Παρόλο που έγινε αρκετό νταβαντούρι με το γιορτάσι που στήθηκε από τα «καλοκαιρινά πουλιά» του Μπητς Στρητ στα Τσαμάκια, δεν αισθανόμαστε …ικανοί να κρίνουμε την «υψηλή τέχνη» των …μουσικών απαυγασμάτων που παίχτηκαν στο Κάστρο, την Πλαζ και τη Φυκιότρυπα. Αυτή η στήλη δεν είναι ούτε μουσικής κριτικής, ούτε ο γράφων έχει σκοπό να τη μετατρέψει σε στέκι …πολιτιστικού κους κους. Γιαυτό, μοναδικέ μου αναγνώστη, σου λέω, δεν θα υπάρξει αξιολόγηση των ηχητικών παρουσιάσεων. Όσο όμως για την εικαστική δημιουργία των φιλοξενουμένων μας καλλιτεχνών και «καλλιτεχνών», θα μπορούσαμε να λέμε για μέρες …και καλά και …καταδικαστικά.
Επίσης, δεν μου πέφτει λόγος να κρίνω, όπως πολλοί συνδημότες μας, το ποιόν του καθενός επισκέπτη του «Παραλία Δρόμος» που έστησε τη σκηνή του στα Τσαμάκια και άφησε τον παρά του στην πόλη, έστω σε πιτόγυρα. Έχω, όμως, έτοιμο ένα «τσεκούρι» (συμβολικό) και μια μπαντανόβουρτσα (πραγματική) και θα σου πω που θα τα χρησιμοποιήσω. Κατ’ αρχάς, τέτοιου είδους πρωτοποριακές εκδηλώσεις δεν τυγχάνουν πλήρους αποδοχής από κατοίκους και επιχειρηματίες. Θέλεις που βλέπουν τις …τσαντήρες, θέλεις που βλέπουν τη ρέμπελη εμφάνιση των επισκεπτών, μερικοί δεν χωνεύουν τους …ζαλικωμένους με τα σακίδια, άλλοι έχουν έτοιμη τη ρετσινιά του …ουσιάκια για κάθε νέο ή νέα, όμως …«ξύδι» …θα τους περάσει… Όπως τους πέρασε στην ιδιαίτερη πατρίδα της Σαπφώς με τις γυναίκες που νομίζουν ότι η Δεκάτη Μούσα ήταν …σαν κι αυτές. Τώρα, εκεί υπάρχει άλλη μία πηγή …συναλάγματος και αλλοίμονό μας αν νομίζουμε ότι θα έχουμε απόδοση στον τουρισμό μόνον από υψηλού επιπέδου επισκέπτες. Ειδικά για το νησί μας, …σωθήκαμε… Και για να σου το υπενθυμίσω, μοναδικέ μου, «χωρίς την πλήρη ποικιλία και ανταπόκριση σε όλα τα ενδιαφέροντα επισκεπτών, τουριστική ανάπτυξη δεν υπάρχει». Ή μάλλον, υπάρχει, αλλά είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Δεν προτίθεμαι, ούτε αυτό να σου το αναλύσω για την ώρα, ούτε να σου εκθέσω την προσωπική μου άποψη για κάθε ένα εικαστικό, τοιχογραφικό δημιούργημα (γκράφιτι, επί το ορθότερον γκραφίτι) των επισκεπτών μας. Ας δούμε όμως, συνολικά το θέμα.
