Search

Το Black Mirror και η κουλτούρα του Interface-Συζήτηση στη Μυτιλήνη

Το Black Mirror ξεκίνησε να προβάλλεται στην Αγγλία το 2011, θέτοντας ως βασικό στόχο να αποτελέσει ένα “δυστοπικό” τηλεοπτικό προϊόν για τον ψηφιακό καπιταλισμό του 21ου αιώνα. Η σειρά έχει χαρακτηριστεί τηλεοπτικό sci-fi αλλά και σύγχρονη εκδοχή του “Twilight Zone”. Η βασική της καινοτομία είναι ότι παρουσιάζει το μέλλον και την τεχνολογία όχι ως κάτι μακρινό αλλά αντίθετα ως κάτι που συμβαίνει τώρα: Την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου και ώρα 9μμ, το Εργαστήριο Εικόνας, Ήχου και Πολιτιστικής Αναπαράστασης (ΤΠΤΕ) πραγματοποιεί στο Mosaik, προβολή και συζήτηση  γύρω από το επεισόδιο “The National Anthem” της Βρετανικής σειράς Black Mirror για το οποίο θα συζητήσουν ο Μιχάλης Ψημίτης (Τμήμα Κοινωνιολογίας, Παν.Αιγαίου) και ο Θωμάς Μαυροφίδης (Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, Παν. Αιγαίου).

Τη συζήτηση συντονίζει η Δέσποινα Καταπότη (Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, Παν. Αιγαίου) που διοργανώνει την αντίστοιχη σειρά εκδηλώσεων στον ιστορικό κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ, στην οδό Ιπποκράτους στην Αθήνα. Μέχρι σήμερα, στα πάνελ της εκδήλωσης έχουν συμμετάσχει επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων (ιστορικοί, ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι, επικοινωνιολόγοι, αρχαιολόγοι) όπως επίσης και web developers, δημοσιογράφοι, ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, καλλιτέχνες, εικαστικοί και επιμελητές εκθέσεων, κριτικοί κινηματογράφου και τηλεόρασης κλπ.

 

Ένα θέμα που θα συζητηθεί είναι η έννοια του virality, πώς μία πληροφορία γίνεται viral, πώς μπορούμε να περιγράψουμε τους τρόπους μετάδοσης της και σε ένα γενικότερο πλαίσιο, πώς έννοιες και όροι της βιολογίας (πχ. ιός, ξενιστής κλπ) επανεντάσσονται (και μάλιστα πολύ δυναμικά) στη διάλογο περί κοινωνικής οργάνωσης και πολιτικής δράσης.

Δεύτερο θέμα προς συζήτηση είναι οι έννοιες της “μετα-αλήθειας” (post-truth) και των “ψευδών ειδήσεων” (fake news). Η λέξη post-truth υπήρξε η λέξη της χρονιάς για το 2017 (σύμφωνα με το Oxford Dictionnary) ενώ τα “fake news” μία από τις πιο πολυσυζητημένες εκφράσεις της ίδιας χρονιάς. Θεωρούνται έννοιες καθοριστικές για την εποχή μας καθώς αποτελούν νέου τύπου εργαλεία διασποράς της πληροφορίας που ναι μεν εκκινούν από το χώρο του “ψηφιακού” αλλά καταλήγουν να επηρεάζουν με τρόπο αποφασιστικό ζητήματα πολιτικής εξουσίας στο φυσικό χώρο (όπως για παράδειγμα στην περίπτωση  των πρόσφατων προεδρικών εκλογών στην Αμερική, όπου στην πλαίσιο της προεκλογικής καμπάνιας του Ντόναλντ Τραμπ υπήρξε συστηματική και μεθοδευμένη τροφοδότηση της αμερικανικής κοινής γνώμης, μέσω social media, με ψευδείς ειδήσεις για την αντίπαλο του).

Τρίτο και τελευταίο θέμα είναι η σχέση που αναπτύσσεται σήμερα μεταξύ τέχνης και ακτιβιστικής δράσης στο δημόσιο χώρο (που περιλαμβάνει όμως εκτός από το φυσικό χώρο και τον ψηφιακό χώρο). Αξιοποιώντας τα συμβατικά εργαλεία και τις τεχνικές του διαδικτύου και των ψηφιακών τεχνολογιών εν γένει, πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες και εικαστικοί διαπραγματεύονται, κλονίζουν και αναδιαμορφώνουν παγιωμένες αντιλήψεις περί χώρου, χρόνου, ταυτότητας, σώματος και αισθήσεων εξασφαλίζοντας μάλιστα απήχηση σε ένα ευρύτερο κοινό (όπως άλλωστε συμβαίνει και στο επεισόδιο που θα συζητηθεί στο ΜΟΖΑΙΚ).