«Το χρώμα μέσα μου» είναι ο τίτλος της έκθεσης ζωγραφικής της κατ’ επιλογήν πλέον Λέσβιας ζωγράφου Αμέλιας Ντολάνγκα, που εκθέτει την τελευταία της δουλειά στη Δημοτική Πινακοθήκη Μυτιλήνης την Πέμπτη 21 Ιουνίου στις 20.00.
Έργα «πνιγμένα» στο χρώμα που οδηγούν τον αναγνώστη σε ένα εσωτερικό ταξίδι , που δεν τελειώνει ποτέ, όπως λέει και η ίδια.
«Κάθε πίνακας», μας εξηγεί η ζωγράφος, «είναι ένας διάλογος που ανάλογα με τα συναισθήματα της στιγμής σε κάνει να τον βιώνεις διαφορετικά. Ένα μωσαϊκό χρωμάτων που αποτελείται από τους ήχους όλων των λουλουδιών της γης και από κάθε φυσικό φαινόμενο που τονίζει τη μοναδικότητα των πραγμάτων που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε».
Ηλιοβασιλέματα στο Σίγρι, θάλασσες του νησιού, τοπία, αυτοσχέδιες και ελεύθερες φόρμες έρχονται να εμπλουτίσουν την έντονη δράση και εκφραστικότητα της τεχνικής της ζωγράφου, με μια πολύ ιδιαίτερη τεχνοτροπία που αντανακλά τον ρομαντικό ψυχισμό της ίδιας.
Η διαδρομή της ζωής της ζωγράφου μέσα από το …χρώμα!
Η ζωγράφος Αμέλια Ντολάνγκα ή Άμυ για τους φίλους, βρέθηκε στο ακριτικό νησί της Λέσβου πριν από αρκετά χρόνια μαζί με τον σύζυγό της Αχιλλέα Γεωργίου, που τότε έκανε ως γιατρός το αγροτικό του στο Παλαιοχώρι.
Τότε η Άμυ δεν μιλούσε ούτε μια λέξη ελληνικά και ας έκανε παρέα με όλες τις κυρίες του χωριού που έμπαιναν στο σπίτι τους συχνά αφού ήθελαν μια συμβουλή από το γιατρό.
Η ίδια, «φρέσκια» ακόμη από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Τιμισοάρα και η ζωή του χωριού την έκανε να αγαπήσει εξ αρχής το φως του νησιού.
Το πρώτο καλοκαίρι που γνώριζε ακόμη το νησί, ζωγράφιζε όλη μέρα.
«Μέσα από τα χρώματα, τις σκιές, το φως, νομίζω ότι άρχισα να ανακαλύπτω το νησί», μας λέει η ίδια καθώς μιλάμε για τον έρωτα που την έκανε να αγαπήσει το νησί σαν να ήταν η βάση της πάντα.
Όσο καιρό διαμένει εδώ δεν παύει να ταξιδεύει, προκειμένου να κρατάει επαφή με τον καλλιτεχνικό κόσμο της Ευρώπης, που δεν την άφησε πίσω σε ιδέες καθώς και τάσεις της εποχής.
Με τη συμμετοχή της σε εκθέσεις στη Φρανκφούρτη, στο Μόναχο και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, εμπνέεται πλέον φανερά από το λεσβιακό φως, ενώ συνεχίζει να ζωγραφίζει, να παράγει και να εκθέτει σε διάφορες γκαλερί της Γερμανίας.
Όλα αυτά τα ταξίδια αστραπή βέβαια που έκανε στο εξωτερικό, ήταν ουσιαστικά μικρές ανάσες πολιτισμού που έπαιρνε η ίδια, τόσο για να μπορέσει να συμφιλιωθεί με το νέο, που ήταν η ζωή σε ένα παραμελημένο χωριό της ακριτικής Λέσβου, όσο και για να μπορέσει να ενστερνιστεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της επαρχίας, τα οποία όσο περισσότερο τα έχεις δίπλα σου τόσο το λιγότερο τα βλέπεις, τα αφουγκράζεσαι και τα εκτιμάς.
Οι ανάγκες της δουλειάς του Αχιλλέα τους φέρνουν μετά από αρκετούς μήνες πίσω στην πόλη της Μυτιλήνης, γεγονός που κάνει τη ζωή τους λίγο πιο διαφορετική και πιο ενδιαφέρουσα από ότι στο χωριό.
Η Αμέλια αποφασίζει να ολοκληρώσει ένα μεταπτυχιακό με θέμα «γυναίκες και φύλα» στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου (Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας) και με διπλωματική που έχει να κάνει με την τέχνη (Σεξουαλικές αναπαραστάσεις στη Σύγχρονη Τέχνη,OUTLOOK 2004) που την κοινωνικοποιεί άμεσα στους κύκλους της μικρής μας πόλης.