Το φεστιβάλ αυτό, όπως μας πληροφορεί το έντυπο πρόγραμμά του, τελεί υπο την αιγίδα της Περιφέρειας Β. Αιγαίου στο πλαίσιο του προγράμματος «Πέλαγος Πολιτισμού» και του Δήμου Λέσβου στο πλαίσιο του Λεσβιακού Καλοκαιριού, βεβαίως, βεβαίως. Να την προωθήσουν οι Άρχοντες τη συνάντηση αυτή, μάλιστα. Να δώσουμε την ευκαιρία να εκφραστούν καλλιτεχνικώς μέσα στην πόλη της Μυτιλήνης, μάλιστα. Πέραν όλων των όποιων θετικών για την οικονομία και την προβολή του τόπου, θα μας αφήσουν και κάποια ποιοτικά γκραφίτι …όσο να ’ναι. Μάλιστα. Το να δώσουμε όμως «εν λευκώ» την άδεια να …μπογιατιστούν τα ορισμένα ντουβάρια, χωρίς να κατατεθούν οι μακέτες των δημιουργημάτων, αυτό δείχνει ανωριμότητα και έλλειψη ευαισθησίας προς τους Δημότες, από μέρους των Αρχών. Δεν χρειάζεται εξήγηση, μοναδικέ μου, κοίταξε τις φωτογραφίες, κάνε και μια βόλτα, για να δεις και να κρίνεις επιτόπου, από μόνος σου. Ήρθαν στη Μυτιλήνη «τα αηδόνια του γκραφίτι». Καλλιτέχνες τοιχογράφοι, που θα μπορούσανε να δουλεύουν σε διαφημιστικές εταιρείες, να «κάνουν αγγέλους» …και να κονομάνε, μετέτρεψαν μερικούς τοίχους, από άχαρες επιφάνειες σε έργα τέχνης μέσα στην πόλη. Εικόνες θαυμαστές και όχι ακατανόητες χρωματολέξεις, …σαν τρακαρισμένα βαγόνια. Ήρθαν επίσης κάτι μέτριοι και αποτυχημένοι …πασαλείφτες, όπως συμβαίνει σε κάθε τέχνη, με τα αηδόνια της και τα …παγώνια της. Χρώμα με κάθε ευκαιρία, απλώνοντας ένα φτέρωμα ουράς όλο ψυχεδέλεια και από φωνή… κράααααα…. Βγάζοντας εσώψυχα …ουσιοκατάνυξης και αντιγραφής από την παρακμή των υποβαθμισμένων συνοικιών και των γκέτο της παγκόσμιας κακομοιριάς εδώ στο Ιστορικό Κέντρο της Μυτιλήνης, μας …υποχρέωσαν. Επιπλέον και μερικά, καλών μαστόρων, αηδονιών έργα, δεν ταιριάζουν με το τοπικό «κλίμα» και θα έπρεπε να εξεταστούν πριν το ζωγράφισμά τους. Είναι, αδερφέ μου, και ένα όλο σεξουαλικώς ψυχανώμαλα υπονοούμενα, «αρρωστημένο» γκραφίτι στην Αγ. Θεράποντος, που ζητάει …επέμβαση εισαγγελέα. Σε σχολείο και απέναντι από το σύμβολο της πόλης; Ε, Αϊ στο ΓεροΤρίβολο. Στα καθ’ ημάς τώρα: Έστω και μη γνώστες της τέχνης οι αιρετοί, θα μπορούσανε να έχουν μια συμβουλευτική επιτροπή από τοπικούς καλλιτεχνικούς παράγοντες και όχι μόνον. Έτσι, με τις μακέτες θα μπορούσανε να αποφανθούν οι «αρμόδιοι αιρετοί» προς τους φιλόδοξους γκαφιτάδες. Στους μεν πρώτους, πράσινο φως. Στα δε …παγώνια, «ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε, γιατί δεν είναι το στυλ της πόλης μας». Στους ψυχανώμαλους, δια νόμου ζουρλομανδύας στους Αρωστχιάρηδες. Μα αφού το στυλ δεν περισσεύει στα άτομα, ούτε η ευαισθησία για την πόλη και τον ψυχισμό του Δημότη έχει καταγραφές μέσα στο κρανίο τους, πού να σκεφτούν και τέτοιο …φίλτρο… Τα μεν παγώνια, αν το πάρουν απόφαση ότι το στυλ τους δεν περνάει, ίσως κάποτε να γίνουν αηδόνια. Για τους «αρμόδιους» όμως που μας προκύπτουν κάθε φορά, δεν υπάρχει εξέλιξη εδώ και αιώνες. Τώρα θα υπάρξει; Αφού είναι σάρξ εκ της σαρκός μας και ψηφοδέλτιο εκ της χειρός μας, τι να περιμένουμε σ’ αυτή την πόλη χωρίς ίχνος «στυλ»; Μέχρι και τα ωραία κτήρια είναι δημιουργήματα των περασμένων γενεών. Τα σημερινά, κράαααα…..
