Μπορεί μια βαλίτσα να σε βάλει σ’ένα κόσμο μαγικό; Μπορεί ένα κορίτσι 12 ετών να ζήσει μια συναρπαστική περιπέτεια που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή της αλλά και τη ροή της ίδιας της ιστορίας; Με καταγωγή από τη Ρόδο και τη Μυτιλήνη, η ηθοποιός Νατάσσα Λούπου, συστήνεται ξανά στο νησί που τόσο πολύ αγάπησε αυτή τη φορά ως συγγραφέας. Η ταλαντούχα Νατάσσα, που είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά πριν κάποια χρόνια, έχει μια γεμάτη από τέχνη ζωή και μια ακόμη πιο γεμάτη καρδιά που της δίνει τη δυνατότητα να προσεγγίζει την πεζή πραγματικότητα με μια «πνοή μαγείας”. Όπως λέει και η ίδια «Οι άνθρωποι κρύβουμε μέσα μας μαγεία, όμως το ξεχνάμε. Μας παίρνει παραμάζωμα η ρουτίνα, δε δίνουμε στην κάθε μας μέρα την αξία που της αναλογεί»…Μαζί της θα ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από την πλοκή του νέου της βιβλίου “το μυστικό της μαγείας” αλλά και τι είναι αυτό που κάνει τη δική της ζωή μαγική!
Π. -Το μυστικό της Μαγείας είναι το πρώτο σας βιβλίο, ποια εσωτερική ανάγκη σας ώθησε στη συγγραφή;
Ν. Λ. Ο μεγάλος μου έρωτας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν η τέχνη. Ένας έρωτας που μάλλον δεν θα ξεπεράσω ποτέ. Νομίζω πως η τέχνη είναι ό,τι πιο όμορφο έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος και χωρίς αυτήν η ζωή θα ήταν άχρωμη και βαρετή… Η ανάγκη να δημιουργήσω, να εκφραστώ, να δραπετεύσω από την πραγματικότητα, να εξερευνήσω τον εαυτό μου και τους άλλους γύρω μου και να χαθώ μέσα στον υπέροχο κόσμο της τέχνης, ήταν κάτι με κυνηγούσε από μικρό παιδί. Έτσι ξεκίνησα να ζωγραφίζω, να τραγουδάω, να γράφω στιχάκια, να παίζω στο θέατρο. Ε… κάποια στιγμή μοιραία μπήκε στη ζωή μου και η συγγραφή. Δεν ήταν κάτι που το είχα προσχεδιάσει. Συνέβη κάπως ξαφνικά, όταν γνώρισα τυχαία την κυρία Άννα Ραζή. Της έδωσα ένα διήγημά μου-το ένα και μοναδικό που είχα γράψει στη ζωή μου- και τότε ανέλπιστα ήρθε η πρόταση της συνεργασίας. Στην αρχή σάστισα, δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Εκείνη όμως επέμεινε, με ενθάρρυνε και μου άνοιξε καινούριους ορίζοντες. Την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Η συγγραφή είναι πραγματικά μία μοναδική εμπειρία!
Π.-Τι σημαίνει για σας μαγεία; Πόσο υπαρκτή είναι στη σύγχρονη πραγματικότητα;
Ν.Λ. Πιστεύω πως η μαγεία υπάρχει μέσα μας. Οι άνθρωποι κρύβουμε μέσα μας μαγεία, όμως το ξεχνάμε. Μας παίρνει παραμάζωμα η ρουτίνα και γινόμαστε «λίγοι». Δεν δίνουμε στην κάθε μας μέρα την αξία που της αναλογεί. Μπορούμε να είμαστε πολλά περισσότερα αν το πιστέψουμε και το διεκδικήσουμε. Αυτό το μήνυμα προσπάθησα να περάσω στα παιδιά. Να πιστεύουν στον εαυτό τους και να διεκδικήσουν τα όνειρά τους. Να μην αφήνουν κανέναν να τους κόβει τα φτερά.
