Μια συγκινητική επιστολή έστειλε κάτοικος της Νεάπολης Μυτιλήνης στο Δήμαρχο Σπύρο Γαληνό για τη συνεχιζόμενη πίεση που δέχεται το ΠΙΚΠΑ το οποίο μετά από εντολές της αστυνομίας δέχτηκε τον κύριο όγκο των διωκόμενων προσφύγων από τη Μόρια μετά τα επεισόδια της 25ς Μαίου.
Προς: ΠΙΚΠΑ, Δήμο Λέσβου.
Αξιότιμε κ. Δήμαρχε, αξιότιμοι κ. του ΠΙΚΠΑ,
Ονομάζομαι Μαρία Καλδή και διαμένω μόνιμα στη Νεάπολη Μυτιλήνης, σε απόσταση 20 μέτρων από την πύλη του ΠΙΚΠΑ.
Εδώ και λίγες ημέρες το ΠΙΚΠΑ δέχτηκε έναν αριθμό μεταναστών μετά τις συμπλοκές στο Hot-Spot της Μόριας. Οι προηγούμενοι κάτοικοι του ΠΙΚΠΑ, καθώς και οι νέοι που κατέφθασαν είναι σαν να μην υπάρχουν. Προσωπικά, δε μας ενοχλούν, ούτε δημιουργούν φασαρίες. Περισσότερη φασαρία μπορεί να κάνω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος, παρά αυτοί οι κατατρεγμένοι άνθρωποι. Αν θέλουμε να λεγόμαστε Χριστιανοί, αν είμαστε άνθρωποι, αν υπάρχει έστω και λίγο το αίσθημα της συμπόνιας, της ΑΓΑΠΗΣ και της ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, πρέπει να γίνει κάτι.
Αυτήν τη στιγμή, μπροστά στην πίεση από μέρους των αρχών που ασκείται στο ΠΙΚΠΑ, το ΠΙΚΠΑ έκλεισε την πύλη του σε νεοαφιχθέντες ανθρώπους που φεύγουν από τη Μόρια. Ως εκ τούτου, μια οικογένεια με ηλικιωμένους, παιδιά και βρέφη, παραμένει έξω από τα κάγκελα του ΠΙΚΠΑ, κάτω από τον ήλιο και κοιμάται στο δρόμο.
Δε γνωρίζω για τους υπόλοιπους περίοικους που συλλέγουν υπογραφές γιατί τους ενοχλούν οι σκηνές ή δεν μπορούν να απολαμβάνουν τη θάλασσα μόνοι τους γιατί βλέπουν στην παραλία τα παιδιά να παίζουν και τους μεγάλους να αγναντεύουν απέναντι τις χαμένες πατρίδες τους, αλλά για μένα, αν θέλουμε να λεγόμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, αν θέλουμε να κοιμόμαστε όλοι ήσυχοι τα βράδια, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους ως ανθρώπους ως αδέρφια μας, ως γιαγιάδες και παππούδες μας, μα πιο πολύ ως παιδιά μας.
ΥΓ. Όταν γεννηθήκαμε ήμασταν όλοι με χέρια, πόδια, υγεία. Έτσι, ξαφνικά, μετά από κάποιο ατύχημα, για παράδειγμα, μπορεί να χάσουμε τα πάντα. Τίποτα δε μας δίνεται για πάντα. Αύριο μπορεί να βρισκόμαστε εμείς στη θέση αυτών των ανθρώπων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
