Αυτός ο Αριστοτέλης τα φταίει όλα. Όχι ο ξάδερφος της Λιόστρας Τ., που της έχει συστήσει μια δίαιτα με γιαούρτι και ο μεν Λιόστης έχει ρέψει στην πείνα, η δε Λ.Τ. έχει βάλει κιλά, ο άλλος. Ο αρχαίος! Δεν της έφτανε ο ένας, που ήταν εξαφανισμένος από τη Μυτιλήνη και φέτος μας προέκυψε ως Τέλης από το …Αμέρικα για ένα καλοκαίρι στην πατρίδα, είναι που η κυρα δασκάλα μας ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε να το ρίξει στη μελέτη της φιλοσοφίας. Όσο για τον Τέλη, ξηγημένο παληκάρι κατά τα άλλα, η κιθάρα δεν ξεκόλλαγε από τα χέρια του. Το έπαιζε …ροβινσώνας και …γιαουρτοφάγος, μέσα στον ήλιο, μέσα στην ξαστεριά, …μέσα στ’ αυτιά μας, εκεί στο αντίσκηνο αριστερά μας. Ήτανε και η φαεινή ιδέα της κυράς μου να κάνουμε κατασκήνωση μαζί τους, για ένα δεκαήμερο… Κατασκήνωση μαρτύριο. Καλά που ο Λιόστης είναι …ξηγημένο παληκάρι και είχαμε να κάνουμε και να λέμε πολλά. Όσο για την εν λόγω… δε φτάνει που όλη μέρα ήτανε χαμένη μέσα στο βιβλίο, δε φτάνει που χέρι δεν άπλωνε να κάνει καμμιά δουλειά του …τσαντηριού, μόλις ξαπλώναμε για ύπνο της άνοιγε η όρεξη για κουβέντα. Όταν και ο μικρός μου έπεφτε νοκ άουτ από το παιχνίδι, ξαπλώναμε το ζεύγος να κλείσουμε λίγο τα ταλαιπωρημένα ματάκια μας από την αντηλιά και την …καλοπέραση της παραλίας.
Τότε ακουγόταν από το δεξιό αντίσκηνο μια φωνή από αυτές που με καταδυνάστευαν τη δεύτερη εξαετία των παιδικών μου χρόνων. Και τι έλεγε; Ό,τι είχε διαβάσει από το πρωί, σε περίληψη. Τον έρμο τον Λίοστη… Αλλά φαίνεται πως αυτή η φωνή τον έβαζε όλο και σε βαθύτερο ύπνο. Εμάς; Κάγκελο τα βλέφαρα. Τότε, αμυνόμενος, άρχιζα να τραγουδώ ψιθυριστά: «Ρίχνω το γυαλί στον πάτο, βλέπω τη δασκάλα κάτω, …βάρκα γιαλό….», αλλά τι να το κάνεις δεν πιάνουνε τα ξόρκια σε …κρεβατομουρμούρα, ιδίως ….φιλοσοφική. Αμ, δεν έμενα με τον μεγάλο μου, να κάνουμε διακοπές στο σπίτι, να μου μάθει κι εκείνα τα φεισμπουκικά τερτίπια, έστω, ας υπέμενα και τις κύκνιες παραστάσεις, δηλώσεις, αυτοψίες, εγκαινιάσεις κ.λπ. του απερχόμενου… Είπα όμως, να μην με πρήζει και ο γείτονας με τον ΕΝΦΙΑ του… να φάμε και κανά σύκο από το δέντρο και ιδού… Α, στο καλό, έπεσα πάνω στη φιλοσοφία… μας έσκασε… Είχα και το κιθαρόνι του ξάδερφου. Παρακάτω να δεις τι έγινε…
( κι εγώ θα σε σκάσω, μοναδικέ μου αναγνώστη, ενώ εσύ περιμένεις με το πρώτο τεύχος μετά τις διακοπές της εφημερίδας να διαβάσεις το καινούριο μας ινσπέξιον, αντ’ αυτού έχεις εμένα στην εξιστόρηση των διακοπών μου… θα σε σκάσω, γιατι στο φύλαγα. θα σε σκάσω, επειδή περιμένεις… Κακό φυσικό).
