Η αγαπημένη μου από τις ταινίες Ρόκι (ίσως βέβαια, αν δεν υπήρχε η πρώτη…) είναι η 4η. Πρόκειται για εκείνη την ταινία, όπου ο δημοφιλέστερος κινηματογραφικός πυγμάχος καλείται να αντιμετωπίσει τον θηριώδη Ντράγκο, που όχι μόνο διεκδικούσε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή, άλλα είχε και την αποστολή της απόδειξης του Σοβιετικού μεγαλείου, απέναντι στον αιώνιο μισητό εχθρό, τις ΗΠΑ. Το δημοσίευμα αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει ούτε με το σινεμά, ούτε με τη πυγμαχία, ούτε με την κόντρα ΗΠΑ και Ρωσίας. Έχει να κάνει με τις… αυτοδιοικητικές εκλογές.
Τώρα, που ο Αύγουστος σιγά-σιγά μας αποχαιρετά, και μαζί με αυτόν το καλοκαίρι (για όσους έστω το έχουμε συνδέσει ημερολογιακά με το τρίμηνο Ιουνίου-Αυγούστου), πατάμε γκάζι σε μια σεζόν που είναι – μεταξύ άλλων – και προεκλογική. Σταδιακά, οι υποψήφιοι για τις εκλογές θα αποκαλύπτουν τα σχέδιά τους, οι λίστες θα καταρτίζονται και το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης θα ανεβαίνει. Όλη αυτή η διαδικασία, όμως, δεν θα είναι τίποτα μπροστά στην αγριότητα των όσων θα αντιμετωπίσουν, όσοι τελικά θα εκλεχτούν. Είτε αυτοί είναι Δήμαρχοι ή Περιφερειάρχες, είτε Δημοτικοί ή Περιφερειακοί Σύμβουλοι (ειδικά των συνδυασμών, που θα αναδειχθούν νικητές), είτε απλά τοπικοί σύμβουλοι με ρόλο παρέδρων. Και μάλλον οφείλουμε να τους προειδοποιήσουμε, για αυτό.
Βλέπετε, ο καθένας από αυτούς θα ριχτεί στην προεκλογική μάχη για τους δικούς του λόγους. Υπάρχουν ακόμη οι ρομαντικοί, που θεωρούν πως με την προσωπική τους εμπλοκή θα βοηθήσουν τον τόπο τους. Υπάρχουν οι λιγότερο ρομαντικοί, που εμπλέκονται για να ικανοποιήσουν τη φιλοδοξία τους, να ανταλλάξουν χάρες με ψήφους ή να συνεχίσουν τη σχεδόν… επαγγελματική τους καριέρα στην Αυτοδιοίκηση, ειδικά αν βρίσκονται σε έμμισθες θέσεις. Ποιος δεν θα ‘θελε να καμώνεται πως είναι Δήμαρχος; Αντιδήμαρχος; Περιφερειάρχης ή Αντιπεριφερειάρχης; Να εμφανίζεται σε εκδηλώσεις και στο κάδρο των φωτογραφιών; Γιατί, αλήθεια, πόσοι τελικά εμίσησαν τη δόξα;
Αν κάτι, όμως, μας δίδαξε αυτό το καλοκαίρι, είναι πως η ενασχόληση με τα «κοινά» απέχει αρκετά από τα όσα γεμάτα αίγλη, πιθανόν έχουμε στο μυαλό μας, όλοι όσοι βρισκόμαστε έξω από τον χορό. Για την ακρίβεια, όλα όσα μας δίδαξε εδώ στη Λέσβο, ολόκληρη η τετραετία, που διανύουμε.
Το να ασκείς διοίκηση δεν σημαίνει ντόλτσε βίτα. Σημαίνει καθημερινή μάχη με μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Η αλήθεια είναι, πως όσοι εκλεγούν τον επόμενη Μάιο και πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, θα πρέπει να είναι έτοιμοι να φάνε… το «βρωμόξυλο» που έφαγε ο Ρόκι από τον Ντράγκο στην 4η ταινία. Το να ασκείς διοίκηση δεν σημαίνει ντόλτσε βίτα. Σημαίνει καθημερινή μάχη με μικρά και μεγάλα προβλήματα. Μια συνεχή δοκιμασία να ανταπεξέλθεις στον ρόλο σου, όχι ως άρχοντας άλλα ως υπηρέτης των πολιτών. Να δέχεσαι την κριτική, να αντιμετωπίζεις του ψηφοφόρους σου, που ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένοι, που θα σε κρίνουν όχι για όσα έκανες άλλα για όσα δεν έκανες. Να είσαι συνειδητοποιημένος, ότι δεν θα πρέπει να ασχοληθείς μόνο με λακούβες στους δρόμους ή καμμένες λάμπες, άλλα με τεράστια προβλήματα, όπως το πέρασμα εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από των τόπο σου, ή μιας καταστροφικής πυρκαγιάς. Και το κυριότερο, να κάνεις ότι μπορείς (αν περνά από το δικό σου χέρι) για να μην αντιμετωπίσεις αυτά τα προβλήματα.
Όσο καλή… προπόνηση κι αν έχεις κάνει, το «βρωμόξυλο» θα το φας. Είναι δεδομένο αυτό, θέλει γερό στομάχι. Αν γκρινιάζεις, μάλλον λάθος «καριέρα» διάλεξες.
Στο τέλος της ταινίας, ο Ρόκι ανταποδίδει κάμποσες γροθιές και κερδίζει και τον τίτλο και (κυρίως) την αναγνώριση του Ντράγκο. Το αν εσύ θα κερδίσεις τη δική σου μάχη στο ρινγκ και την αναγνώριση του «αντιπάλου» εξαρτάται από το αν θα καταφέρεις, το πιο σημαντικό απ’ όλα: να έχεις τάξει ένα και να έχεις προσφέρει, τελικά, δέκα, αντί για το αντίστροφο.
ΥΓ1: Αντίστοιχα συνειδητοποιημένοι πρέπει να πορευτούν οι υποψήφιοι και για την εκλογική τους ήττα. Πολλοί οι αυτοδιοικητικοί, που αφού έχασαν, δεν τίμησαν την εμπιστοσύνη των πολιτών συνεχίζοντας να συμμετέχουν ασκώντας αντιπολίτευση…
