποιος βλέπει καθαρά μπορεί να διακρίνει σχεδόν παντού αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη στην οποία ζούμε, πάσχουμε και ελπίζουμε ότι δεν υπάρχουν μονοκομματικές κυβερνήσεις. Υπάρχουν συγκυβερνήσεις. Γιατί όπου ο λαός κατάλαβε ότι ο λαϊκισμός δεν εξυπηρετεί κι ο μονοκομματισμός δημιουργεί κλίκες, φατρίες, πελατειακές σχέσεις, οικονομικά συμφέροντα και εγκλωβισμένο συνδικαλισμό, δίνει με τη ψήφο του το δικαίωμα και σε άλλα κόμματα να έχουν τη δυνατότητα να συγκυβερνήσουν για να μπορέσει το κράτος να έχει καλύτερη αντιμετώπιση και από τους πολίτες και από τους κομματάρχες και από τους συνδικαλιστές που θα είναι περισσότερο διαλλακτικοί και δεν θα φοράνε παρωπίδες.
Και αν πάμε και πιο βαθύτερα ή μακρύτερα στις χώρες του νότου που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της φτώχειας, της μιζέριας και της εγκατάλειψης, γιατί το σωστό είναι ότι τα νούμερα ευημερούν και οι άνθρωποι πεινούν σε αυτές τις χώρες, τότε επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι η λύση είναι μια και μοναδική, όσο και αν φαίνεται διαστημική ή αντιδημοκρατική. Κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή εθνικής σωτηρίας με όλα τα κόμματα να συμμετάσχουν σε αυτή, όλοι να δουλεύουν για το καλό του τόπου, να μην υπάρχουν αντεγγλίσεις, να μην υπάρχουν διαφωνίες, να γίνεται δουλειά και όχι μπλα- μπλα, να έχουν όλοι την ευθύνη για αυτά που κάνουν. Και θα μου πείτε ποια θα είναι η αντιπολίτευση; Ο ίδιος ο λαός. Ο λαός θα κρίνει αν οι πολιτικοί της κυβέρνησης τα πάνε καλά και δεν θα τον δουλεύουν με τροπολογίες που περνούν τη νύχτα για να γίνεται η δουλειά αυτών που τους συμφέρει και ο λαός θα ξεχάσει και τους κομματισμένους συνδικαλιστές και τους φανατισμένους κομματάρχες και τους διαπλεκόμενους ηγέτες και θα γίνεται μια κάποια δουλειά, δουλειά, δουλειά και χωρίς κότσο βασιλιά στο Ελλαδιστάν ή οπουδήποτε αλλού.
Δεν έχουν καταλάβει δυστυχώς ότι οι δεξιοί είναι καμμένοι και οι αριστεροί χαμένοι. Και θα μου πείτε αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, αυτοί δεν το ξέρουν και το ξέρεις εσύ ο δημοσιογράφος της επαρχίας, που είσαι μακράν του κοινοβουλίου, της Ευρώπης και του συστήματος; Εγώ δεν λέω ότι το ξέρω. Εγώ λέω ότι ο λαός τους κατάλαβε και δεν τους παραδέχεται όλους αυτούς που τον δουλεύουν. Το είδαμε στην Ευρώπη- το επαναλαμβάνουμε- το βλέπουμε σταδιακά να γίνεται και στην Ελλάδα στις εκάστοτε εκλογικές αναμετρήσεις, το είδαμε και στον τόπο μας στις πρόσφατες εκλογές που έγιναν και στις δημοτικές και στις περιφερειακές και στις ευρωεκλογές.
Ποιο ρόλο έπαιξαν τα κόμματα, πόση δύναμη είχαν οι κομματάρχες, ποιος πλήρωσε τις εκλογές των δημάρχων, περιφερειαρχών και συμβούλων; Αν τα δούμε όλα αυτά προσεχτικά και ψύχραιμα, ξεκινώντας από τον τόπο μας και ερευνώντας βαθύτερα τα αποτελέσματα της επικράτειας ή των ευρωεκλογών ακόμα, θα δούμε καθαρά και ξάστερα αυτό που λέμε στον τίτλο του κύριου άρθρου. Οι δεξιοκαμμένοι και οι αριστεροχαμένοι προσπαθούν να ορθοποδήσουν με τα δεκανίκια του κέντρου και επειδή ο λαός τους κατάλαβε αρκετά, στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις -πολύ σύντομα- θα δούμε και άλλα κόμματα και άλλα πρόσωπα και άλλα σχήματα αν δεν δούμε πέρα από τις συγκυβερνήσεις και εθνικές κυβερνήσεις όχι μόνο εδώ αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Ε. Ε. Γ.