Όλοι περιμένουμε. Κακό του κεφαλιού μας. Περιμένουμε να δούμε τι διορθώσεις θα γίνουν στο φόρο ακινήτων, περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με τις εξαγγελίες του κυρ Αντώνη στη ΔΕΘ, τι θα γίνει με την εκλογή Προέδρου, τι θα γίνει στην Ουκρανία, τι θα γίνει με το εμπάργκο, με το μπλοκάρισμα της Περιφερειακής …αλλαγής …φρουράς, περιμένουμε τους …βαρβάρους, περιμένουμε τις …εκπλήξεις του χειμώνα, το μαξούλι της ελιάς, τους νέους φόρους, ουφ…
Πόσο μας λείπει λίγη ηρεμία… Δεν μιλάμε για τον καιρό που μας έσκασε κι αυτός. Νηνεμία επί μήνες, κι απάνω που λέμε θα φυσήξει, πάλι ζέστη και άπνοια. Έχουμε και το συμβολικόν, στην αλλαγή …φρουράς από Μπουνάτσα σε Γαλήνη, άντε να δούμε… Νά το πάλι: «Να δούμε…». Απ’ ότι φαίνεται, όμως, οι νέοι μας Δημοτικοί Άρχοντες δεν περιμένουν, ούτε περίμεναν. Ενημερώνονταν αυτό τον καιρό, κουρντίζονταν και …έπαιρναν φόρα ορεξάτοι για να πιάσουν δουλειά. Εύγε. Αυτό περιμένουμε κι εμείς. (νά το πάλι το «περιμένουμε»)
Περίμενες, μοναδικέ μου, να γράψω προς το νέο Δήμαρχο κάποια στοιχεία επιΘεωρήσεων από το χάλι της πόλης και του νησιού; Τα γνωρίζει. Μήπως και ο επί της Καθαριότητας; Ενημερωμένος κι αυτός. Έτσι είναι ενημερωμένοι και οι άλλοι νέοι Άρχοντες που αναλαμβάνουν πόστα και υποχρεώσεις. Τι να γράψω; Ότι ακόμα οι επισκέπτες των κρουαζιεροπλοίων …θαυμάζουν το σκουπιδομάνι και τις …τζίφρες γύρω από το Άγαλμα; Πάντως, το «Γαύροι Μ…» σβήστηκε, επιτέλους. Ήτανε να μην του τη δώσει του κυρ Δημήτρη, αλλά τώρα που τα πράγματα εξελίσσονται, ο κάθε Δημότης περιμένει, επιτέλους, να μην επιλαμβάνεται ο κυρ Σπύρος το κάθε τι, αλλά να υπάρχει αντιμετώπιση από τις Υπηρεσίες και τα τμήματα που έχουν την εκάστοτε αρμοδιότητα, να υπάρχει ο έλεγχος και η χάραξη πολιτικής από τους Αντιδημάρχους και στην κορυφή ο Δήμαρχος να ελέγχει την πορεία της από εκείνον χαραγμένης πολιτικής. Τι δηλαδή; Από το Δήμαρχο θα περιμένουμε να μαζεύει τα σκουπίδια και να βλέπει ποια φρεάτια είναι μολωμένα; Αιωνία σου η μνήμη Δάσκαλε Αποστόλου. Οι εποχές παρήλθαν για τα χοντρά και τ’ απλά. Τώρα σημασία έχουν οι …μικρορυθμίσεις που απογειώνουν ή καταβαραθρώνουν έναν Δήμο.
Το ότι περιμένουμε (νά το πάλι) να πολεμήσει ενάντια στο ΤΑΙΠΕΔ η Δημοτική Αρχή, για να γλιτώσουμε το λιμάνι και το Πάρκινγκ μας, ούτε λόγος. Εμείς; Θα στηρίξουμε, ως Δημότες, τον αγώνα τους; Εμείς που βλέπουμε σ’ αυτή τη χώρα άλλοι …σελέμπριτις της πολιτικής να μην έχουν τσίπα και άλλοι να χοντροπετσιάζουν όλο και πιο πολύ τι θα κάνουμε; Εμείς, μοναδικέ μου, λέμε, τον Ταρλά να μην ξεπουλήσουν (άτιμο κλωτσοσκούφι… «το όπιο του λαού»), γιατί εκτός από τη Λιόστρα Τ., πολλοί θα φάνε γιαούρτια, μα πολλά γιαούρτια. Είναι πανάκεια το γιαούρτι, και για τους παχύσαρκους και για τους …χοντρόπετσους. Ίσως έχει δίκιο ο Αριστοτέλης. Όχι ο αρχαίος· ο ξάδερφος.