Π.-Το περιεχόμενο του βιβλίου είναι αρκετά πρωτότυπο, είναι η αίσθηση του χρόνου διαφορετική όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, η ηλικία παίζει ρόλο ή τα βιώματα μας;
Ν.Λ. Σίγουρα αλλιώς αντιλαμβάνεται ένα παιδί το χρόνο κι αλλιώς οι «μεγάλοι». Η αίσθηση του χρόνου είναι κάτι πολύ σχετικό. Όσο μεγαλώνει κανείς ας πούμε, αισθάνεται πως ο χρόνος τρέχει όλο και πιο γρήγορα, έτσι δεν είναι; Όταν πηγαίνουμε σε ένα μέρος, η διαδρομή μας φαίνεται πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι όταν γυρνάμε πίσω. Όταν είμαστε στη δουλειά ο χρόνος περνάει απελπιστικά αργά, ενώ όταν είμαστε διακοπές, απελπιστικά γρήγορα.
Όταν είσαι στο σπίτι σου, στον καναπέ σου και βλέπεις τηλεόραση για παράδειγμα, δύο ώρες δεν είναι τίποτα. Περνάνε χωρίς να τις πάρεις χαμπάρι και χωρίς να είναι τίποτα σημαντικό. Είναι δύο «ωρίτσες» που λέμε.
Τι γίνεται όμως όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα καράβι που πρόκειται να βουλιάξει σε δύο ώρες; Πόση βαρύτητα αποκτούν ξαφνικά και πόσο σημαντικό μπορεί να γίνει το κάθε λεπτό; Και πάνω από όλα πόσο δραστικός πρέπει να γίνεις εσύ, σε μια τέτοια κατάσταση; Aυτό το ερώτημα καλείται να απαντήσει η Τάνια το βράδυ των γενεθλίων της, όταν από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρεθεί μέσα σε κάποια πολύ σημαντικά γεγονότα της ιστορίας και θα πρέπει πλέον να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να δράσει τώρα αμέσως, χωρίς αναβολές.
Π. -Όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, το δικό σας «παιδί» ποια χαρακτηριστικά έχει;
Ν.Λ. Ναι, όλοι κρύβουμε μέσα μας το παιδί που ήμασταν κάποτε. Βέβαια το δικό μου το παιδί φοβάμαι πως δεν είναι και πολύ καλά κρυμμένο μέσα μου..
Απ’ ότι μου λένε τουλάχιστον φαίνεται κι απ’ έξω μου! Μάλλον είμαι από τις περιπτώσεις ανθρώπου που παραμένουν αιώνια παιδιά, ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό. Όσο για τα χαρακτηριστικά, τι να σας πω δεν ξέρω, πάντως σίγουρα του αρέσει η Disney, έχει ακόμα αδυναμία στα παγωτά!
Π.-Αγαπάτε πολύ τη δουλειά σας, είστε ηθοποιός και μάλιστα ανερχόμενη. Είναι μια δουλειά που απαιτεί προσήλωση, πως τα συνδυάζετε και τα δυο;
Ν.Λ. Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, πράγματι. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή. Η συγγραφή ευτυχώς συνδυάζεται αρμονικά με το θέατρο και μάλιστα ίσως τελικά και να είναι η φυσική συνέχεια στο ταξίδι ενός ηθοποιού. Όταν παίζεις ένα ρόλο, πλάθεις στη φαντασία σου έναν άνθρωπο και μετά καλείσαι να τον ενσαρκώσεις επί σκηνής. Στη συγγραφή πλάθεις πολλούς ρόλους και καλείσαι να τους ενσαρκώσεις στο χαρτί… Και στις δύο περιπτώσεις θέλει φαντασία, μεράκι, αγάπη, αλήθεια, διάβασμα και δουλειά, πολλή δουλειά!