Η Μονεμβασιά σαν μικρό διάλειμμα
Μέσα στα «πήγαινε- έλα» των επιλογών για τη δουλειά του Αχιλλέα ως γιατρού, σε διάφορα Περιφερειακά Νοσοκομεία , τους έρχεται μια πρόταση για εργασία στη Μονεμβασιά.
Το φυσικό περιβάλλον αλλά και η γραφικότητα ενός νέου τόπου, ήταν και αυτά ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που πληρούσε τις προδιαγραφές του ζευγαριού για μια νέα δουλειά αλλά και για μια νέα ζωή.
Για τρία περίπου χρόνια αυτή η στάση τους χάρισε μια άλλη πραγματικότητα, που όμως δεν ήταν τόσο δυνατή. Η ευκαιρία για μόνιμη δουλειά ξανά αυτή τη φορά στη Μυτιλήνη, τους έκανε να σκεφτούν πολύ σοβαρά ότι ίσως η Λέσβος πρέπει να γίνει επιτέλους η βάση τους.
Και για τους δυο, η Λέσβος ήταν ήδη ένας αγαπημένος προορισμός.
Η Αμέλια θυμάται: «όταν ξαναήρθαμε πίσω στη Λέσβο άρχισα να συνειδητοποιώ ότι χρησιμοποιούσα διαφορετικά χρώματα από ότι συνήθως. Το φως λοιπόν ήταν τόσο διαφορετικό που το καταλάβαινα στα έργα μου αλλά κυρίως στη διάθεση της καθημερινότητας μου», μας λέει η ζωγράφος, η οποία κατά την παραμονή της εδώ είχε ήδη κάνει αρκετούς και σημαντικούς φίλους.
«Ένα επίσης σημαντικό κεφάλαιο είναι ότι απέκτησα αμέσως κοινωνικές σχέσεις εδώ. Και αυτό είναι κάτι που σε τραβάει να γυρίσεις πίσω.»
Η τεχνοτροπία της ζωγράφου
Αφηρημένος εξπρεσιονισμός. Με αυτή την τάση η ζωγράφος εκδηλώνει όσα την απασχολούν, όσα τραβούν το μάτι της και όσα θέλει να αποτυπώσει πάνω στον καμβά της. Με αυτό άλλωστε ταυτίζεται η ίδια και ιδιαίτερα αυτή τη συγκεκριμένη καλλιτεχνική περίοδο. «Η ομορφιά της αφηρημένης τέχνης είναι ότι ο καθένας μας την αποκωδικοποιεί μέσα από τη δική του οπτική γωνία ως αποτέλεσμα των εμπειριών του. Και αυτό το κάνω μέσα από το χρώμα. Το χρώμα άλλωστε είναι η μυρωδιά της ψυχής, είναι ουσιαστικά, μια αντανάκλαση του ουράνιου τόξου και της γης, που οδηγεί αυτόν που συμμετέχει σε αυτό, στη χαρά.»
Η τεχνοτροπία της Αμέλια ήταν πάντα mixed medix.
Ακρυλικά χρώματα, ακουαρέλα και παστέλ κάνουν τα έργα της λουσμένα από το φως του Αιγαίου, αλλά κυρίως τρισδιάστατα προκειμένου να αντιλαμβάνεται ο θεατής τον όγκο του έργου.
Επιμένει να ζωγραφίζει στον πατροπαράδοτο καμβά και θεωρεί ότι ο πίνακας ως μορφή απεικόνισης της τέχνης, έχει μια ακαδημαϊκή αξία, που δεν πρέπει να τη βάλουμε στην άκρη.
Κατά καιρούς και μετά από τα ταξίδια της, πειραματίζεται με νέα υλικά και τεχνοτροπίες προκειμένου να εξελίξει τη δουλειά της αλλά και να βρει νέα μονοπάτια έκφρασης, ασχέτως που όπως τονίζει και η ίδια «όσο και αν πειραματίζεσαι πάντα γυρνάς στη ρίζα της τέχνης, σε αυτή που έχεις μάθει να ισορροπείς».
Σήμερα το ζευγάρι έχει επιλέξει να ζει στη Λέσβο μαζί με τα δυο παιδιά τους, τον Ιάσονα και τον Αλκίνοο, επενδύοντας για ακόμη μια φορά στο μοναδικό φως του νησιού αλλά και στο χρώμα που όπως η ίδια πιστεύει : «Το χρώμα στη ζωή, μας κάνει να είμαστε πιο εξευγενισμένοι, να αντιλαμβανόμαστε την έννοια της αγάπης αλλά και να αποκτούμε μια αιώνια σχέση με αυτή»
Η έκθεσή της θα διαρκέσει ως τις 5 Ιουλίου, στη Δημοτική Πινακοθήκη Μυτιλήνης…
