Οι παλιοί ασφαλώς θα θυμούνται την ωραία διαφήμιση για το κονιάκ Μεταξά. Ομολογουμένως ήταν ωραία την παλιά εκείνη εποχή. Αλλά άλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν οι διαφημίσεις, άλλαξαν και οι άνθρωποι. Αυτά που άλλοτε γοήτευαν ή συγκινούσαν τους ανθρώπους της τέχνης, της επιστήμης αλλά και τους εργάτες ακόμα, με το σκληρό μεροκάματο του τρόμου, οι νέες εποχές με την παγκοσμιοποίηση, τη διεθνοποίηση της τέχνης, της επιστήμης και της εργασίας ακόμα, της υπερκατανάλωσης, του κοσμοπολιτισμού, του κομματικού συνδικαλισμού και των διαπλοκών πάσης φύσεως και πάσης αποκλίσεως παρέλαβαν τη σκυτάλη και έμειναν οι σελίδες της ιστορίας μόνο για αυτούς που ερευνούν, μελετούν και με την πάροδο των χρόνων που έρχονται και νέα στοιχεία ανακαλύπτουν περισσότερο ή λιγότερο την αλήθεια, η οποία αργά ή γρήγορα επιπλέει γιατί είναι σαν το λάδι. Αρκεί να μην το ρίξεις στη φωτιά αλλά στο νερό.
Αν κάνουμε λοιπόν έναν πολιτικό διακτινισμό και μια μετάλλαξη σκέψης παίρνοντας αφορμή από την ωραία αυτή διαφήμιση, θα δούμε και θα καταγράψουμε ότι μια μέρα σαν τη σημερινή, την 4η Αυγούστου, έγινε η δικτατορία του Μεταξά στην Ελλάδα. Και ακούγοντας κανείς δικτατορία, είτε πολιτική, είτε στρατιωτική, είτε μαύρη, είτε κόκκινη ή και παρδαλή ακόμα, όπως της Λατινικής Αμερικής που γίνονται συχνά πυκνά τέτοιες δικτατορίες με ανεβοκατεβάσματα ηγετών και ταλαιπωρίες των λαών, θα δούμε πέρα από την αρρωστημένη φαντασία των ηγετών και των πρωτεργατών που έχουν την κάλυψη και απόκρυψη (χρησιμοποιούμε στρατιωτική ορολογία) τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό, τη διαφάνεια και την τιμωρία των ενόχων που όλα αυτά συγκινούν και γοητεύουν τα πλήθη γιατί είναι λαϊκίστικα και δημαγωγικά αλλά και τους νοήμονες οι οποίοι τα ανέχονται μη έχοντας τι άλλο να κάνουν σε μια τέτοια κατάσταση.
Η ανάλυση αποδεικνύει στις σελίδες της ιστορίας που καταγράφηκαν μέχρι σήμερα ότι οι δικτατορίες έρχονται όταν η δημοκρατία είναι άρρωστη. Όταν οι ηγέτες πιστεύουν ότι είναι δημοκράτες ενώ στην πράξη καλλιεργούν με την αρρωστημένη φαντασία την φαυλότητα ενισχύοντας την παντός είδους ρουσφετολογία, με τις κομπίνες και διαπλοκές των κουμανταδόρων, δημιουργώντας κλίκες, μαφίες, ομάδες συμφερόντων, με ταμπέλες άνευ σημασίας, αριστεράς ή δεξιάς και με αποτέλεσμα να φουντώνει η αγανάκτηση του λαού που θέλει αλλαγή, που θέλει ανατροπή, που θέλει τιμωρία των ενόχων, που χρειάζεται εργασία, προκοπή, χρήμα για να ζήσει αυτός και η οικογένειά του ειρηνικά, χωρίς μπροστάρηδες, χωρίς κουμανταδόρους και χωρίς αρρωστημένους μιζαδόρους και κομπιναδόρους.