Έτσι, μοναδικέ μου, όπως αυθαίρετα και μην αντέχοντας την άχαρη επιφάνεια ενός τοίχου, οι όσοι γκαφιτάδες της συμφοράς πήραν την άδεια από «άσχετους» να μας τρελάνουν, έχει και κάθε Δημότης το δικαίωμα μη δεχόμενος να βλέπει τέτοιες αποκοτιές, να τις καλύψει όπως νομίζει. Σου είπα, έχω έτοιμη μπαντανόβουρτσα. Έχεις ή θα προμηθευτείς; Πιστεύω ότι και οι επιχειρήσεις που έδιναν έκπτωση για χρώματα (σε όλους τους επισκέπτες), θα δώσουν και για εμάς…
Το «τσεκούρι» τώρα, θα το χρησιμοποιήσω για τις κατσαρίδες και θα είναι πάλι η μπαντανόβουρτσα ή και ένα ρολό με πλαστικό χρώμα. Γυρίζουν οι κατσαρίδες τη νύχτα και μαγαρίζουν την πόλη με τις δήθεν υποχραφές τους, που δεν απέχουν ρούπι ιστορικώς και ορμεμφυτικώς από ούρηση σκυλιών στις γωνίες. Δεν έχουν ίχνος καλλιτεχνικής παιδείας, δεν έχουν κουκούτσι …ισιάδας μέσα στο μυαλό τους και έχουν βρει τον πιο άθλιο τρόπο, αυθαιρέτως και φασιστικώς να μας υποβάλλουν την προσβλητική ηλιθιότητά τους. Αυτοί είναι οι «υπογραφάκηδες» ή επί το λεσβιακότερον τα τζιφρέλια, και πρόκειται για φοιτητές (τρομάρα τους) ή και μαθητές ακόμα. Ας μην εξετάσουμε οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων, για την ώρα. Δεν θα σου πω τι κάνουν τα κατσαριδοτζιφρέλια, τα βλέπεις. Τζιφράρουν την ηλίθια προσωπικότητά τους, λες και κερδίζουν κάτι. Ή μήπως κερδίζουν… Μια χαρχατζέλα έχει κυριεύσει την ανώμαλη ψυχοσύνθεσή τους και θέλουνε ντε και καλά να μας την περάσουν κι εμάς. Είναι και δύο …κυρίαρχοι του χώρου, εγωπαθείς μαμάκηδες, που έχουν σταμπάρει την πόλη με τα ονόματά τους. Δεν θα τα παραθέσω. Αυτό θα ήθελαν, αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη. Τα έχεις δει όμως και πιστεύω ότι, όπως κι εγώ, τους έχεις πρώτους στον κατάλογο για το μπαντανά. Θα ξανατζιφράρουν το βράδυ, θα τα ξανασκεπάσουμε το πρωί που κοιμούνται τα ζόμπι. Θα σκυλιάσουν και θα ξεχυθούν στον …αγώνα τους. Οι Αρχές θα κάνουν τίποτα τότε; Ήηηηη… Μάλλον το δεύτερο νομίζω, και πιστεύω δεν μου δίνεις άδικο. Εσύ Λιόστη, αν δεν θέλεις ρολό, μπορείς να μου κρατάς τσίλιες; Όχι για τις Αρχές, προς Θεού, τι κακό κάνουμε; Ίσα ίσα. Για τα τζιφρέλια σε θέλω. Αποφεύγω να έρθω σε προσωπική αντιπαράθεση, γιατί «δεν λέει» να ξυλοφορτώνω άρρωστα μειράκια… Αμαρτία… Όμως, αν δεν έρθεις, η αμαρτία δικιά σου. Θ’ αρπάξω μία, μα μόνο μία κατσαρίδα, που άμα δουν οι υπόλοιποι το κατάντημά της θα τους περάσει η …φαγούρα. Ή μήπως, καλύτερα, να βουτήξω έναν «αρμόδιο»;
City Inspector
