11 Σεπτεμβρίου 1980, 5 ετών και οκτώ μηνών:
Μπλε ποδιά Τσεκλένης μεσάτη καταπληκτική γραμμή απολύτως στα μέτρα μου, δώρο νονάς, και πέδιλο κόκκινο, με ελαφρύ τετράγωνο τακούνι, το πασχαλινό το καλό(κιμονό ήθελα να βάλω αλλά δεν είχαμε στα μέτρα μου). Μοντελάκι. Από μαλλί η μανούλα είχε φτιάξει ένα σινιόν σίξτις. Τα τσιμπιδάκια με μπόδιζαν αλλά τσιμουδιά. Ιτ γουόζ ντέφινατλι μάι τάιμ.
Λίγες μέρες ως λίγα χρόνια νωρίτερα….
Η μαμά μου ξέρετε είχε μια έντονη κοινωνική ζωή, όπου η μέρα της περιλάμβανε τουλάχιστον τρεις καφέδες απλούς, της γειτονιάς, βγάλε Κυριακές και εορτές που έπαιρναν παράταση, η Κυριακή ως τη Δευτέρα κι οι εορτές εβδομαδιαία διότι οι κυρίες ήσαν πολλές και δεξιώνονταν σε γκρουπ των δέκα το λιγότερο. Αυτό ήταν βρεφικός, παιδικός και το προνήπιό μου.
Έχοντας πήξει τα τέσσερα χρόνια της ως τότε ζωής μου στο «τσάι και συμπάθεια», αντιλαμβάνεστε πως ήθελα μια αλλαγή στη ζωή μου και κυρίως να την πάρω στα χέρια μου, να κάνω το δικό μου κύκλο βρε αδελφέ! Το σχολείο με διαβεβαίωσαν όλοι θα ήταν η είσοδος μου στην κοινωνία. Σαν την καλή τη ντεμπιντάντ φωτογραφήθηκα χαμογέλασα τράβηξα βλέμματα, αχ όλα ήταν τέλεια. Μα μάλλον κάτι λάθος είχα καταλάβει.
12 Σεπτεμβρίου 1980
Μας μπάσαν μέσα στην τάξη για γνωριμία με τη δασκάλα. Ιφιγένεια….αρκεί. Η μανούλα περίμενε έξω.
Εγώ γνωρίζοντας τα κοινωνικά άπταιστα λόγω των φροντιστηρίων που προηγήθηκαν, μιλούσα με τα κορίτσια ‘πως είσθε και τι κάνετε’ ‘ που κατοικείτε’ ‘τα νέα σας’ ‘εμάς η εφορία μας επέστρεψε τόσα εσάς;’ τέτοια φάση, μόνο φοντάν δε σηκώθηκα να κεράσω. Η Ιφιγένεια δε μασούσε, κι ενώ εναγωνίως προσπαθούσε να μας πει πως θα κάνουμε το μάθημα, εγώ κοιτούσα τις δημόσιες σχέσεις μου. Μου κανει μια ξηγημένη εισαγωγή στρατιωτικού τύπου, βγάζοντας ένα περιποιημένο λογύδριο, όλο αφιερωμένο στην πολυλογία μου, περνά και μου τραβά και το μαλλί, για παραδειγματισμό μην παίρνουν αέρα και τα υπόλοιπα γατάκια.
Εντάξει μου τράβηξε το μαλλί, το ξανθό π’ άλλη τέτοιο δεν είχε, το μαλλί που λίγο νωρίτερα το ανέμιζα ως δείγμα ανωτερότητας, το μαλλί…ohhh we ‘ve got a war θα σκεφτόμουν αν ήξερα αγγλικά. Αλλά η Ιφιγένεια δε μασούσε… Ήταν πολύ badass. Πρώτη διδάξασα στο είδος.
Βγαίνουμε έξαλλες κι οι δύο έξω, πιάνει η δασκάλα τη μανούλα «καλέ» της λέει «η κόρη σου γλώσσα δεν έβαλε μέσα, τι είναι αυτή;» «κάποιο λάθος» λέει η μανούλα «κάνετε», «το παιδί αυτό δεν μιλάει ποτέ σε μια γωνιά το βάζουμε και κάθεται πέντε ώρες! Μπιμπελό», «ναι», της λέει «κι ήρθε εδώ να βγάλει τα σπασμένα, το μπιμπελό είναι γλωσσού». Γλωσσού; Η Όλγα γλωσσού; Μάλιστα! Γιαδικιάρογλου Πετροβασίλη γωνία!
Σκηνές απείρου σουρεαλισμού ακολούθησαν.
Με συνοπτικές διαδικασίες αιτήθηκα τη διακοπή εντός διμήνου και πολύ άντεξα. Διότι το σχολείο ήταν γεμάτο άξεστους, αντικοινωνικούς και βαρετούς τύπους. Θεμέλιος λίθος της επιχειρηματολογίας το: “έμαθα να μετράω ως το δέκα έμαθα και την αλφαβήτα δε χρειάζομαι τίποτε άλλο, άσε με σε παρακαλώ να επιστρέψω στα καφεδάκια”
Η μανούλα δεν ενέδωσε.
Δεν πήγα ποτέ στην ώρα μου σχολείο Δεν ήξερα πως κάνουμε προσευχή καν, ποτέ μου δεν την πρόλαβα. Ο κόσμος μου ήταν γεμάτος γέλια, χάδια, σοκολατάκια και λικέρ (άλλες τα πίναν, εγώ τα κερνούσα). Έτσι θα θελα να μάθω και τον υπόλοιπο μέσα από συνταγές για κέικ, γλέντια και καλέσματα. Δεν μπόρεσα να προσαρμοστώ στο δημοτικό. Όταν έμαθα απ’ έξω το βιβλίο της φυσικής και της ιστορίας σε δυο μέρες όλοι μίλησαν για θαύμα. (μικρό όμως γιατί ήταν με το δικό μου τρόπο, που δεν ταίριαζε με των άλλων).
Η μανούλα όμως πάντα πίστευε σε μένα (τότε). Ήταν εκεί να μου ζωγραφίσει το “υνί”, γιατί εγώ δεν είχα ιδιαίτερο ταλέντο στη ζωγραφική(ε πεντέμισι χρονών άλλοι κάνανε Βανγκόγκ άλλωστε). Να μου υπογραμμίσει τα σημαντικότερα, γιατί δεν μπορούσα να κάνω περίληψη, να μου παίρνει διαρκώς νέα μολύβια και γόμες γιατί τα ‘χανα, να τηλεφωνεί κάθε μέρα τους συμμαθητές για τα μαθήματα, γιατί ποτέ δεν ήξερα τι έχουμε την επόμενη μέρα….
Μα αν δε γινόταν όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο συναρπαστικά αυτά που ακολούθησαν!
Άλλωστε δεν ήμουν πολυλογού, ήμουν μάλλον πολύ κοινωνική!
Καλή σχολική χρονιά.
Τσιλ ουτ μπέιμπς, δις του σαλ πας!