Αυτοί οι δημοκράτες φέρνουν τη δικτατορία σε κάθε χώρα. Οι ανεπρόκοποι. Αυτοί δίνουν το δικαίωμα στους ξένους να ενισχύσουν το φασισμό, τον κόκκινο ή τον μαύρο. Αυτοί καλλιεργούν το κλίμα, ανοίγουν το δρόμο και έρχεται η δικτατορία η οποιαδήποτε (πολιτική, βασιλική, στρατιωτική), η οποία για να επιβληθεί χρειάζεται τη δύναμη των όπλων και τη στήριξη των ξένων. Καμία δικτατορία, ιδιαίτερα σε μικρά κράτη, δεν μπορεί να κυριαρχήσει αν δεν έχει τον στρατό μαζί και την οικονομική και πολιτική στήριξη των ξένων δυνάμεων. Για αυτό και στη σημερινή εποχή θα πρέπει οι νοήμονες κατ’ αρχήν πολίτες αλλά και οι έχοντες και κατέχοντες, πολιτικοί και επιχειρηματίες, να κρατήσουν τις απαραίτητες ισορροπίες και να μη δώσουν το δικαίωμα στους πολιτικούς όλων των εποχών και όλων των παρατάξεων να κάνουν εκτροπή κλίσεως από τη λεωφόρο της Δημοκρατίας. Γιατί αν δημιουργηθούν αυτές οι κλίκες από τους κομματάρχες συνδικαλιστές, τους μιζαδόρους, κομπιναδόρους της εκάστοτε παράταξης ή και του συνασπισμού κομμάτων, τότε η δημοκρατία της δικτατορίας μεταβάλλεται σε δημοκρατία της δικτατορίας ανοίγοντας το δρόμο για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, για έναν ξενόδουλο ηγέτη, για έναν παλαβό πολιτικό, για έναν οποιοδήποτε που καβάλησε καλάμι και νομίζει ότι μπορεί να κουμαντάρει τη χώρα επειδή έχει ιδιοσυγκρασία, νοημοσύνη, πειθαρχία ή φανατισμό.
Δεν δημιουργούνται έτσι απότομα άξαφνα και αναπάντεχα οι δικτατορίες. Υπεύθυνοι και υπόλογοι είναι οι δημοκράτες που δεν γνωρίζουν την αποστολή τους και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Γιατί το είδαμε παντού, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, πως έρχονται και πως φεύγουν οι δικτατορίες. Ξέρουμε και ιδιαίτερα στη χώρα μας όχι μόνο επί Μεταξά αλλά και αργότερα και πέρα από τις δικτατορίες είδαμε και παρακολουθούμε τα λάθη της μεταπολίτευσης πρόσφατα, μετά 40 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967. Δυστυχώς δεν έβαλαν μυαλό οι πολιτικοί. Συνεχίζουν τα ίδια λάθη. Η αγανάκτηση του λαού μεγαλώνει και φουντώνει. Και αν δεν υπάρξει συνεργασία κομμάτων και συνεννόηση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης που δεν πρέπει να στοχεύουν στην εξουσία, στην ανάπτυξη του φανατισμού, του κομματισμού και της μισαλλοδοξίας αλλά στην καλυτέρευση του Έλληνα πολίτη, στη σταθεροποίηση της οικονομίας και στην δύναμη της ευθύνης του κράτους για να υπάρχει σεβασμός και προσοχή από τους εχθρούς και φίλους, μεγάλους και μικρούς τότε το μέλλον θα είναι άδηλο.
Δεν έχουμε φτάσει βέβαια στο σκεπτικό του κ. Πάγκαλου ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί» αλλά εξακολουθούμε να πιστεύουμε εμείς, οι ταπεινοί θνητοί, όσοι είμαστε, ότι μερικοί τα έφαγαν και οι άλλοι πεινούσαν ή δεχόντουσαν ένα ξεροκόμματο.
Αυτά και για τον τίτλο και για το διακτινισμό και για τη μετάλλαξη της σκέψης και για τα αποτυπώματα ή την ιχνηλασία που κάναμε στην ιστορία.
Ε. Ε. Γ.
