Από τη σκηνή του TEDx, από τα social media, μέσα από παρεμβάσεις, δημοσιεύματα και συζητήσεις και κυρίως μέσα από την καρδιά της, η μητέρα, εκπαιδευτικός και ακτιβίστρια Ρηνιώ Σιμεωνίδου φωνάζει δυνατά πως “κάθε παιδί δικαιούται άνευ όρων αγάπη, πλήρη αποδοχή και υποστήριξη για αυτό που είναι και εκφράζει”. Λίγο πριν από το “Athens Pride 2018” νιώθουμε κι εμείς περήφανοι που γνωρίσαμε εδώ στο νησί μας, αυτόν τον άνθρωπο που με την πάλη του, μπορεί να αλλάξει τα πράγματα…
Η Ρηνιώ Συμεωνίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Αγάπησε, σπούδασε, δούλεψε και δίδαξε την τέχνη του ήχου στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο, στις ζωντανές συναυλίες και στο στούντιο για δυο δεκαετίες. Αναζητώντας “πιο ήσυχη” και ανθρώπινη ζωή, αποσύρθηκε στις Κυκλάδες, όπου αξιώθηκε να ξαναγίνει γονιός στα 43 της. Νιώθοντας ότι η ήπια, συνειδητή γονεϊκότητα με ενσυναίσθηση και σεβασμό στο παιδί αλλάζει το μελλοντικό κόσμο για το καλύτερο, ασχολείται με το γονεϊκό και εκπαιδευτικό ακτιβισμό, με ιδιαίτερη ευαισθησία στα δικαιώματα και τη συμπερίληψη των μειονοτικών παιδιών (ΑμεΑ, ΑμεΕΕΑ, ΛΟΑΤΚΙ+, παιδιά πρόσφυγες, κ.α.). Παράλληλα σπουδάζει ξανά, Ανθρωπιστικές Επιστήμες στο ΕΑΠ (τμ. Ευρωπαϊκού Πολιτισμού)
Είναι ιδρυτικό μέλος της γονεϊκής συλλογικότητας “Ενσυναίσθηση”, του Συλλόγου Στήριξης ΑμεΑ & ΑμεΕΕΑ Κυκλάδων “Δικαίωμα” & της (υπό ίδρυση) συλλογικότητας “Intersex Greece”. Είναι ενεργό μέλος στο “Πολύχρωμο Σχολείο” (συλλογικότητα για τη συμπερίληψη των ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών στην εκπαίδευση) & υπεύθυνη για τα ίντερσεξ δικαιώματα στο Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών. Τον Οκτώβρη του ‘17 άνοιξε στην Ελληνική Βουλή το θέμα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ίντερσεξ ανθρώπων, που μέχρι σήμερα παραμένουν αόρατοι για την ελληνική πολιτεία. Δραστηριοποιείται στη θεσμική και εξωθεσμική ενημέρωση & επιμόρφωση για τα δικαιώματα και την συμπερίληψη των ίντερσεξ ανθρώπων, στην ανατροφή, την εκπαίδευση, την υγεία, την εργασία
Στα βασικά σημεία της ομιλίας της αλλά και στην κουβέντα που είχαμε αργότερα έξω, στον κήπο του Δημοτικού Θεάτρου η Ρηνιώ Συμεωνίδου μίλησε για την έννοια του intersex ατόμου.
“Intersex καλείται η ζωντανή εμπειρία των κοινωνικο-πολιτισμικών συνεπειών που βιώνουν οι άνθρωποι που γεννιούνται με σώματα που δεν ανταποκρίνονται στις κανονιστικές κοινωνικές κατασκευές για το αρσενικό και το θηλυκό”
“Τα παιδιά είναι πολύ μικρά για να συναινέσουν τη στιγμή της παρέμβασης και στους γονείς δεν δίνονται επαρκείς πληροφορίες και υποστήριξη ώστε να λάβουν μια ενημερωμένη απόφαση για το τι είναι καλύτερο μακροπρόθεσμα για τα παιδιά τους.
“Κάθε παιδί, αγόρι ή κορίτσι ή ίντερσεξ, έχει δικαίωμα να γνωρίζει την πληροφορία που το αφορά και να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητα του. Κάθε παιδί δικαιούται άνευ όρων αγάπη, πλήρη αποδοχή και υποστήριξη για αυτό που είναι και εκφράζει.”
