Όταν ακούσει κάποιος τη Μαρία Γαλάνη, σίγουρα θα αναρωτηθεί από πού πηγάζει αυτή η μελωδική, βαθιά και ατελείωτη φωνή. Η Μυτιληνιά σοπράνο που έκανε το όνειρο της πραγματικότητα, εδώ στην ακριτική Λέσβο, ονειρεύεται το δικό της μέλλον μέσα από ρόλους όπως η «Μιμή» από την όπερα “LaBoheme” του G. Puccini και άλλους που έχουν σηματοδοτήσει την παγκόσμια λυρική σκηνή. Όσα εμπόδια κι αν βρίσκει στον δρόμο της βάζει μπροστά τον Π. Κοέλιο με τη ρήση του από τον αλχημιστή: « Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το κατορθώσεις»… Σήμερα μας εξηγεί απλά πως ακολούθησε το δρόμο της ψυχής της.
Πότε ανακάλυψες την κλασική μουσική αλλά και τις δυνατότητες σου στο λυρικό τραγούδι;
Μ.Γ: Από τη στιγμή που γεννήθηκα ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο κυρίως αλλά και τη μουσική. Ήμουν τεσσάρων χρόνων όταν οι γονείς μου με ηχογράφησαν να τραγουδώ το υπέροχο κομμάτι του Μίμη Πλέσσα «Η πρώτη μας νύχτα». Και βεβαίως όλη μέρα χόρευα, τραγουδούσα και υποδυόμουν «ρόλους»!
Η μεγάλη μου επιθυμία τότε ήταν να γίνω ηθοποιός κάτι που δεν έγινε όμως. Για κάμποσα χρόνια τα όνειρά μου περί μουσικής και θεάτρου μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Τότε προείχε η οικογένεια! Όταν χώρισα με τον πρώτο μου σύζυγο έγινε επιτακτική η ανάγκη μου να εκφραστώ, έπρεπε να επικοινωνήσω με την ψυχή μου. Κι έτσι μπήκα στην ορχήστρα του Δήμου Μυτιλήνης όπου έμεινα για περίπου 9 χρόνια και μην έχοντας καθόλου γνώσεις μουσικής τότε. Η παραμονή μου εκεί ήταν εξαιρετική εμπειρία γιατί έλαβα μέρος σε πολλές συναυλίες στο νησί αλλά και στο εξωτερικό. (Γιοχάνεσμπουργκ, Κανάρια νησιά, Παγκόσμιο Πανεπιστημιακό Φεστιβάλ Μουσικής στο Μπελφόρ, Β. Γαλλία). Και τότε το 2000, επενέβη η μοίρα η οποία με τη δική μου φυσικά συγκατάθεση με οδήγησε στο λυρικό τραγούδι. Εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη μια ελληνοαμερικανίδα υψίφωνος η οποία δημιούργησε μια σχολή φωνητικής. Στην αρχή ξεκίνησα διστακτικά και λέγοντας στον εαυτό μου ότι θα είναι για λίγο χρονικό διάστημα. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού όμως…
Κι έτσι κάπου εκεί κατάλαβα ότι η κλασική μουσική με μαγεύει, με οδηγεί σε άλλες διαστάσεις, μαγικές. Μου προσφέρει γαλήνη, ηρεμία και είναι σαν να λέμε η θεραπεία της ψυχής μου. Αυτά είναι δώρα ανεκτίμητα. Στην πορεία, κι αφού πια είχα καταλάβει ότι έχω την ικανότητα να τραγουδήσω αυτό το είδος τραγουδιού θέλησα να τελειοποιήσω την τεχνική μου, και έτσι γράφτηκα στο ΩΔΕΙΟ «ΝΙΚΟΣ ΣΚΑΛΚΩΤΑΣ» στην Αθήνα έπειτα από καταταρκτήριες εξετάσεις και ξεκίνησα να πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα για να σπουδάσω. Δόξα το Θεό υπήρξαν άνθρωποι στη ζωή μου οι οποίοι πίστεψαν σε μένα και με στήριξαν ο καθένας με τον τρόπο που μπορούσε.
Το 2010 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, ενώ παράλληλα παρακολουθούσα μαθήματα τραγουδιού στο Μιλάνο. Πραγματοποίησα την πρώτη μου συναυλία το 2011 στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» στην Αθήνα. Έλαβα μέρος σε συναυλίες στη Μυτιλήνη και ιδιαίτερα σημαντική για μένα ήταν η εμφάνισή μου τον Ιανουάριο του 2014 στην Αίγλη Ζαππείου στην εκδήλωση για τα 60 χρόνια των LionsΕλλάδας – Κύπρου. Φέτος το καλοκαίρι είχα προγραμματίσει ένα κονσέρτο στην πρόσφατα ανακαινισμένη Καθολική Εκκλησία της πόλης μας το οποίο διοργάνωσε η Πρόεδρος της Λεσβιακής Παροικίας γνωστή ζωγράφος κ. Καίτη Μεσσηνέζη. Δυστυχώς λόγω κάποιου κωλύματος που προέκυψε η εκδήλωση ματαιώθηκε.
Πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος για το λυρικό τραγούδι στο νησί;
Μ.Γ: Στο νησί υπάρχουν αξιόλογες ομάδες, χορωδίες κυρίως που προσφέρουν ποιοτική δουλειά και παρ’ όλο που αποτελούνται από ερασιτέχνες το αποτέλεσμα είναι επαγγελματικού επιπέδου. Με συγκινεί πολύ η προσπάθεια αυτών των ανθρώπων γιατί το μοναδικό τους κίνητρο είναι η αγάπη και το πάθος για αυτό που κάνουν. Σαφώς για κάποιον που επιθυμεί ν’ ανέβει ψηλά εδώ δεν υπάρχει η δυνατότητα εξέλιξης. Το λυρικό τραγούδι είναι ένα δύσκολο είδος που απαιτεί πειθαρχία, υπομονή, επιμονή, αγάπη, πάθος και εξειδικευμένη γνώση. Πιστεύω ότι κάποιος που επιθυμεί να κάνει καριέρα πρέπει να φύγει στο εξωτερικό διότι υπάρχουν ευκαιρίες που δεν σου δίνονται στην Ελλάδα. Κύρια προϋπόθεση όμως για να πετύχεις στο συγκεκριμένο είδος είναι η απόλυτη αφοσίωση σ’ αυτό. Αφοσίωση σε βαθμό εμμονής.
Παρόλα αυτά όμως η ίδια έχεις δημιουργήσει ένα αξιοπρεπές αριθμό κοινού που σε ακολουθεί σε κάθε σου εκδήλωση. Πως αισθάνεσαι γι’ αυτό;
Μ.Γ: Με συγκινεί πολύ η αγάπη του κοινού και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να παλεύω για τα όνειρά μου. Είναι υπέροχο να νιώθεις ότι σ’ αγαπούν, σου δίνει δύναμη, χαρά, κουράγιο. Ξέρετε, το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη, χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει. Την ώρα που είσαι πάνω στη σκηνή υπάρχει ένα δούναι και λαβείν, μια συνομιλία ανάμεσα στην ψυχή σου και στις ψυχές των θεατών. Τους καταθέτεις την ψυχή σου, και εκείνοι σου δίνουν αγάπη, αποδοχή, δύναμη. Είναι μια σχέση ερωτική! Πρέπει να δώσεις για να πάρεις.
Η γνωστή πλέον ρήση του διεθνούς φήμης συγγραφέα Π. Κοέλιο «Όταν θέλεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το κατορθώσεις» φαίνεται να ισχύει για την περίπτωση σου…
Μ.Γ.: Απόλυτα! Από τότε που συνειδητά πλέον επέλεξα αυτό το δρόμο με τα υπέρ και τα κατά του, με τις δυσκολίες του αλλά και με τις χαρές του, άρχισα να βλέπω ξεκάθαρα πια πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Απίστευτα, συγκλονιστικά γεγονότα βοήθησαν την εξέλιξή μου. Όλοι οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μου, μου πρόσφεραν ένα δώρο που είχε σχέση με την εκπλήρωση των ονείρων μου. Ακόμα και μέσα από δύσκολες καταστάσεις, απογοητεύσεις, αποτυχίες και πόνο έφθασα πιο κοντά στον στόχο μου. Ευγνωμονώ τον Θεό για όλες τις ευλογίες που μου έχει δώσει. Ζω στο ΤΩΡΑ χωρίς να αγχώνομαι για το μέλλον. Είμαι αισιόδοξη, ονειρεύομαι τους στόχους μου μέρα και νύχτα. Νιώθω ευγνώμων για τη ζωή μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που μ’ αγαπούν. Νοιώθω ευγνώμων που ξυπνώ το πρωί και πίνοντας τον καφέ μου μπορώ να κοιτάζω την θάλασσα και να ονειρεύομαι. Και είναι πέρα από σίγουρο ότι όταν θέλεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το κατορθώσεις. Και βεβαίως υπάρχει και η ρήση ενός άλλου σπουδαίου ανθρώπου, συγγραφέα και δασκάλου του NapoleonHill “What ever the mind can conceive, can achieve” που σημαίνει ότι, οτιδήποτε μπορεί να συλλάβει το μυαλό, μπορεί και να το πραγματοποιήσει. Ζωή χωρίς όνειρα και στόχους είναι ζωή χωρίς ζωή…