Π.-Είστε άνθρωπος που δεν εφησυχάζει. Όλο με κάτι νέο καταπιάνεστε. Αυτό το διάστημα με τι ασχολείστε;
Ν.Λ. Αυτό το διάστημα κάνω πρόβες κάθε μέρα για μια παράσταση στα πλαίσια του Φεστιβάλ του Μεγάρου Μουσικής, στην οποία θα πρωταγωνιστήσω την επόμενη σαιζόν. Ταυτόχρονα ετοιμάζω το δεύτερο βιβλίο μου, το οποίο θα είναι η συνέχεια του πρώτου.
Το Μυστικό της Μαγείας ΙΙ θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο με το καλό από τις εκδόσεις Anima. Επίσης αρθρογραφώ στα siteFilmakias.gr και MAXMAG. Οπότε έχω ένα αρκετά γεμάτο πρόγραμμα, όμως πολύ ευχάριστο γιατί καταπιάνομαι με δημιουργικές ασχολίες που με γεμίζουν και με ενθουσιάζουν.
Π.-Έχετε περάσει ένα διάστημα της ζωής σας στη Λέσβο, άλλωστε έλκετε και την καταγωγή σας από εδώ. Μιλήστε μας λίγο γι’αυτό..
Ν.Λ. Η Λέσβος είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Είναι οι μυρωδιές των παιδικών μου χρόνων από το πατρικό της μαμάς μου στο Μεγαλοχώρι, η γιαγιά μου η Αναστασία, τα καλοκαίρια στο Πλωμάρι με τους φίλους μου, οι εκπομπές στο ραδιόφωνο που τόσο μου έχουν λείψει, οι παραστάσεις στο Δημοτικό θέατρο Μυτιλήνης…
Έχω πάρα πολλές αναμνήσεις από το νησί.
Π.-Θα μοιραζόσασταν μαζί μας την πιο έντονη ανάμνησή σας από το νησί;
Ν.Λ. Είναι τόσες πολλές! Θα ήθελα να σταθώ όμως σε ένα πρόσωπο που του χρωστάω πολλά και δεν υπάρχει μέρα που να μην το σκεφτώ. Η πιο έντονη ανάμνησή μου είναι ο Μπάμπης ο Αλατζάς.
Δεν έχω ξεπεράσει το φευγιό του. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει καν. Νομίζω πως είναι εκεί στο νησί, παίζει τάβλι με τους φίλους και όταν έρθω θα πάμε για ουζάκια όπως μου είχε υποσχεθεί. Ήταν δάσκαλος για μένα. Μου έδωσε απλόχερα τις γνώσεις του πάνω στο θέατρο, πίστεψε σε μένα από την πρώτη στιγμή και με εμψύχωσε να προχωρήσω. Ήταν αυστηρός στις πρόβες και δεν χάιδευε αυτιά. Δεν χάριζε κάστανα και δεν με άφηνε να επαναπαύομαι. Ήθελε το καλύτερο για μένα και καμάρωνε σαν πατέρας. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ας είναι καλά όπου κι αν βρίσκεται.
Π.-‘Έχετε κάποιο όνειρο που αποτελεί και κινητήριο μοχλό της επαγγελματικής ή της προσωπικής σας ζωής;
Ν.Λ. Το όνειρό μου από μικρή ήταν το θέατρο, γι’ αυτό και είμαι ευγνώμων που κατάφερα να το κάνω πραγματικότητα. Ωστόσο είμαι από τους ανθρώπους που δεν τους ήρθε τίποτα εύκολα στη ζωή. Τα βρήκα πολλές φορές σκούρα και έπρεπε να παλέψω για το καθετί.
Έτσι έμαθα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κόπο. Πρέπει να δουλεύουμε και να μην τα παρατάμε. Το μόνο που θέλω είναι να έχω την υγεία μου και να είμαι δυνατή ώστε να μπορέσω να συνεχίσω το δρόμο μου σε αυτές τις δύσκολες εποχές. Να ζω αξιοπρεπώς και να έχω την οικογένεια μου και τους ανθρώπους που αγαπώ κοντά μου.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ιδανικά… έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο για όλους μας! Αν βάλει ο καθένας το δικό του λιθαράκι, ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα να τα καταφέρουμε. Νομίζω πως το κλειδί είναι η αλληλεγγύη.