Κατά τα άλλα …περιμένουμε να γίνει κάτι καλύτερο για το νησί και το τρανό χωριό, κάτι πέρα από την καθαριότητα, την ευρυθμία, την εξυπηρέτηση των αναγκών. Τα έχουμε ξαναπεί, μοναδικέ μου, αλλά εφόσον μας δίνεται η ευκαιρία, τώρα στην αρχή της νέας Δημοτικής Διαχείρισης να τα τσαμπουνίσουμε πάλι. Η Δημοτική Αρχή πρέπει να τα υπερβεί όλα τούτα, χωρίς βεβαίως να τα …προσπεράσει. Το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη και μην αρχίσουμε τώρα το πίνγκ πονγκ για το ποιος φορέας είναι αρμόδιος, γιατί θα φέρω τη Λ.Τ. να σας μιλάει στον ύπνο για τον Αριστοτέλη. Όχι τον ξάδερφο· τον αρχαίο. Πέρα από ΟΛΟΥΣ τους Κρατικούς και Αυτοδιοικητικούς Οργανισμούς, ο καθένας μας είναι αρμόδιος για την ανάπτυξη του τόπου. Εσύ, που είσαι ο αητός μου, θα θυμάσαι τι λέγαμε για την κυρα Μυρσίνη που στολίζει με μια γλάστρα το παραθύρι της και τους μαθητές που χαιρετάνε τους τουρίστες …πελάτες μας. Απλά πράγματα. Ο κάθένας από το πόστο του και οι Λιόστρες από το δικό τους. Οι επιΘεωρήσεις θα είναι πιο αυστηρές πλέον, επειδή και οι εξαγγελίες ήταν πιο …μεγαλειώδεις. Στο τοπικό επίπεδο, για την ώρα θα περιμένουμε, αλλά όχι για πολύ. Το έχουμε σκοπό, μοναδικέ μου, να φτάσουμε στα άκρα. Όχι μόνο θα καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα (σε θέματα της ειδικότητάς μας εννοείται…) αλλά τώρα πια που περιμένουμε το εξαγγελθέν …καλυτερότερο, θα κράζουμε. Μακάρι να μη χρειαστεί να εξοπλίσω τη Λιόστρα Ε. με ντουντούκα, γιατί με τέτοια ντουντούκα που διαθέτει από τη φύση της, μάλλον θα τη χρησιμοποιεί για κόπανο. Εκτός κι αν καταφύγει κι αυτή στα γιαούρτια …για να ηρεμεί. Όλα τούτα πριν την εφαρμογή του Αντιρατσιστικού, γιατί …είναι ρατσισμός να προβάλεις μόνο ένα προϊόν, ενώ υπάρχουν τόσα και τόσα για να πετάξεις …στην καταπιώνα σου.
Αυτά περί των τοπικών και περιμένουμε (ξανά μανά). Για τα θέματα όμως της πατρίδας (που είναι αυτό το χώμα, αυτή η θάλασσα, αυτός ο ήλιος, αλλά περισσότερο από αυτά Εμείς και οι πρόγονοι και τα παιδιά μας) δεν πρέπει να περιμένουμε λεπτό. (τώρα, Λιόστρα Τ., θα σου τη βγω …φιλοσοφικά) Υπάρχουν δυο λογιώ άνθρωποι: Αυτοί που περιμένουν τις εξελίξεις και μετά τρέχουν από πίσω τους και αυτοί που δρουν. Οι δεύτεροι είναι αυτοί που δημιουργούν, εξελίσσουν, ορίζουν το μέλλον. Αν δεν θέττεις τα δικά σου Θέλω και δεν αγωνίζεσαι γι αυτά, θ’ αναγκαστείς να πολεμάς τα Θέλω που θα σου επιβάλλει ό καθένας. Άλλος θα σε πρήζει με τα τέλια του, άλλος θα σου χώνει όλο και πιο μεγάλα …τέλη κι εσύ θα ψάχνεις να βρεις άκρη με τον Αριστοτέλη. Δε λέω, καλή η μουσική, καλή και η φιλοσοφία, αλλά όταν σου επιβάλλονται, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι μια ηρωική έξοδος για το γιαλό. Πίστεψέ με, άμα τους έχεις να σε πρήζουνε αριστερά δεξια, καλύτερα μια βουτιά στα βαθιά …και όπου σε βγάλει. Τουλάχιστον θα είναι ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ δρόμος.
Και τώρα, πες μου, μοναδικέ μου, θέλεις να μάθεις τι έγινε με τη Λ.Τ. εκεί …στας εξοχάς ή να δεις τι θα γίνει με την πάρτη σου και να κάνεις κάτι; Τέλος της αναμονής, τέλος και της υπομονής μας.
City Inspector
