H ομάδα του Cinefreaks.gr προτείνει ταινίες που αξίζει να ψάξετε στα βίντεο κλαμπ της γειτονιάς σας
Precious (2009)
Στο Harlem της Νέας Ϋόρκης, η υπέρβαρη Precious, προσπαθεί να βρει μια διέξοδο από την κακοποίηση που υφίσταται στο οικογενειακό της περιβάλλον.Πρόκειται για τη δεύτερη σκηνοθετική δημιουργία του LeeDaniels, ο οποίος είναι γνωστός για την παραγωγή της ταινίας Monster’sBall (2001), που χάρισε στην HalleBerry το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου. Βασισμένη στο βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Sapphire, Push, η ιστορία εκτυλίσσεται το ’87 στο Harlem, γύρω από τη νεαρή Claireece “Precious” Jones, μια 16χρονη έγχρωμη κοπέλα μεγαλωμένη μέσα σε ένα σκληρό, απαράδεκτα ακατάλληλο περιβάλλον. Μετά από βιασμό από τον πατέρα της μένει έγκυος στο δεύτερο παιδί της, και αποβάλλεται από το σχολείο.Το πρώτο της παιδί, αποτέλεσμα της ίδιας γονεϊκής εκμετάλλευσης, πάσχει από σύνδρομο Down και μένει και μεγαλώνει με τη γιαγιά της. Η μητέρα της την κακομεταχειρίζεται, και η Precious δεν έχει κανένα στήριγμα στη ζωή της.
Αμόρφωτη, υπέρβαρη, περιφρονημένη απ’ολους προσπαθεί να ξεφύγει από την κατακερματισμένη πραγματικότητα με τη φαντασία της, το τελευταίο μέσο διαφυγής. Η έφηβη στέλνεται να φοιτήσει σε ένα καταλληλότερο σχολείο, όπου παρακινημένη από τη νέα της καθηγήτρια μαθαίνει από το μηδέν να διαβάζει και να γράφει, και σταδιακά ανακτά την αυτοπεποίθησή της και κάποια ελπίδα για συνεχίσει και να φροντίσει τον εαυτό της και τα παιδιά της.
Θίγοντας κάποια από τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα, η ταινία προβληματίζει και σοκάρει, επικεντρωμένη στα συναισθήματα της πρωταγωνίστριας και στο αδιέξοδο που ο φόβος της προκαλεί. Διακρίνονται κάποιες πιο ανάλαφρες σκηνές, λίγο χιούμορ που φωτίζει στιγμιαία την ατμόσφαιρα, μα καταλήγουν να τραγικοποιούν περισσότερο τις καταστάσεις. Η PaulaPatton (Déjá Vu) και η MariahCarey θα λέγαμε πως εκπλήσσουν σα δραματικές παρουσίες. Η δεύτερη μάλιστα έχει συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν με τον Daniels.
Προς το τέλος, παρακολουθούμε μια πολύ δυνατή συγκινησιακά απολογία της μητέρας για τις πράξεις και τις επιλογές της απέναντι στην Precious, από την ψυχολογικά διαταραγμένη προοπτική της πληγωμένης συζύγου, μοναχικής γυναίκας και αποτυχημένης μητέρας. Το θέμα είναι όμως πως ο θεατής παρακολουθεί μια καθημερινή πραγματικότητα, και όχι πλαστές καταστάσεις. Τέτοιες ακρότητες δυστυχώς συμβαίνουν καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο και ταινίες σαν το Precious τις φέρνουν στην επιφάνεια, όταν όλοι θέλουν να απέχουν προσπερνώντας αδιάφορα αυτά τα συμβάντα. Το Precious έφτασε να συγκρίνεται με το SlumdogMillionaire, καθώς είχε εξαιρετική επιτυχία στο SundanceFilmFestival, ενώ έλάβει πολυάριθμες διακρίσεις ανάμεσά τους τα Όσκαρ Β’ γυναικείου για την Mo’Nique, και Καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.