Ξεκινώντας την ομιλία της η Ρηνιω μίλησε για την προσωπική της περιπέτεια:
«Ως εκείνη τη στιγμή γνωρίζαμε, όπως κι ο περισσότερος κόσμος ήδη από το σχολείο, ότι τα μωρά έρχονται στον κόσμο σε δύο μόνο “εκδόσεις”, είτε αγοράκια με ΧΥ χρωμοσωμικά χαρακτηριστικά, είτε κοριτσάκια με ΧΧ. Στον 5ο μήνα της κύησης όμως, όλο το γνωστό μας σύμπαν άλλαξε όταν το αποτέλεσμα της αμνιοκέντησης έδειξε πως το δικό μας μωρό – αν και έμοιαζε με αγοράκι στους υπέρηχους – χρωμοσωμικά ήταν πολύ ιδιαίτερο: ήταν ΧΧΥ.»
Ως τις μέρες μας, επισημαίνει η Ρ. Συμεωνίδου πολλά από αυτά τα παιδιά υποβάλλονται σε επαναλαμβανόμενες χειρουργικές επεμβάσεις ή ορμονικές θεραπείες στην προσπάθεια «κανονικοποίησης» της ανατομίας τους προς στο ένα ή στο άλλο φύλο, παρά το γεγονός ότι αυτές οι παρεμβάσεις συνήθως δεν είναι ιατρικά επείγουσες ή αναγκαίες για την υγεία τους, είναι επεμβατικές, μη-αναστρέψιμες και τους στερούν την γονιμότητα, ενώ καταστρέφουν τη φυσιολογική αίσθηση απόλαυσης: «Τα παιδιά είναι πολύ μικρά για να συναινέσουν τη στιγμή της παρέμβασης και στους γονείς δεν δίνονται επαρκείς πληροφορίες και υποστήριξη ώστε να λάβουν μια ενημερωμένη απόφαση για το τι είναι καλύτερο μακροπρόθεσμα για τα παιδιά τους».
Σήμερα τέτοιες πρακτικές σύμφωνα με τον ΟΗΕ, προσθέτει, χαρακτηρίζονται ανθρώπινα βασανιστήρια και αποτελούν κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους, όπως το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα.
Από τη δεκαετία του ’90 όλο και περισσότερα άτομα που ως παιδιά υποβλήθηκαν σε τέτοιες ιατρικές επεμβάσεις βρίσκουν το θάρρος και μιλούν ανοιχτά για αυτές τις εμπειρίες τους, για το τραύμα, τη μυστικότητα και την ντροπή που βίωσαν.
Οι ίντερσεξ μαθητές, όπως και τα περισσότερα ΛΟΑΤΚΙ παιδιά, αντιμετωπίζουν συχνότερα στοχοποίηση και διακρίσεις σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες εάν η ταυτότητα & η έκφραση φύλου τους, το ανάστημα, ο σωματότυπος, η φωνή, ή άλλα στοιχεία της εμφάνισής τους δε συμμορφώνονται με την αρσενική ή θηλυκή νόρμα, επισημαίνει.
Και παρέθεσε αναφορές για εκφοβισμό (bullying όπως προσβολές, γελοιοποίηση, ψυχολογική και σωματική βία), κατάθλιψη και σχολική εγκατάλειψη, με όσες αρνητικές συνέπειες μπορεί να επιφέρουν αυτά στην πραγμάτωση του επαγγελματικού και κοινωνικού τους δυναμικού.
Κάθε παιδί, αγόρι ή κορίτσι ή ίντερσεξ, έχει δικαίωμα να γνωρίζει την πληροφορία που το αφορά και να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητα του: «Κάθε παιδί δικαιούται άνευ όρων αγάπη, πλήρη αποδοχή και υποστήριξη για αυτό που είναι και εκφράζει. Πίσω στη δική μας ιστορία, η διττή έκφραση φύλου του παιδιού μας είχε γίνει εμφανής από πολύ νωρίς»
Και κατέληξε: «Και επειδή τίποτε δεν μπορεί να γίνει για τους ίντερσεξ ανθρώπους χωρίς αυτούς, αν σήμερα στέκομαι υπερήφανη για το παιδί μου μπροστά σας και τολμώ να γίνω η φωνή του, είναι από τη δική του τόλμη, προτροπή και με την άδεια του. Σ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου. Ευχαριστώ κι εσάς που με ακούσατε.»