Π.- Ετοιμάζετε κάτι νέο; Θέλετε να μας πείτε κάτι γι’αυτό;
Ν.Λ. Αυτήν την περίοδο, όπως προείπα, κάνω πρόβες κάθε μέρα στο Μέγαρο Μουσικής για την παράσταση «Νούρα , ένα πένθιμο μπλουζ».
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο το οποίο έγραψε και σκηνοθετεί η συγγραφέας και ηθοποιός Βάσια Αργέντη. Αφορά το θέμα του προσφυγικού στη χώρα μας και την ανάπτυξη του φασισμού αντίστοιχα. Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι μέρος αυτής της παράστασης. Ο ρόλος μου είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες αλλά και δύσκολους που έχουν πέσει ποτέ στα χέρια μου και ευχαριστώ από καρδιάς την κυρία Αργέντη που μου τον εμπιστεύτηκε. Υποδύομαι την Άμα, μια Σύρια πρόσφυγα που έχει φτάσει στη χώρα μας μαζί με την κόρη της τη Νούρα.
Συμπρωταγωνιστώ με έναν πολύ ταλαντούχο νέο ηθοποιό, τον Γιάννη Χαντέλη, ο οποίος ερμηνεύει το ρόλο του Αλέξανδρου και με τρία όμορφα κορίτσια με αγγελικές φωνές : τη Μαρτίνα Δεμοπούλου, τη Θεώνη Φύτρου και την πολυαγαπημένη Αρετή Κετιμέ, στο ρόλο της κόρης μου. Τα τρία αυτά κορίτσια όντας συμβολικές παρουσίες, κυρίως τραγουδούν και είναι τα στολίδια της παράστασης. Η μουσική είναι του Ανδρέα Καρανίκα, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Νίκη Καρνάτσου, σκηνικά κοστούμια έχουν αναλάβει η Αριστέα Μετοχιανάκη, ο Νίκος Τριανταφύλλου και η Ανθή Χατζηαποστόλου.
Η παράσταση θα ανέβει τον Οκτώβρη στο θέατρο Αλκμήνη καθώς και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Ετοιμάζω επίσης το επόμενο βιβλίο μου που θα είναι η συνέχεια του προηγούμενου. Η ιδέα είναι η βαλίτσα του ταχυδακτυλουργού να βοηθήσει πολλά παιδιά να βρουν το δρόμο τους και να ομορφύνουν η ζωή τους. Έτσι σε κάθε βιβλίο θα αλλάζει ο πρωταγωνιστής και η βαλίτσα θα οδηγεί σε νέες περιπέτειες τους μικρούς (και μεγάλους) αναγνώστες.
Τέλος, συζητάμε για τα γυρίσματα μιας νέας ταινίας με τον Νάσο Ζώτη, με τον οποίο κάναμε μαζί την ταινία μικρού μήκους “PAWNS”, η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Χιούστον στις Η.Π.Α με το χάλκινο βραβείο στην κατηγορία Suspense/Thriller.
Λέμε να συνεχίσουμε την συνεργασία μας λοιπόν, μιας και είμαστε φίλοι χρόνια και αγαπάμε και οι δύο πολύ τον κινηματογράφο. Είναι ένας πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης με όραμα. Μου αρέσει να είμαι δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους που αγαπάνε τόσο πολύ την τέχνη, ρισκάρουν και έχουν πάθος με αυτό που κάνουν. Ο Νάσος Ζώτης, Η Βάσια Αργέντη αλλά και η εκδότρια μου Άννα Ραζή είναι από αυτούς τους ανθρώπους. Έχουν πολύ μεράκι για την τέχνη. Τους θαυμάζω γι’ αυτό και θέλω να συνεχίσω μαζί τους.