ΔΑΦΝΗ ΡΑΛΛΗ
Se7en (1995)
Σε μια σκοτεινή και παρηκμασμένη πόλη, ένας κατά συρροή δολοφόνος χρησιμοποιεί τα 7 (εξ’ου κι ο τίτλος) θανάσιμα αμαρτήματα ως αφορμή για τα εγκλήματά του. Δύο ντετέκτιβ, ένα νέος κι ένας βετεράνος προσπαθούν να διαλευκάνουν τα εγκλήματά του και τρέχουν τα προλάβουν τα επόμενα.
Ένα θρίλερ σταθμός, με καταπληκτικό σενάριο που δε σε αφήνει να μαντέψεις τι σου επιφυλάσσει το υπόλοιπο ενώ και η σκηνοθεσία του DavidFincher είναι εξαιρετική. Οι αισθήσεις είναι σε υπερδιέγερση, το ίδιο και το μυαλό. Η -ανώνυμη- πόλη στην οποία λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα, είναι μια πόλη γεμάτη διαφθορά, με καθημερινά φαινόμενα βίας και διαστροφής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια μικρογραφία, ίσως λίγο υπερβολική, της σημερινής κοινωνίας.
Η τρομερή ατμόσφαιρα που μεταδίδει, η νευρώδης σκηνοθεσία, οι θρησκευτικές αναφορές κι η αίσθηση παρακμής παρασύρουν το θεατή στο σκοτεινό σύμπαν της ταινίας, αφήνοντάς του μια εξαιρετική εμπειρία τρόμου, δράσης, προβληματισμού, αγωνίας και έκπληξης.
Όλα αυτά τα στοιχεία χάρισαν στην ταινία υποψηφιότητες για το σενάριο, για το μοντάζ και για τη φωτογραφία σε διάφορα φεστιβάλ και κινηματογραφικές διοργανώσεις. Παρόλα αυτά, κατά τη γνώμη μου αλλά και πολλών άλλων, αδικήθηκε στα Όσκαρ. Βέβαια, το γεγονός ότι τα θρίλερ… “περιφρονούνται” συνήθως στο Hollywood, είναι μια παρηγοριά για τους fan της ταινίας.
Οι ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών, BradPitt και MorganFreeman, είναι αξιοθαύμαστες, όπως και της GwynethPaltrow. Ωστόσο, ο KevinSpacey κλέβει την παράσταση στο ρόλο του κακού.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΜΠΑΚΗΣ
Τα παιδιά της χορωδίας (2004)
Ιδανική ταινία για καλοκαιρινό βραδάκι στο σπίτι. Όχι ταινία εξεζητημένη, όχι ταινία που σε στιγματίζει, αλλά σίγουρα ταινία που θα σε αγγίξει και θα σε συγκινήσει.
Η ταινία ξεκινά με τον καταξιωμένο μουσικό PierreMorhange, τη μέρα της κηδείας της μητέρας του, να αναπολεί τον παλιό του δάσκαλο παρέα με έναν παλιό συμμαθητή του, διαβάζοντας το ημερολόγιό του.
Μεταφερόμαστε, έτσι, στο 1949, σε ένα οικοτροφείο της Γαλλίας για προβληματικά παιδιά, όπου καταφτάνει ένας καινούριος επιστάτης. Παρακολουθούμε, λοιπόν, την εξαιρετική παιδαγωγική μέθοδο, όχι μελετημένη αλλά αυθόρμητη και ειλικρινή, με την οποία ο επιστάτης αυτός αντιμετωπίζει την αρνητική αρχικά υποδοχή του από τους μαθητές, την άκρως αντιπαθητική και αντιπαιδαγωγική στάση του διευθυντή, καθώς και την απάθεια και αδιαφορία των υπόλοιπων συναδέλφων.
