Νόμιζα πως το μέτρο, τα όρια και τη λογική την είχαμε χάσει μόνο στα κοινωνικά δίκτυα. Εκεί που ο καθένας μας κρύβεται πίσω από την οθόνη του, πίσω από τις λέξεις.
Λέγαμε, ξεσπαθώναμε όπου μας έκανε κέφι. Μίσος, έχθρα, απειλές, καουμποϊλίκια γενικά, μεγάλα. Χωρίς συνέπειες. Χωρίς να μας αγγίζει η κριτική χωρίς να μας απασχολεί καν ο δικός μας λόγος. Χωρίς να έχουμε προλάβει να κατανοήσουμε τη διαδρομή που χρειάστηκε να διανύσει μια σκέψη μας για να φτάσει στα διαδικτυακά μας χείλη, στο πληκτρολόγιο. Ούτε ψυχή, ούτε καρδιά, ούτε μυαλό. Χωρίς όρια, χωρίς αντιστάσεις. The mask you live in, αλλά ως εκεί.
Ξαφνικά –όχι για πρώτη φορά- πέφτεις σε ένα βίντεο, αφού πρώτα έχεις ακούσει στα νέα τα περί ληστείας μετά φόνου.
Κι έτσι ξαφνικά-για άλλη μια φορά-γκρεμίζεται ο κόσμος σου. Ο δικός μου δηλαδή. Κάθε κλωτσιά και ένα κομμάτι του. Και πέφτει με γδούπο ηχηρό, όπως το αγόρι αυτό έπεσε με φόρα σε κάτι τραπεζοκαθίσματα για να συνεχίσει κι άλλο η επίθεση εναντίον του.
Τι να έκανε τόσο τρομερό για να δεχτεί τέτοια επίθεση; «Απόπειρα ληστείας κυρία μου! Θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε; Είμαστε νοικοκυραίοι. Να μην προστατέψουμε την περιουσία μας; Να τα αφήνουμε όλα να τα λυμαίνεται ο καθένας βρωμιάρης;»
Όχι να μην τα ξεχάσετε αυτά που ξέρατε. Αλλά συγνώμη πείτε μου ακριβώς, τι ξέρετε;
Γιατί τον κλωτσάτε κι εσείς αυτόν τον άνθρωπο; Μ’ αυτά που ξέρετε κι αυτά που δε θέλετε να ξεχάσετε; Έναν νεκρό πια. Έναν νεκρό γιατί τον κλωτσάτε;
Γιατί κλωτσάτε τον αδύναμο; «Γιατί έτσι νιώθουμε κι εμείς, εγκαταλελειμμένοι απ’ το κράτος απ’ την έλλειψη ασφάλειας κι αδύναμοι χωρίς προστασία».
Μα γιατί τόσο μένος; Επειδή έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που πριν οδηγήσει στο δικαστήριο, πρώτα δικάζει αυτή και μετά καταδικάζει, χωρίς στοιχεία, χωρίς σκέψη, χωρίς να αποδώσει χρόνο για μεταμέλεια. Επειδή έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία με έναν διαρκή κύκλο βίας, χωρίς παιδεία χωρίς αντίληψη, χωρίς σοβαρή κρίση.
Και κει κάπου παίρνεις το νόμο στα χέρια σου. Ποιο νόμο; Δεν παίρνεις το νόμο. Το θέλεις, το επιζητάς, βρίσκεις ευχαρίστηση από αυτό. Όχι επειδή έχεις αδικηθεί. Όχι επειδή κανείς δε σε προστατεύει, όχι. Το κάνεις επειδή αυτό είναι το εύκολο. Να γίνεις κομμάτι του συστήματος, που φωνάζεις ότι σε αφήνει ακάλυπτο. Να μην αφήσεις κανέναν να μετανιώσει γιατί πρωτίστως δεν θέλεις να μετανιώσεις εσύ. Γιατί πριν από το ληστή ήσουν εσύ κακός.
Επιτρέψτε μου λοιπόν κι μένα τα δικά μου βιαστικά συμπεράσματα. Δεν θέλω όμως να κλωτσήσω τον αδύναμο. Για να βρω τη δικαιοσύνη κι αυτή να με προστατέψει πρέπει να την έχω πρώτα μέσα μου…Για να απολέσει τη βία η κοινωνία που ζω, πρέπει να τη διώξω εγώ από μέσα μου. Εγώ για μένα.
Αλήθεια τώρα στα παιδιά σας τι θα πείτε; Πως θα τους το πείτε, πως δεν έκανε ο ληστής το φόνο αλλά αυτός ήταν το θύμα; Πως θα τους πείτε πως μάλλον, ίσως και, να μην ήταν και ληστής; Πως θα γκρεμίσετε το όνειρό σας, όπως εμένα τον κόσμο μου, όπως αυτού του ανθρώπου τη ζωή;