Σιγά σιγά καταφέρνει να τους φέρει όλους στα νερά του, να μαλακώσει τους μαθητές, δείχνοντας τους ότι νοιάζεται πραγματικά, να βάλει τα γυαλιά στον διευθυντή του σχολείου μέχρι την τελική του αποχώρηση, να δώσει άλλο κλίμα στις σχέσεις των μαθητών με τους υπόλοιπους συναδέλφους του. Όλα αυτά μέσω της μαγείας της μουσικής, η οποία, όπως επιβεβαιώνει η ταινία, εξημερώνει τα ήθη. Δημιουργεί τη δική του χορωδία, ως πρώην μουσικός, αρχίζει και γράφει μουσική για τους μαθητές του και παρουσιάζει, μάλιστα, τη δουλειά τους στους ευεργέτες του σχολείου.
Στο μεταξύ ξεχωρίζει ένα από όλα τα παιδιά τον γνωστό μας πια PierreMorhange ως το πιο ταλαντούχο, γνωρίζει τη μητέρα του (την οποία και ερωτεύεται) και καταφέρνει παρά την τελική του απόλυση να τον στείλει σε μουσικό σχολείο, για να ακολουθήσει μία πορεία της οποίας την κατάληξη γνωρίζουμε ήδη από την αρχή της ταινίας.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Εντάξει, μιλάμε για μία ταινία εντελώς τετριμμένη και γραφική, άμεση απόγονο άλλων ταινιών κομμένων και ραμμένων πάνω σε εμπνευσμένους εκπαιδευτικούς, όπως Το Έπος του Κυρίου Χόλαντ(1995), Αντίο Ωραία Νιάτα (1969), Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών(1989) κτλ. Όλα παρουσιάζονται σχετικά απλά και εύκολα, βασισμένα σε μία αρχή του τύπου «αν είσαι αληθινός με τα παιδιά θα σ’ αγαπήσουν για πάντα». Δε λέω ότι αυτό είναι απόλυτα λάθος αλλά αν ήταν όλα τόσο ρομαντικά εύκολα οι παιδαγωγοί, οι εκπαιδευτικοί και οι σύμβουλοι θα έσκιζαν τα πτυχία τους εν μία νυκτί.
Το δεύτερο μεγάλο αρνητικό στοιχείο της ταινίας είναι οι επίπεδοι χαρακτήρες. Καμία εμβάθυνση, καμία ψυχολογική προσέγγιση, μόνο καλός-κακός, έξυπνος-βλάκας, ταλαντούχος-ατάλαντος κτλ. Ε, και επίπεδοι χαρακτήρες σημαίνει αισθητή απομάκρυνση από το ρεαλιστικό στοιχείο και πολύ ρομαντική προσέγγιση, σχεδόν συμβολική.
Γενικώς, και λόγω των ανωτέρω η κριτική πρόσληψη δεν ήταν και μνημειώδης. Παρ’ όλα αυτά τις είχε τις υποψηφιότητές της για το βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στην 77η απονομή των Oscar, στην 62η απονομή Χρυσής Σφαίρας κτλ, αν και βραβείο αξιώθηκε να πάρει μόνο από γαλλικούς φορείς.
Αν εξαιρέσουμε τα λίγα αρνητικά της στοιχεία (αν, βέβαια, είναι για όλους λίγα και αδιάφορα) η ταινία είναι καλή. Είναι καλή για το χρώμα της, για την εικόνα της Γαλλίας του ’40, για τις όμορφες φατσούλες που μαθητεύουν στο σχολείο και, φυσικά, για την εξαιρετική μουσική, είτε μιλάμε για μουσική υπόκρουση που συνοδεύει κάποιες σκηνές, είτε μιλάμε για μουσική σε πρώτο πλάνο. Και, φυσικά, είναι και ο τρόπος που τελειώνει η ταινία, (μεγάλο μου κόλλημα και κώλυμα πάντα) που, όσο επιφανειακό ή αφελή και να τον χαρακτηρίσει κανείς, σε αποζημιώνει δίνοντας σου ένα μικρό, ελάχιστο ρίγος συγκίνησης.
Για όσους από σας (μας!) περνάτε, λοιπόν, καλοκαιράκι στο μπαλκόνι σας, είναι μία αρκετά safe επιλογή ταινίας, με το soundtrack –ξαναλέω- να κλέβει την παράσταση. Amusez-vous!
ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΚΑΤΣΙΒΕΛΗ
